Οι δρόμοι των Αριστερών κάποια φορά πρέπει να συναντηθούν

 

     Του Θανάση Σκαμνάκη

 Τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο απαιτητικοί, και, εν τέλει, επικριτικοί για την Αριστερά. Γιατί δεν μπορεί να αντισταθεί, δεν μπορεί να διεκδικήσει για λογαριασμό τους, δεν μπορεί να υψώσει εμπόδια στη συνεχή κατολίσθηση των δικαιωμάτων, των μισθών, στων συντάξεών, των όρων ζωής. Και η υπάρχουσα Αριστερά κάνει ό,τι μπορεί, ως φαίνεται, για να διατηρήσει και να επεκτείνει αυτή τη ζώνη της δυσαρέσκειας των ανθρώπων. Καθώς είτε επιδιδόμενη σε επαναστατικές διακηρύξεις παρακάμπτει το συγκεκριμένο, είτε ασχολούμενη με το συγκεκριμένο παρακάμπτει τις επαναστατικές διακηρύξεις. Και με τους δυο τρόπους καταλήγει στο ίδιο. Δεν εμπνέει, δεν δίνει όραμα, δεν ορίζει στόχους διεκδίκησης και συνένωσης δυνάμεων. Μέσα στο κλίμα της γενικότερης απογοήτευσης και αποστράτευσης, οι αναπηρίες αυτές στο σύγχρονο λόγο και το έργο της Αριστεράς, αποκτούν καταθλιπτική σημασία.

Όχι πως δεν λείπουν οι προσπάθειες. Κάθε άλλο Αλλά κάθε φορά σαν τους Τρώες του Καβάφη κάποιος Αχιλλέας ή κάποια από τις Σειρήνες του πολιτικού βίου, ή κάποιες άλλες ματαιότητες, οδηγούν τα σχέδια σε αναστολή, αλλά όχι σε ματαίωση. Οι προσπάθειες ξαναρχίζουν από εκεί που έμειναν, και σε χειρότερες συνθήκες, επιδιώκοντας κάθε φορά να υπερβούν εκείνα που δεν επέτρεψαν να ευοδωθεί η προηγούμενες.  Όπως γίνεται και τώρα με τη συγκρότηση και την αναζήτηση της Ενωτικής Κίνησης της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

 Όπως πριν δυό χρόνια, όταν ξεκίνησε με προσδοκίες και υποσχέσεις η Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης. Συνένωσε δυνάμεις που είχαν διαφορετικές αφετηρίες αλλά επέλεξαν να δοκιμάσουν την κοινή κατάθεση και τη δημιουργία των προϋποθέσεων του πολυθρύλητου, πολυπόθητου, πλην όμως δύσκολου και εν τέλει μη πραγματοποιούμενου (επιτυγχανόμενου) διαλόγου. Δημιούργησε  αισιοδοξίες σε αγωνιστές της Αριστεράς που θεώρησαν, καλώς, πως ένα ενωτικό εγχείρημα της Αριστεράς, με τις καλές προθέσεις που εξήγγειλε θα μπορέσει να συγκροτήσει μια απάντηση, ένα ανασχετικό οχυρό απέναντι στην γενική επίθεση.

Έκανε κάποια βήματα και κατέκτησε μια κάποια εκτίμηση και κάποιες θέσεις, ανάμεσα σ’ αυτά με τη συγκρότηση της συνδικαλιστικής εργατικής κίνησης Μάχη.

Επιδιώκαμε να εκφράσουμε κάτι κοινωνικά αναγκαίο, μια συγκέντρωση δυνάμεων που θα συνενώσει και θα συνεγείρει ανθρώπους, τον κόσμο, για να στρατευθεί, να παλέψει, να απαιτήσει, να κατακτήσει.

Αυτή ήταν η επιδίωξη, αυτή είναι ακόμη η επιδίωξη, αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η προσδοκία των ανθρώπων, και όχι μόνο των ανθρώπων της Αριστεράς. Η επιβίωση και η ανάπτυξη ορίζονται με βάση τα μετρήσιμα αποτελέσματα στην αισιοδοξία, την αυτοπεποίθηση, τη συστράτευση και τη μαχητική ικανότητα που αποκτούν οι εργαζόμενοι.

Αν αυτά τα εγκαταλείπεις αντί μιας κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης (καθόλου βέβαιης, εν τω μεταξύ), προσχωρώντας σε ένα σχέδιο που έχει ελάχιστα από τα χαρακτηριστικά που επεδίωξες και πολλά από τα χαρακτηριστικά που πολέμησες ως τώρα, ακυρώνεις τη βασική επιδίωξη σου.

Οι σύντροφοι της ΛΑΕ είχαν μια τραυματική εμπειρία στη διαδρομή τους εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Πήραν μέρος στην κυβέρνηση και προς τιμήν τους αποχώρησαν όταν οι προσδοκίες (και οι αυταπάτες μπορούσα να πω) σαρώθηκαν από τις μνημονιακές αποδοχές της ηγεσίας. Προφανώς τους αναλογεί μερίδιο ευθύνης για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν την αντιπολίτευσή τους στην ηγεσία και προφανώς κάποια στιγμή θα αποτιμήσουν με μεγαλύτερη διάθεση αυτοκριτικής αυτή την περίοδο.

Και ενώ η τραυματική εμπειρία δεν έχει ξεχαστεί, μια νέα βρίσκεται εν εξελίξει: η εκλογική συμμαχία με το ΜΕΡΑ25.

Το αντίτιμο που καταβάλει η ριζοσπαστική Αριστερά σε μια τέτοια απόπειρα, είναι ο  βαρύτατος τραυματισμός (μέχρι ματαίωσης) του σχεδίου της Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Δράσης και ο αριθμητικός και πολιτικός περιορισμός της συσπείρωσή της, όπως εκφράστηκε απτά και πολύ εμφαντικά στη συγκέντρωση του Στούντιο στις 19 Δεκέμβρη.  

Σε μια αριστερή ζυγαριά που αυτά τα δύο μετριούνται είναι συντριπτική, κατά τη γνώμη μου η υπερίσχυση της αριστερής προσπάθειας απέναντι στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Σε κάθε περίπτωση τα σχέδια μπορεί να βρίσκουν εμπόδια, αλλά οι ματαιώσεις τους είναι προσωρινές. Ακόμα και τραυματισμένες οι προσπάθειες συνεχίζονται. Και ό,τι καταχτήθηκε μια φορά είναι εγγύηση για το ξεκίνημα της επόμενης. Και η επόμενη μέρα, η μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις μέρα, θα είναι πολύ δύσκολη για τους εργαζόμενους, όποιος και αν κάνει κυβέρνηση, και θα επιβάλλει νέες σχέσεις και νέες αναζητήσεις. Όλες οι προσπάθειες που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται για τη συσπείρωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα βρουν τότε το πεδίο της δοκιμασίας και της αναβάθμισής τους.

Αλλά γιατί πρέπει συνέχεια να αναζητάμε τις αυτοκριτικές για πράξεις (ή παραλείψεις) που είχε προβλεφθεί η δυσμενής κατάληξή τους;   

ΠΗΓΗ: kommon.gr

  .Οι απόψεις που αναφέρονται  στο άρθρο  είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση της Ρωγμή στην ενημέρωση.                                                                                 

                                                                                   Ρωγμή στην ενημέρωση