Άστεγοι στην πόλη χρειάζονται βοήθεια

Ακούει κανείς;

 

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, ούτε πρωτοφανές. Ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης πολλαπλασιάστηκαν οι άνθρωποι που κοιμούνται στο δρόμο και αναζητούν διατροφή ακόμη και στους κάδους απορριμμάτων. Τα χρόνια της πανδημίας οι ειδικοί λένε ότι αυξήθηκαν τα προβλήματα των συνανθρώπων μας που εμφανίζουν ψυχικές διαταραχές και άλλα προβλήματα που οφείλονται και στο lock-down.

Όποιος περπατά στους δρόμους της πόλης μας, όπως στην οδό Κύπρου, την Αδ. Κοραή  μπορεί να συναντήσει συμπολίτες μας ένα άνδρα και μια γυναίκα να κοιμούνται  στο πεζοδρόμιο.

 

Η πρώτη αντίδραση, είναι να ταραχτεί ο περιστατικός, να κοιτάξει περίεργα με ανάμεικτα συναισθήματα, -ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά- αφού στη γειτονιά μας και στην πόλη μας δεν έχουμε εξοικειωθεί με αυτές τις εικόνες -και ευτυχώς.

Ασφαλώς και δεν είναι οι συγκεκριμένοι οι μόνοι συνάνθρωποι μας που ζουν στο δρόμο. Και άλλους έχουμε αντικρίσει σε διάφορα σημεία της πόλης. Πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, ένας από αυτούς που ζούσαν στο δρόμο ο Βυρωνιώτης Κυριακός Τεπέρογλου.

 

Το ερώτημα είναι ποιος θα φροντίσει αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να μην κοιμούνται στο δρόμο, ούτε βέβαια σε εγκαταλειμμένα και επικίνδυνα σπίτια όπως συμβαίνει και στην πόλη μας. 

 

Σε ένα κοινωνικό καπιταλιστικό σύστημα, που στο κέντρο της προσοχής του δεν είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του και τα πάντα μετριούνται με κέρδος και ζημία, ακόμη περισσότερο σήμερα με τις νεοφιλελεύθερες ιδέες και πολιτικές να ηγεμονεύουν στο πολιτικό γίγνεσθαι, που συρρικνώνονται οι δαπάνες για την υγεία την πρόνοια, τις ψυχικές ασθένειες κ.λπ., που ιδιωτικοποιούνται κοινωνικές υπηρεσίες και δομές, θα πληθαίνουν τέτοιες εικόνες με ανθρώπους να ζουν μαζί με τα ποντίκια και τις κατσαρίδες στο δρόμο.

Οι συλλογικότητες που υπάρχουν στην πόλη και στηρίζουν συνάνθρωπους μας, όπως το κοινωνικό φαρμακείο, το Δίκτυο Αλληλεγγύης, η Λαμπηδόνα, δεν μπορούν να καλύψουν αυτές τις σύνθετες ανάγκες

 

Οι πολίτες, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας στη γειτονιά ας μην συνηθίσουμε με αυτές τις εικόνες, να μην μας οδηγήσουν να τα ανεχόμαστε και να τα "χωνεύουμε" όλα.

Ο δήμος, η κοινωνική του υπηρεσία, οφείλει να παίξει πιο ουσιαστικό ρόλο στην αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου. Δεν αρκεί να τους παρέχει στην Ιθώμης (κοινωνικό παντοπωλείο) ένα κεσεδάκι φαγητό. Φαγητό προσφέρουν και οι ενορίες της εκκλησίας στην πόλη μας.

 Οι άνθρωποι αυτοί, όσο και αν είναι δύσκολο πολλές φορές να τους  προσεγγίσεις,  χρειάζονται μεγαλύτερη φροντίδα και δεν αρκεί μόνο μία εξασφάλιση ελλιπούς σίτισης.

 

Η απουσία του κράτους είναι εμφανής και δεδομένη.

 

 Ο ρόλος της κοινωνικής πολιτικής του Δήμου θα πρέπει να διευρυνθεί, να αναβαθμιστεί για να αγκαλιάσει περισσότερους συνάνθρωπους μας στην κοινότητα, που έχουν ανάγκη, στήριξη, φροντίδα, πρόληψη, θεραπεία. Στην κατεύθυνση αυτή χρειάζονται να γίνουν οι αναγκαίες προσλήψεις συγκεκριμένων ειδικοτήτων μόνιμου προσωπικού, να δημιουργηθούν οι αναγκαίες δομές κ.λ.π.

 

"Ψιλά γράμματα", θα πει κάποιος, για τη σημερινή κεντρική και δημοτική εξουσία.

Οι πολίτες όμως, ιδιαίτερα αυτοί που δεν ανήκουν στους κατέχοντες,  οφείλουμε να μην κλείνουμε τα μάτια, να μην κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί και να διεκδικούμε, όχι ημίμετρα, αλλά ουσιαστική κοινωνική πολιτική και πρόνοια.

 

Λεφτά υπάρχουν για πολεμικές δαπάνες -αυτό δείχνει και η πρόσφατη συμφωνία με τη Γαλλία- όχι όμως και για την πρόνοια, την στήριξη των αδυνάτων, για μια καλύτερη ζωή όλων μας.

Γράψτε μας το σχόλιο σας 

 

Ρωγμή στην ενημέρωση