Αθήνα: Ούτε ένα τ.μ. πρασίνου για κάθε κάτοικο – Χειρότερη αναλογία ακόμα κι από πόλεις της ερήμου

 

    Του  Χρήστου Μανωλά

Αναδημοσίευση

Εάν δει κανείς το Λεκανοπέδιο από ψηλά θα τρομάξει. Η όψη της Αθήνας δεν μοιάζει με καμιάς άλλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας: Τσιμέντο, τσιμέντο, τσιμέντο. Στο βάθος λίγη θάλασσα  και γύρω γυρω βουνά με λίγο πράσινο, όσο έχει απομείνει από τις πυρκαγιές. Και κάπου- κάπου πράσινα μικρά …διαλείμματα.

Ένας από τους δείκτες από τους οποίους καταλαβαίνεις την ποιότητα της ζωής των κατοίκων μιας πόλης είναι αυτός που εξετάζει την αναλογία πρασίνων χώρων ανά κάτοικο σε μεγάλους μητροπολιτικούς δήμους ανά τον κόσμο.

Στις ετήσιες εκθέσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) η Αθήνα βρίσκεται συνεχώς  σε μια διόλου τιμητική θέση. Βρίσκεται στην 4η θέση πριν το τέλος αναφορικά με τους χώρους πρασίνου που αντιστοιχούν σε κάθε πολίτη. Μόλις 0,96 m2 πρασίνου ανά κάτοικο!

Βάσει της έκθεσης του ΟΟΣΑ, η Αθήνα έχει χειρότερη αναλογία πρασίνου ακόμα κι από πόλεις που βρίσκονται κυριολεκτικά μέσα στην έρημο ή πάσχουν από υπερβολική τσιμεντοποίηση, όπως η Τιχουάνα του Μεξικό και το Λας Βέγκας των ΗΠΑ, η Βενετία στην Ιταλία και η Τσανγκγουόν στη Νότια Κορέα.

Να σημειωθεί εδώ ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) θεωρεί πως η ελάχιστη αναλογία πρασίνου στις πόλεις δεν πρέπει να είναι κάτω από 9 m2/κάτοικο!

Με άλλα λόγια, η Αθήνα βρίσκεται 10 φορές κάτω από το συγκεκριμένο όριο.

Ελληνικό: Η χαμένη ευκαιρία

Είναι σαφές ότι απαιτείται πολλή δουλειά. Όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε κάθε γωνιά της χώρας. Για παράδειγμα, η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη δεν είναι πολύ καλύτερη, καθώς σύμφωνα με έρευνα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου η αναλογία πρασίνου είναι μόλις 2,14 m2/κάτοικο!

Και ενώ θα μπορούσε με την τεράστια έκταση στο Ελληνικό να αλλάξει πλήρως αυτή η εικόνα, τελικά η συγκεκριμένη περιοχή θα γίνει πάρκο ουρανοξυστών, καζίνων και εμπορικών κέντρων…  

Τα πιο προωθημένα σχέδια που αφορούν την αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού (το οποίο ως γνωστόν έχει πωληθεί στη Lamda Development) αναφέρουν ότι από τα 6.200 στρέμματα το πάρκο που θα δημιουργηθεί δεν θα ξεπερνάει τα 2.000 στρέμματα, Τα υπόλοιπα 4.000 και πλέον στρέμματα – ναι, σωστά μαντέψατε…

Δυστυχώς σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, έχουμε πολύ λιγότερους χώρους πρασίνου από όσους χρειαζόμαστε. 

Επιπλέον, ακόμα και αυτό το λίγο που διαθέτουμε, πολλές φορές περνάει απαρατήρητο στους πολίτες, ενώ άλλες φορές υποβαθμίζεται από την αδιαφορία των αρμόδιων αρχών αλλά και των επισκεπτών.

 Παράλληλα, οι δυνατότητες δημιουργίας επιπλέον κοινοχρήστων εκτάσεων είναι πολύ περιορισμένες, διότι παραδοσιακά αλλά και σύγχρονα «εργαλεία» που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στην ανάδειξη νέων ελεύθερων χώρων ακυρώθηκαν νομοθετικά ή απλώς δεν χρησιμοποιούνται.

Η τελευταία ανάσα πρασίνου

Η τελευταία… ανάσα πρασίνου που προστέθηκε στην Αθηνα ήταν το πάρκο 170 στρεμμάτων στο  Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ).

Οσο για το Μητροπολιτικό Πάρκο «Αντώνης Τρίτσης» το οποίο αποτελεί αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη έκταση στο Λεκανοπέδιο, η εικόνα του είναι τόσο μα τόσο εγκαταλελειμμένη… Ως προς τη φύλαξή του, τον φωτισμό, τον καθαρισμό, τις εργασίες πρασίνου που η εικόνα μοιάζει απογοητευτική.

Την ίδια στιγμή, σοβαρά και δυσεπίλυτα παραμένουν τα προβλήματα σε άλλους ελεύθερους χώρους (πράσινους και μη) της Αττικής, όπως στο Πεδίον του Αρεως, το οποίο μαραζώνει και απαξιώνεται.

Ομάδες πολιτών παλεύουν εδώ και χρόνια για τη σωτηρία του ρέματος της Πικροδάφνης, το οποίο πηγάζει από τον Υμηττό και διασχίζει νοτιοανατολικές περιοχές της Αττικής προτού εκβάλει στον Σαρωνικό. Ο Εθνικός Κήπος, το Άλσος της Νέας Φιλαδελφείας, το Άλσος Παγκρατίου, το Άλσος Βεϊκου, το Άλσος της Νέας Σμύρνης δεν είναι τίποτα άλλο παρά ….ασπιρίνες

Μετά τη δεκαετία του 1950 η καταστροφή

Η ραγδαία επέκταση του τσιμέντου στο αστικό πράσινο της Αττικής ξεκίνησε μετά τη δεκαετία του 1950. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1940 υπολογιζόταν σε 12 τ.μ. ανά κάτοικο, ενώ το 1965 σε 6 τ.μ. ανά κάτοικο.

Το πρόβλημα εντάθηκε κατά την εικοσαετία 1987-2007 εξαιτίας των δασικών πυρκαγιών και της αυθαίρετης δόμησης καθώς οικισμοί επεκτάθηκαν ακόμη και εντός φυσικών περιοχών.

Σημαντικές ήταν και οι αλλαγές στις χρήσεις γης στο Λεκανοπέδιο κατά την κατασκευή των ολυμπιακών έργων, του νέου αεροδρομίου, και της Αττικής Οδού.

Αναδημοσίευση από https://www.topontiki.gr

                                                                                                                Ρωγμή στην Eνημέρωση