ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 9 Ιουνίου το 2004 πέθανε ο αντάρτης καλόγερος "παπά- Ανυπόμονος"

Στην μνήμη ενός ηρωικού ιερωμένου. Του "παπά- Ανυπόμονου", ο οποίος πέθανε σαν σήμερα το 2004

Ο παπα-Ανυπόμονος σε βουνοκορφή της Ρούμελης, ιστορική φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή

Οι αγώνες του ελληνικού λαού για να απαλλαχθεί από την τυραννία του φασισμού δεν έτυχαν της στήριξης της ελληνικής ορθοδόξου εκκλησίας. Η στάση της αρχιεπισκοπής Αθηνών υπήρξε απαράδεκτη και δοσιλογική. Ακόμα και οι μοναχοί στο Άγιο Όρος φωτογραφήθηκαν με ναζί και έστειλαν συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Χίτλερ.

Παρ' όλα αυτά υπήρξαν και φωτεινές εξαιρέσεις στους κόλπους της εκκλησίας. Μία από αυτές ήταν και ο ηγούμενος Γερμανός Δημάκος γνωστός ως «παπά - Ανυπόμονος», ο οποίος πέθανε σαν σήμερα στις 9 Ιούνη 2004. 

Γεννήθηκε το 1912 στο Αγρίδι Γορτυνίας Ν. Αρκαδίας. 

Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Δημάκος και όταν χειροτονήθηκε έλαβε το Γερμανός.

Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1934 στις 29 Ιουλίου. Ο πόλεμος τον βρήκε ηγούμενο στην Ιερά Μονή Αγάθωνος και επίτροπο στο μοναστήρι Δαδιού – Αμφίκλειας.

Όταν ο Βελουχιώτης, στις 14 Μαΐου του 1943 συγκροτούσε το αντιστασιακό σώμα και στρατολογούσε άνδρες στη περιοχή δυτικά του χωρίου Κουκουβίστα της Γκιώνας, πήγε και τον βρήκε ο αρχιμανδρίτης Γερμανός, ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγάθωνος, μια μονή κοντά στην Υπάτη και ταυτόχρονα επίτροπος της Μονής Δαδιού-Αμφίκλειας. Οργανώθηκε στο ΕΑΜ στο Δαδί και διορίστηκε πρόεδρος της κοινότητας με την έγκριση της οργάνωσης. Το 1943 εντάχτηκε στον ΕΛΑΣ. Ως έμπιστος του Άρη Βελουχιώτη έμεινε γνωστός ως ο «παπάς του Άρη» και επειδή ριχνόταν πρώτος στη μάχη και παρότρυνε και τους συμπολεμιστές έμεινε πιο γνωστός ως «Παπά - Ανυπόμονος». Ύστερα από παρότρυνση του, αφού τον καταζητούσανε πλέον οι ναζί, προσχώρησαν στον ΕΛΛΑΣ και ο μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ και ο μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος.

Ο καθηγούμενος Γερμανός Δημάκος (γνωστός ως «Παπά - Ανυπόμονος») είχε χαρίσει ως φυλαχτό στον Άρη Βελουχιώτη ένα σταυρό, που ο αντιστασιακός καπετάνιος, κουβάλαγε πάντα μαζί του.

Είναι ο ιερωμένος ο οποίος εμφανίζεται στην φωτογραφία στο μπαλκόνι, όπου ο    Άρης Βελουχιώτης εκφωνεί τον ιστορικό του λόγο στη Λαμία στις 29 Οκτώβρη  του 1944.

Ως στρατιωτικός ιερέας του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ακολούθησε τον Άρη και τους αντάρτες του στην Ήπειρο, τη Ρούμελη, τη Θεσσαλία και την Πελοπόννησο. 

Δεν δήλωσε ποτέ κομμουνιστής, αλλά ήταν ένας γνήσιος πατριώτης. 

Το 1946 μετά τη περίφημη Συμφωνία της Βάρκιζας επέστρεψε στο μοναστήρι της μονής Αγάθωνος στην Υπάτη, όπου και έμεινε ως ηγούμενος όλα τα επόμενα χρόνια.

Το αγωνιστικό του παρελθόν όμως ήταν καρφί στα μάτια των "εθνικοφρόνων".

Έτσι το 1946 συλλαμβάνεται από την παρακρατική συμμορία του εθνικόφρονα Κώστα Βουρλάκη, που τότε τρομοκρατούσε, με την ανοχή του επίσημου κράτους όλους τους προοδευτικούς πολίτες της Φθιώτιδας. Τον ηρωικό μοναχό τον βασάνισαν άγρια μέχρι να υποσχεθεί ότι θα αναθεματίσει τους αριστερούς της Φθιώτιδας και για να αποκαλύψει που είχε κρύψει όπλα ο ΕΛΑΣ.

Η Χούντα των Συνταγματαρχών δεν τον άφησε να ξεκουραστεί και να ασχοληθεί με το συγγραφικό του έργο. Τον κατήγγειλε ως ακραίο αριστερό και άπιστο χριστιανό και τον οδήγησε το 1968 στο Συνοδικό Δικαστήριο, το οποίο όμως τον αθώωσε.

Μέχρι τα 92 του χρόνια που πέθανε ο παπά - Ανυπόμονος δεν έπαψε να υπερασπίζεται την επιλογή του να ενταχθεί στην Εθνική Αντίσταση και πάντα μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη, με τον οποίο είχε την τύχη να αγωνιστεί δίπλα του σχεδόν δύο χρόνια.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η εκκλησία τον αναγνώρισε ως ήρωα, και ως έναν από τους ελάχιστους κληρικούς που συμμετείχε στον αγώνα εναντίον του κατακτητή με τα όπλα και τις σφαίρες, ενώ η πολιτεία τον τίμησε ως σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης. 

Το 2000 συγκεκριμένα η Ιερά Σύνοδος έκδωσε έναν τόμο με τίτλο «Μνήμες και Μαρτυρίες από το ’40 και την Κατοχή» με αναφορές στη δράση του τον καιρό της κατοχής. Δεν ξέχναγε ποτέ ως ανθρωπιστής ιερέας να υπενθυμίζει στους ανώτερους κληρικούς ότι έχουν χρέος να νοιάζονται και για τις ανάγκες των κατοίκων της επαρχίας. 

Συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 1998 συνομιλώντας με τον Μητροπολίτη Φθιώτιδας Νικόλαο ήθελε να αποστείλει στον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σεραφείμ μερικές ιδέες του για να ανακατασκευάσουν την ιστορική γέφυρα του Γοργοποτάμου, αναπλάθοντας και τη γύρω περιοχή.

Πέθανε στις 9 Ιουνίου του 2004 σε ηλικία 92 χρονών σε κλινική της Λαμίας.

Συνέγραψε το βιβλίο: Στο βουνό με τον Σταυρό, κοντά στον Άρη.

ΠΗΓΕΣ: tsak-giorgis.blogspot.com, el.wikipedia.org

Ρωγμή στην Eνημέρωση