Καθαριότητα με «άρωμα» γυναίκας

Ενδιαφέρουσα συνέντευξη

Δυο νέες  γυναίκες  στην υπηρεσία καθαρότητας του Δήμου Βύρωνα μιλούν στη εφημερίδα Δήμος και Πολιτεία για τις καθημερινές δυσκολίες που βιώνουν στη δουλειά και την ζωή.    

Αναδημοσίευση

Συνέντευξη με τις Κατερίνα Καραχρήστου και Μαριάννα Βαμβακά εργαζόμενες στην καθαριότητα στον Δήμο Βύρωνα

Δ&Π:  Μέχρι πριν λίγα χρόνια, η καθαριότητα ήταν μια καθαρά «ανδρική δουλειά». Τι σας οδήγησε στο να ξεκινήσετε ένα τέτοιο επάγγελμα;

Μαριάννα: Ήταν καθαρά οικονομικοί λόγοι. Ήμουνα χρόνια άνεργη και έψαχνα για δουλειά.  Έγινε η προκήρυξη μέσω ΑΣΕΠ, είχα τα μόρια ως τρίτεκνη και άνεργη και κάπως έτσι βρέθηκα στην υπηρεσία.

Κατερίνα:  Κι εγώ για τους ίδιους λόγους. Η αλήθεια είναι ότι επειδή δεν είχαμε εμπειρία ως εργάτες απορριμματοφόρου, πιστεύαμε ότι θα δουλεύαμε σκούπα, οδοκαθαριστές δηλαδή. Τελικά όμως, δυόμιση χρόνια τώρα στο Δήμο, έχουμε δουλέψει μόνο στα απορριμματοφόρα.

Δ&Π:  Σκεφτήκατε ποτέ ότι αυτό δεν είναι μια «γυναικεία» δουλειά, λόγω των δυσκολιών και απαιτήσεων που έχει (βραδινές βάρδιες, μεταφορά κάδων κλπ);

Μαριάννα: Μου αρέσει η δουλειά μου, δεν ντρέπομαι για αυτή ούτε αισθάνομαι ότι υστερώ σε κάτι. Αυτό που μας δυσκολεύει περισσότερο, είναι ότι ακόμα πολλοί κάδοι είναι σιδερένιοι. Έχουν δηλαδή, από μόνοι τους πολύ μεγαλύτερο βάρος, φανταστείτε και να είναι φορτωμένοι. Πολλές φορές τους βρίσκουμε πάνω σε πεζοδρόμια ή χωμένους σε χαντάκια, γιατί οι δημότες τους μετακινούν κατά το δοκούν για να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους.

Κατερίνα:  Εκεί οι άνδρες συνάδελφοί μας, ίσως να έχουν λιγότερο πρόβλημα, καθώς έχουν μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη.

Μαριάννα: Αλλά και οι δημότες πετάνε στους κάδους ογκώδη και βαριά αντικείμενα, σαβούρα, μπάζα, μάρμαρα με αποτέλεσμα οι κάδοι να είναι ασήκωτοι, είτε είσαι άνδρας είτε γυναίκα.

Δ&Π:  Πως σας αντιμετωπίζουν οι άνδρες συνάδελφοί σας; Έχετε υποστεί διακρίσεις λόγω του φύλου σας;

Κατερίνα: Γενικώς θα έλεγα ότι μας σέβονται. Υπήρξαν κάποια μεμονωμένα περιστατικά μόνο σε αυτά τα δυόμιση περίπου χρόνια. Σοβαρό πρόβλημα όμως δεν είχαμε.

Μαριάννα: Γιατί κάνουμε την ίδια δουλειά, τραβάμε το ίδιο ζόρι. Κι εμείς τραβάμε, κι εμείς σκουπίζουμε, κι εμείς βρεχόμαστε, κι εμείς βρωμίζουμε. Είμαστε το ίδιο στη δουλειά.

Κατερίνα: Υπάρχουν, μάλιστα, κάποιοι οδηγοί αλλά και εργάτες, που επειδή ακριβώς είμαστε γυναίκες, προσφέρονται να μας βοηθήσουν.

Δ&Π:  Υπάρχει κάτι που χρειάστηκε να ξεπεράσετε σε σχέση με τον εαυτό σας και να ξεκινήσετε αυτό το  ιδιαίτερο και δύσκολο επάγγελμα;

Κατερίνα: Το ότι είσαι γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα. Το ότι θα πρέπει να μην αφήσεις να σε «φάνε», να μην σε πάρει από κάτω. Αν και τελικά οι περισσότεροι συνάδελφοι είναι εντάξει.

Δ&Π:  Ποιοι είναι οι πιο συχνοί κίνδυνοι που αντιμετωπίζετε στη δουλειά;

Κατερίνα: Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι κατεβαίνοντας το σκαλοπάτι, μη γλιστρήσεις ή παραπατήσεις. Με το χιόνι και τη βροχή είναι πιο επικίνδυνα. Ή τις πρωινές ώρες που πολλές φορές κυκλοφορούν μεθυσμένοι οδηγοί. Ένα άλλο θέμα είναι η λαϊκή. Την ώρα που καθαρίζουμε, περνάνε μηχανάκια και αυτοκίνητα από παντού.

Μαριάννα: Εμείς το βράδυ, αντιμετωπίζουμε πρόβλημα με τα μηχανάκια delivery. Προσπαθούν να χωθούν δεξιά, αριστερά, όπου βλέπουν χώρο και δεν μας προσέχουν καθόλου. Πέραν από το βρισίδι που τρώμε από τους οδηγούς των ΙΧ γιατί τους καθυστερούμε. Για να μη συζητήσω για σακούλες σκουπιδιών που μου έχουν πετάξει από το μπαλκόνι την ώρα της συγκομιδής, χωρίς να προσέξουν καθόλου. Ένιωσα πολύ άσχημα.

Δ&Π:  Πως σας αντιμετωπίζουν οι δημότες;

Κατερίνα: Βλέπουν μόνο τον κάδο τους και δεν σκέφτονται ότι έχουμε μαζέψει άλλους διακόσιους. Παραπονιούνται γιατί ερχόμαστε στις 8 και παίρνουμε τα σκουπίδια ή στις 6 το πρωί και τους ξυπνάμε. Ζητάμε περισσότερη κατανόηση και υπομονή για αυτό που κάνουμε. Τη δουλειά μας κάνουμε, δεν βγαίνουμε βόλτα με το φορτηγό. Για να μη συζητήσουμε ότι μαζεύουμε σακούλες οι οποίες δεν είναι δεμένες, αλλά ανοιχτές και πεταμένες στο δρόμο χύμα, ακόμα και από τα καλαθάκια του μπάνιου, με όλες τις ακαθαρσίες, την ώρα που οι κάδοι είναι άδειοι.

Μαριάννα: Και στις λαϊκές έχουμε θέμα. Οι επαγγελματίες κάνουν την ανάγκη τους σε σακούλες τις οποίες πρέπει να μαζέψουμε εμείς, ενώ υπάρχουν χημικές τουαλέτες τις οποίες δεν χρησιμοποιούν. Και οι σακούλες αυτές δεν είναι μεγάλης αντοχής, με ό,τι δυσάρεστο αυτό συνεπάγεται… Δεν υπάρχει σεβασμός.

Πολλές φορές επίσης, οι δημότες παρκάρουν μπροστά από τους κάδους και δεν μπορούμε να τους τραβήξουμε. Και κάπως έτσι καταλήγουμε να βγάζουμε τα σκουπίδια με τα χέρια από τους κάδους.

Δ&Π:  Πως αντιμετωπίζει η οικογένεια, τα παιδιά σας, την εργασία σας? Έχει επηρεάσει καθόλου το επάγγελμά σας τις προσωπικές και κοινωνικές σας σχέσεις;

Μαριάννα: Δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να πω ότι είμαι σε δουλειά γραφείου. Από την αρχή ήμουν ειλικρινής, δεν έκρυψα ότι δουλεύω στα απορριμματοφόρο. Μου αρέσει, είμαι ελεύθερη. Είχα από την αρχή τη στήριξη όλων, και των παιδιών μου. Όταν δούλευα πρωί τα συναντούσα την ώρα που πήγαιναν σχολείο, με τα ρούχα της δουλειάς. Δεν ντρέπονταν. Τους είχα μάθει ότι αυτή είναι η δουλειά της μαμάς. Τους έχω εξηγήσει ότι αν απεργήσω θα τους φάει το σκουπίδι και γελάνε. Είμαι αυτή που καθαρίζω τις λαϊκές, τους δρόμους, γύρω από τους κάδους, για να είναι όμορφη και καθαρή η πόλη μας. Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Αισθάνομαι υπερήφανη για τη δουλειά που κάνω και το έργο που παράγω.

Κατερίνα: Τα δικά μου παιδιά, εκτός από το μεγάλο που είναι 19 πλέον, το μόνο θέμα που έχουν ως πιο μικρά, 10 και 4 ετών, είναι ότι δεν μπορώ να τα πάω σχολείο ή που δεν μπορούσα να πάω στις σχολικές συναντήσεις γιατί δεν είχα σχολάσει ακόμα. Στις προσωπικές σχέσεις είναι πιο δύσκολα τα πράγματα λόγω της κούρασης και του ωραρίου αλλά ο σύντροφός μου είναι δίπλα μου με την κατανόησή του και τη βοήθειά του σε ότι χρειάζομαι.

Μαριάννα: Εγώ επέλεξα να δουλεύω βράδυ, γιατί τα λεφτά είναι κάπως καλύτερα, αλλά και πάλι δεν φτάνουν. Ο μισθός είναι πολύ χαμηλός, αγγίζει τα 800 ευρώ, επειδή έχουμε από τρία παιδιά,. Φεύγω βράδυ από το σπίτι και επιστρέφω γύρω στις 3.30. Ευτυχώς τα παιδιά είναι μεγάλα και μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν.

Δ&Π:  Πως καταφέρνετε να ισορροπήσετε την επαγγελματική και οικογενειακή σας ζωή;

Μαριάννα, Κατερίνα: Μας βοηθάνε τα παιδιά μας, υπάρχει κατανόηση, μοιράζονται οι δουλειές.

Δ&Π:  Πέρα από τα γνωστά Μέτρα Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ) που σας παρέχει ο Δήμος, πιστεύετε ότι το επάγγελμα σας χρειάζεται και άλλα και ποια είναι αυτά; Ως γυναίκες χρειάζεστε κάτι που δεν χρειάζονται οι άντρες;

Κατερίνα: Σίγουρα θα βοηθούσε να υπάρχει μια ξεχωριστή γυναικεία τουαλέτα και να είναι καθαρή. Εγώ που δουλεύω πρωί, χρησιμοποιώ την κοινή (ανδρών – γυναικών) τουαλέτα του κυλικείου. Στη βραδινή βάρδια δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα.

Μαριάννα: Σωστά, υπάρχει μια κοινή τουαλέτα για όλους. Θα προτείναμε λοιπόν να υπάρχουν γυναικείες τουαλέτες,  όπου θα μπορούμε να έχουμε και τα είδη υγιεινής μας για ό,τι τυχόν χρειαστεί.

Δ&Π: Απ’ ότι καταλάβαμε, υπάρχουν τρεις τουαλέτες. Μια στο κυλικείο, η οποία είναι κλειστή το βράδυ, μια στο γραφείο κάτω, στο οποίο δεν έχετε πρόσβαση και μια στο χώρο των ντους.

Μαριάννα: Ναι. Στον χώρο των ντους, η τουαλέτα δεν έχει καν πόρτα. Στη βραδινή βάρδια λοιπόν, για να πάει μια γυναίκα τουαλέτα, θα πρέπει να κλειδώσει την κεντρική πόρτα του κτιρίου όπου βρίσκονται τα ντους. Εγώ που δουλεύω βράδυ, σταματάω το φορτηγό και πηγαίνω σε κάποιο από τα μαγαζιά του Δήμου, κάποιο καφέ κλπ.

Κατερίνα: Η τουαλέτα αυτή που λέμε (στα ντους) είναι πάντα βρώμικη. Δεν υπάρχει χαρτί, δεν υπάρχει σαπούνι, δεν υπάρχει αντισηπτικό. Και τα Σαββατοκύριακα το Κυλικείο είναι κλειστό.

Δ&Π: Με τα ΜΑΠ τι γίνεται;

Κατερίνα:  Σε ότι αφορά τα ΜΑΠ ή θα τα παίρνουμε με το σταγονόμετρο, ή θα μας τα χρωστάνε. Τα δερματοπάνινα γάντια για παράδειγμα, που είναι απολύτως απαραίτητα για την εργασία μας, είναι τεράστια για εμάς. Αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε  γάντια νιτριλίου,  άλλοι αναγκάζονται να τα αγοράσουν μόνοι τους, εγώ, που δεν έχω αυτή τη δυνατότητα, τα ζήταγα από την αποθήκη και κάθε φορά μου τα έδιναν με το σταγονόμετρο.  Στο τέλος μας είπαν ότι δεν τα δικαιούμαστε, γιατί είναι για τους συναδέλφους που δουλεύουν με τη σκούπα. Τώρα παίρνω αναγκαστικά τα τεράστια δερματοπάνινα, με τα οποία δεν μπορώ να εργαστώ σωστά.

Μαριάννα: Μέσα από αυτά πρέπει να φοράμε και τα μιας χρήσης, τα οποία εγώ πάλι τα αγοράζω μόνη μου. Μας δίνουν πέντε ζευγάρια την εβδομάδα. Δεν φτάνουν. Σε ένα βράδυ μπορεί να χαλάσω τρία ζευγάρια. Σκίζονται πολύ εύκολα. Επίσης τα ρούχα όλα είναι XL. Εγώ για παράδειγμα φοράω medium. Μου έδωσαν παντελόνι νούμερο 54, ενώ φοράω 46. Δεν έχω τα χρήματα, αλλά δεν είναι και σωστό, να πάω στη μοδίστρα να το μαζέψει. Αναγκάζομαι να φοράω δική μου φόρμα. Με το μπουφάν η ίδια ιστορία. Μόνο το ανακλαστικό γιλέκο φοράω για να φαίνομαι.

Κατερίνα:  Μας φέρνουν σε θέση να δικαιολογούμαστε για τα αυτονόητα. Επίσης, τα ρούχα όπως το μπουφάν, τα οποία μας τα ανανεώνουν κάθε δύο χρόνια, είναι τόσο κακής ποιότητας που μέσα σε έξι μήνες, έχουν φθαρεί. Θα έπρεπε να μας ρωτάνε για τις ανάγκες μας σε ΜΑΠ πριν τις παραγγελίες για να μπορέσουμε να πάρουμε αυτό που πρέπει.

Μαριάννα:  Ένα άλλο θέμα είναι η ανανέωση του στόλου των φορτηγών που θα μπορούσε να διευκολύνει πολύ τη δουλειά μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει μετά από 2,5 χρόνια εργασίας να πονάω, να έχω αυχενικό, μέση κλπ; Βοήθησέ με τα φορτηγά να είμαι υγιής.

Δ&Π: Τι θα μπορούσε να γίνει δηλαδή με τα φορτηγά;

Μαριάννα: Θα μπορούσαν να φέρουν νέα φορτηγά

Κατερίνα: Τα φορτηγά αυτά είναι δεκαετιών. Δεν δουλεύουν τα μαχαίρια αλλά και το κεφάλι μας βουίζει από το θόρυβο που παράγουν.

Μαριάννα: Το ότι δεν δουλεύουν τα μαχαίρια σε αναγκάζει να χρησιμοποιείς κοντάρι για να σπρώχνεις με δύναμη τα σκουπίδια μέσα.

Κατερίνα: Και πολλές φορές τα σκουπίδια φεύγουν από τα πλαϊνά ή από κάτω γιατί έχει φθαρεί το αμάξωμα. Εκείνη την ώρα λοιπόν πρέπει από τη μια να σπρώχνεις με το κοντάρι και μετά να κατεβαίνεις να παίρνεις με τα χέρια ή με  τη σκούπα και το φαράσι να μαζεύεις όσα έχουν φύγει δεξιά και αριστερά για να τα πετάξεις στο φορτηγό ή στον κάδο, ενώ οι οδηγοί πίσω κορνάρουν…

Μαριάννα: Υπάρχει και το θέμα των κάδων, οι οποίοι θα έπρεπε να είναι όλοι πλαστικοί. Στο Δήμο μας υπάρχουν ακόμα πολλοί μεταλλικοί κάδοι από το μακρινό 2006.

Δ&Π: Τι άλλα προβλήματα αντιμετωπίζετε;

Κατερίνα: Δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό, αλλά γίνεται και κακή διαχείριση του υπάρχοντος προσωπικού. Με την 3Κ πήραν μόνο 21 άτομα, ενώ υπήρχε ανάγκη για πολύ περισσότερα. Δεν μπορούμε να αρρωστήσουμε, ούτε με COVID που λέει ο λόγος, και πάντα υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με τις άδειες.

Μαριάννα: Αυτό το διάστημα ήταν να φύγουν και οι covidούχοι (ανανεώθηκαν μέχρι το Μάιο τελικά) . Είναι και αυτοί που δουλεύουν με ασφαλιστικά μέτρα, τα οποία θα εκδικαστούν μέσα στον Απρίλιο. Αν φύγουν και αυτοί, θα υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Και από τα 21 άτομα της 3Κ, αυτή τη στιγμή μόνο 11 άτομα είναι στην καθαριότητα.

Δ&Π:  Υπάρχει κάτι που ομορφαίνει την καθημερινότητά σας σε αυτή την εργασία;

Μαριάννα: Πάνω στο σκαλοπάτι αισθάνομαι ελεύθερη. Αισθάνομαι όμορφα. Παίρνεις μια απίστευτη ενέργεια και δύναμη, ίσως γιατί όπως είπαμε είναι ως επί το πλείστον μια αντρική δουλειά και δύσκολη.  Δεν είναι όλα «μαύρα». Κάνουμε τα καλαμπούρια μας, τραγουδάμε. Περνάς και όμορφα πάνω στο σκαλοπάτι.

Κατερίνα:  Υπάρχουν δημότες, όπως μια κυρία, που όταν περνάγαμε, βγήκε στο μπαλκόνι και μας έκανε νόημα ότι μας ευχαριστεί. Με συγκίνησε.  Ή τα παιδάκια στους δρόμους που μας κοιτάνε και περιμένουν να τα χαιρετίσουμε. Ή μια άλλη, πολύ ηλικιωμένη κυρία, που περιμένει κάθε φορά και μου κάνει νόημα αν μπορεί να πετάξει τη σακούλα από το μπαλκόνι, γιατί προφανώς έχει δυσκολία να κινηθεί. Μου αρέσει που με ρωτάει και δεν την πετάει έτσι, χωρίς να με υπολογίζει. Υπάρχουν καλοί δημότες που μας φτιάχνουν τη διάθεση, με ένα «ευχαριστώ» και με το σεβασμό που μας δείχνουν.

Αναδημοσίευση από dimoskaipoliteia.gr

Ρωγμή στην ενημέρωση