Είναι ο νεο-φιλελευθερισμός η μόνη απάντηση;

Απέναντι στον νεο-φιλελευθερισμό οφείλουμε να αναδείξουμε εναλλακτικές προτάσεις όπως: βιώσιμη ανάπτυξη, συμμετοχική Δημοκρατία, Κοινοτισμός και πάντα: Λαϊκή Κυριαρχία.

 

    Του Γιώργου Παπαγιανόπουλου*

Μια νέα θρησκεία έχει από καιρό ομολογηθεί και διαδοθεί καταστροφικά από “μοναχούς” που βρίσκονται παντού γύρω μας: τους νεοφιλελεύθερους.

Το δόγμα αυτής της θρησκείας είναι η συνεχής/ άπειρη ανάπτυξη, ένα δόγμα που αναφέρεται στο προσωπικό κέρδος και στον με κάθε τρόπο πλουτισμό. Το κριτήριο για την αξιολόγηση της αξίας των πιστών είναι ο όγκος των χρημάτων που συσσωρεύονται από τους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις εταιρειών και κρατών.

Την ίδια στιγμή που βρισκόμαστε μπροστά σε μια κοινωνία ανισοτήτων και σε ένα φυσικό περιβάλλον που καταρρέει, που μπορεί να οδηγήσει τον ανθρώπινο πολιτισμό μας στην εξαφάνιση. Ίσως πρέπει να κάνουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας και να αρχίσουμε να ψάχνουμε πώς να βγούμε από τη νεοφιλελεύθερη “θρησκεία” στην οποία αναγκαζόμαστε να βαφτιστούμε υποχρεωτικά λόγω της θέλησης σχεδόν κάθε υπουργού Οικονομίας στον κόσμο. Που με την σειρά του υπακούει στα κελεύσματα μιας “παγκοσμιοποιημένης” ελίτ, πέρα και πάνω από κράτη, Λαούς, Εθνότητες.

Απαιτείται κοινή δράση, από τους ενεργούς πολίτες, προβληματισμός/ προτάσεις προκειμένου να προκύψει ο διαχωρισμός ενός κυρίαρχου κράτους από τη νεοφιλελεύθερη “θρησκεία”. Ένα ελεύθερο κράτος που ασφυκτιά μέσα σε έναν θρησκευτικού χαρακτήρα (politically correct) νεοφιλελευθερισμό. Πράγματι, στο αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόμαστε, το οποίο οδεύει σε αυτοκαταστροφική πορεία, πίνουμε απεριτίφ και συνεχίζουμε να καταναλώνουμε τα πάντα: ανθρώπους, ζώα και πράγματα με φρενήρεις ρυθμούς. Έχουμε σταματήσει να κάνουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας για την εποχή μας.

Ερωτήσεις σχετικά με την τεχνολογία, την τεχνητή νοημοσύνη, τον ψηφιακό κόσμο που κατοικούμε, την ιδιοκτησία, τα κοινά, την πιθανή εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους, την οικολογική μετάβαση, ποιος κατέχει τον κόσμο, τι μπορούμε να μάθουμε από επιτυχημένες μάχες και τι σημαίνουν δημοκρατία και πολιτική στον 21η αιώνα. Αν αρχίσουμε να κάνουμε ερωτήσεις και να αναζητούμε απαντήσεις, ήδη χτίζουμε ένα εναλλακτικό σχέδιο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε πού να πάμε. Πού είναι το “αλλού” μας; Τι εναλλακτικό προτείνουμε στις φιλοδοξίες για άπειρη/ ατέρμονα ανάπτυξη σε έναν πεπερασμένο πλανήτη; Σε αυτή την δύσκολη ερώτηση οφείλουμε να απαντήσουμε.

Απέναντι στον νεο-φιλελευθερισμό οφείλουμε να αναδείξουμε εναλλακτικές προτάσεις όπως: βιώσιμη ανάπτυξη, συμμετοχική Δημοκρατία, Κοινοτισμός και πάντα: Λαϊκή Κυριαρχία..

*Ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος είναι μέλος της “Πολιτικής Πρωτοβουλίας”. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Φλωρεντίας την περίοδο 1971-77. Στα χρόνια της 7χρονης δικτατορίας είχε ενεργό δράση στο φοιτητικό κίνημα καθώς και στον αντιστασιακό αγώνα από τις γραμμές του Π.Α.Κ.

Στη συνέχεια αποφοίτησε από το Ελληνικό Μεσογειακό Κέντρο Αραβικών και Ισλαμικών Σπουδών και την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης.  

Είναι τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας Παρόν, των περιοδικών Άρδην, Τετράδια, Λιμπρέτο και άλλων τοπικών εφημερίδων και εντύπων.

Γράφει άρθρα γνώμης, σχόλια, βιβλιοκριτική, επιφυλλίδες σε περιοδικά και εφημερίδες.

Έχει γράψει τον Πρόλογο στο βιβλίο της Γεωργίας Μπίρμπα: “Τα χρόνια που με σφράγισαν. Φοιτήτρια στην Ιταλία 1972-1979”, εκδόσεις ¨Φίλντισι”, Φθινόπωρο 2021.

.Οι απόψεις που αναφέρονται  στο άρθρο  είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση της Ρωγμή στην ενημέρωση.

 

                                                                                              Ρωγμή στην ενημέρωση