ΒΥΡΩΝΑΣ: Εξελίξεις «τρέχουν» γύρω από τη διεκδίκηση του λόφου Κοπανά

Την Τρίτη 4 Ιουλίου στις 19:00 συνεδριάζει το δημοτικό συμβούλιο

φωτό από https://amarysia.gr/

Το πώς φτάσαμε ως εδώ ωστόσο, έχει πολύ μεγάλη σημασία.

Ευθύνες υπάρχουν διαχρονικά. Αδιαφορία, ολιγωρία, λανθασμένοι χειρισμοί από το δημόσιο και τις δημοτικές αρχές, σαφώς και συνέβαλαν στη διαδρομή αυτή. Όμως η πραγματικότητα είναι ξεκάθαρη, άσχετα από το τι πιστεύουμε ως πολίτες όλα αυτά τα χρόνια. Ποτέ δεν ανήκαν στους δήμους Βύρωνα και Υμηττού οι διεκδικούμενες από τους ιδιώτες εκτάσεις. Και δυστυχώς δεν φροντίσανε οι δημοτικές αρχές όλα αυτά τα 40 χρόνια να περάσει ο λόφος Κοπανά στο δημόσιο. Ως αποτέλεσμα σήμερα ψάχνουμε εναγωνίως -και αρκετά όψιμα- στήριξη από κάθε δυνατή πλευρά. Αφού κερδίσαμε επί Χαρδαλιά πρωτόδικα, χάσαμε επί Κατωπόδη στο Εφετείο και στον Άρειο Πάγο και τελικά κέρδισαν οι ιδιώτες διεκδικητές.

Σήμερα αίτημα όλων πιστεύουμε πως πρέπει να είναι:

«Με νομοθετική ρύθμιση οριστικά και αμετάκλητα το σύνολο της έκτασης του λόφου Κοπανά να περάσει στο δημόσιο διατηρώντας το δασικό του χαρακτήρα και να παραχωρηθούν οι εγκαταστάσεις (θέατρα Βράχων και αθλητικές εγκαταστάσεις) στους δύο δήμους ώστε να σταματήσει κάθε διεκδίκηση των ιδιωτών από δήμους και δημόσιο. Καμία νέα εγκατάσταση στο χώρο».

«Ρωγμή στην Ενημέρωση»

Η είδηση στα social media ότι ο λόφος Κοπανά θα περιέλθει στο δημόσιο και τα εμβληματικά θέατρα «Μελίνα Μερκούρη» και «Άννα Συνοδινού», οι αθλητικές εγκαταστάσεις και οι υποδομές θα περάσουν στους δυο δήμους -Δάφνης και Υμηττού & Βύρωνα- στο βαθμό που είναι ακριβής, είναι μια θετική εξέλιξη.

Η γνωστοποίηση ωστόσο μέσω facebook δεν ήταν ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για την επίσημη ανακοίνωση μίας τέτοιας είδησης.

Πρόκειται για ένα θέμα που λίμναζε για τέσσερεις δεκαετίες με τους ιδιώτες διεκδικητές να επιμένουν δικαστικά και να διεκδικούν την ιδιοκτησία για μεγάλο μέρος του λόφου Κοπανά καθώς και αποζημιώσεις για την παράνομη -όπως τελεσιδίκησε στον Άρειο Πάγο- χρησικτησία του χώρου όλα αυτά τα χρόνια.

Φαίνεται πλέον ότι δρομολογείται η λύση του προβλήματος προς όφελος του δημοσίου και του λαού της περιοχής, όσον αφορά την απόδοση ιδιοκτησίας και χρήσης του χώρου.

Μετά την αρχική απορριπτική απόφαση για τους ιδιώτες στο πρωτοδικείο, οι εξελίξεις για το δημόσιο και τους δήμους ήταν αρνητικές. Οι ιδιώτες προσέφυγαν στο Εφετείο το 2017 και κέρδισαν την υπόθεση τον 9/2019. Κρίνουμε πως σημαντική ευθύνη για αυτή την εξέλιξη έχει η δημοτική αρχή Κατωπόδη. Με τους χειρισμούς της υποτίμησε την προσφυγή των ιδιωτών στο Εφετείο, δεν ενημέρωσε εγκαίρως για τις εξελίξεις αυτές το δημοτικό συμβούλιο και τους πολίτες του Βύρωνα, που τελικά δημοσιοποιήθηκαν από δημότες.

Η τελευταία αρνητική εξέλιξη ήταν η απόρριψη στον Άρειο Πάγο της αίτησης αναίρεσης του δημοσίου και των δήμων Δάφνης -Υμηττού & Βύρωνα στην απόφαση του Εφετείου υπέρ των ιδιωτών, πολύ πρόσφατα τον 6/2023.

Οι ευθύνες που φτάσαμε έως εδώ βαραίνουν διαχρονικά τις δημοτικές αρχές και των δυο δήμων αλλά και τις κυβερνήσεις.

Με τους αγώνες των κατοίκων του Βύρωνα και του Υμηττού μετά την μεταπολίτευση σταματήσαν οι εργασίες των νταμαριών που ήταν ιδιαίτερα επιβαρυντικές και επιζήμιες για την περιοχή.

Η δίψα και η ανάγκη για τη δημιουργία υποδομών στην περιοχή, η αξιοποίηση των εγκαταλειμμένων νταμαριών που είχε αρχίσει να γίνεται χώρος εναπόθεσης μπάζων και σκουπιδιών, η συμβολή των μεγάλων θεατρανθρώπων κ. Βολονάκη και Βόγλη -αλλά και άλλων- για την αξιοποίηση των νταμαριών στην Αττική, η απουσία σοβαρής κρατικής πρότασης αποκατάστασης του περιβάλλοντος της Αττικής από τις διάφορες δραστηριότητες δημιούργησε και οδήγησε το καθολικό αίτημα των κατοίκων του Βύρωνα και του Υμηττού για την αξιοποίηση του χώρου.

Το 1977 επεκτείνεται το σχέδιο πόλης και περιλαμβάνει την περιοχή που ορίζεται χώρος ανέγερσης σχολείων.

Δύο χρόνια μετά, το 1979 το δημόσιο μέσω του ΟΣΚ αγοράζει 15,8 στρέμματα για να οικοδομήσει τα σχολεία που όλοι γνωρίζουμε. Αρχικά κατασκευάστηκε το 3ο Γυμνάσιο - Λύκειο και εγκαινιάστηκε από τον Απόστολο Κακλαμάνη, υπουργό παιδείας στις 4 Απριλίου 1985.

Ουσιαστικά ο ΟΣΚ με την αγορά περιοχής για την ανέγερση σχολείων, αναγνωρίζει επί της ουσίας το νομικό καθεστώς και τους ιδιοκτήτες της περιοχής.

Έχει προηγηθεί το 1977 η απόφαση 47/1977 του δημοτικού συμβουλίου με δήμαρχο τον Δημήτρη Κωνσταντιλιέρη, το οποίο αποφασίζει ομόφωνα να απαλλοτριώσει το χώρο των νταμαριών στο λόφο Κοπανά για να διαμορφωθεί σε άλσος. Η απόφαση αυτή ψηφίζεται από όλες τις πτέρυγες του Δ.Σ., εγκρίνεται από την Νομαρχία Αθηνών και δημοσιεύεται σε ΦΕΚ το 1979.

Με την απόφαση αυτή επίσης αναγνωρίζονται ουσιαστικά οι ιδιοκτησίες και οι ιδιοκτήτες της περιοχής από το δήμο.

Οι κάτοικοι του Βύρωνα, με τους κομμουνιστές δημάρχους Φατσέα, και στη συνέχεια τον Δ. Νικολαΐδη, έδωσαν αγώνες, έκαναν καταλήψεις στο χώρο, από το 1979, για να περάσουν τα παλιά λατομεία ΕΡΓΑΝΗ στο δημόσιο και να αξιοποιηθεί η περιοχή για τις ανάγκες των κατοίκων. Ανάλογη αγωνιστική στάση διεκδίκησης και σημαντική συμβολή για την τύχη της περιοχής είχε και ο Δήμαρχος Υμηττού Ανδρέας Λεντάκης. 

Την ίδια περίοδο (1979), η πολιτεία σχεδίαζε στην περιοχή αυτή να γίνει νεκροτομείο. Η αντίδραση των κατοίκων και της δημοτικής αρχής Νικολαΐδη, είχε ως αποτέλεσμα να απομακρύνει αυτή την προοπτική.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, καλώς λοιπόν οι δήμαρχοι Βύρωνα κ. Νικολαΐδης και Υμηττού κ. Λεντάκης μαζί με τα δημοτικά συμβούλια ξεσήκωσαν τους κατοίκους, έκαναν καταλήψεις στα νταμάρια και κατάφεραν να δημιουργηθούν θέατρα και γήπεδα.

Το 1981 γίνεται η σύνταξη προσωρινών κτηματικών χαρτών δασικών εκτάσεων βάσει του Ν.248/76. Το λατομείο χαρακτηρίζεται ως δημόσια δασική έκταση. Γίνονται προσφυγές από τους ενδιαφερόμενους.

Το 1981 προτάθηκε η ιδέα από το σκηνοθέτη Μίνωα Βολονάκη, τον ηθοποιό Γιάννη Βόγλη και άλλους να γίνει θέατρο στα βράχια. Το όραμα του Μίνου Βολονάκη και των τότε ανθρώπων της τέχνης ήταν να μετατραπούν οι σκουπιδότοποι και τα νταμάρια των φτωχών περιοχών σε θεατρικούς χώρους και χώρους καλλιτεχνικής δημιουργίας με μεγάλη εμβέλεια. Μιλούσαν όχι μόνο για το Βύρωνα αλλά για την Πετρούπολη, την Νίκαια, τη Νεοχωρούδα στη Θεσσαλονίκη για όλη τη χώρα.

Το καλοκαίρι του 1981 έγινε και η πρώτη συναυλία στα νταμάρια, με δήμαρχο το στέλεχος του ΚΚΕ Δ. Νικολαΐδη.

Το 1984 - 1986 οι δήμοι Βύρωνα και Υμηττού με δημάρχους τον Δημήτρη Νικολαΐδη και Ανδρέα Λεντάκη αντίστοιχα, προχωρούν σε νέες λαϊκές κινητοποιήσεις και καταλήψεις. Στη συνέχεια άρχισαν να διαμορφώνουν το χώρο σε θέατρο και γήπεδα. 

Ο δήμος Υμηττού καταλαμβάνει τμήμα της έκτασης και το διαμορφώνει για γήπεδο. Οι φερόμενοι ιδιόκτητες κάνουν αίτηση ασφαλιστικών μέτρων με αποτέλεσμα να καταδικαστούν οι δήμαρχοι Νικολαΐδης και Λεντάκης. Με απόφαση εισαγγελέα εφετών γίνεται δεκτή η αίτηση και διατάζει τον δήμο Υμηττού να επαναφέρει την έκταση στην προηγούμενη κατάσταση. Ο δήμος δεν συμμορφώνεται.

Το 1986 ο δήμος Βύρωνα καταλαμβάνει την υπόλοιπη έκταση. Κατατίθεται νέα αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά των δήμων.

Οι δήμοι δεν συμμορφώνονται και κατασκευάζουν το θέατρο βράχων Μελίνα Μερκούρη -3000 θέσεων- στα νταμάρια. Μέρος των υλικών προσφέρθηκαν από την υπουργό πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη. Αρχικά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια και άλλες που ακολούθησαν χρηματοδοτούσαν το δήμο για την οργάνωση του φεστιβάλ στο θέατρο των βράχων. Όμως στους δήμους Βύρωνα και Υμηττού δεν υπήρξε ποτέ -από όσο γνωρίζουμε- παραχωρητήριο από το δημόσιο -έστω για τις χρήσεις των εγκαταστάσεων.

Το 1987 με απόφαση εισαγγελέα εφετών γίνεται δεκτή η αίτηση των ιδιωτών διεκδικητών και διατάζει τον δήμο Βύρωνα να επαναφέρει την έκταση στην προηγούμενη κατάσταση. Ο δήμος δεν συμμορφώνεται.

Το 1987 το ειρηνοδικείο αποδέχεται τις προσφυγές κατά των κτηματικών χαρτών του 1981 και διατάζει τη διόρθωσή τους. Όμως την επόμενη χρονιά (1988) ο δήμος Υμηττού ανοίγει δρόμο στην έκταση με νέα κατάληψη. Γίνεται κατάθεση για νέα ασφαλιστικά μέτρα που καταλήγουν σε εισαγγελική απόφαση για βίαια έξωση. Οι δήμοι για άλλη μία φορά δεν πειθαρχούν.

Το 1995 – 1997 κατασκευάζεται το δεύτερο θέατρο Άννα Συνοδινού.

Το 1996 απαλλοτριώνεται νέος χώρος από τον ΟΣΚ για να μπορέσει να χτιστεί το 5ο δημοτικό.

Τα χρόνια που ακολούθησαν έγιναν και άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις αλλά και άλλες χρήσεις και χρόνια τώρα η περιοχή αυτή -τα νταμάρια- καθιερώθηκαν κυρίως ως χώρος πολιτισμού και αθλητισμού για τους πολίτες όλων των ηλικιών.

Όμως οι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια δεν έμειναν εκεί.

Η απουσία αντίληψης προστασίας για το περιβάλλον, η αντίληψη πως ο Υμηττός είναι «κενός χώρος», η εύκολη φθηνή λύση για τη δημιουργία πάσης φύσεως υποδομών οδήγησε τις δημοτικές αρχές να υποβαθμίσουν τον δασικό χαρακτήρα. Τη δεκαετία του 1980 έγινε δεντροφύτευση του λόφου Κοπανά επί δημαρχίας Νικολαΐδη, ενώ τα δέντρα που φυτεύτηκαν ξεριζώθηκαν με τη συμβολή κάποιων από τους τότε ιδιώτες διεκδικητές.

Το δασικό περιβάλλον του λόφου Κοπανά έκτοτε εγκαταλείφθηκε στην τύχη του.

Σύντομα τα νταμάρια έγιναν ο χώρος φιλοξενίας και άλλων ασύμβατων με την περιοχή χρήσεων και παράνομων με βάση τη τότε νομοθεσία που όριζε τί μπορεί να ανεγερθεί στη Β’ ζώνη Υμηττού. 

Έτσι δημιουργήθηκαν αναψυκτήρια (βλ. Άστρα) χωρίς στατικές μελέτες, διάφορα χωματουργικά έργα, δρόμοι, χώροι εναπόθεσης οικοδομικών υλικών ή αχρήστων κ.ά. Για διάφορα από αυτά υπήρξαν και δικαστικές καταδίκες δημοτικών αρχών με αφορμή κινήσεις κατοίκων για την προστασία του περιβάλλοντος (π.χ. του Βύρωνα επί δημοτικής αρχής Χαρδαλιά για εναπόθεση μπαζών και οικοδομικών υλικών στα νταμάρια, της Ηλιούπολης επί δημοτικής αρχής Γιωργάκη για παράνομη παρέμβαση επί δασικής εκτάσεως στο πίσω μέρος του λόφου Κοπανά εκτός νταμαριών κ.λπ.).

Ο λόφος Κοπανά έτσι παραμένει άδεντρος. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 εντός των νταμαριών στα πλαίσια διαμόρφωσης του χώρου γίνονται φυτεύσεις κάποιων λίγων δέντρων, που σε καμία περίπτωση δε συνιστά αποκατάσταση του δασικού χαρακτήρα της περιοχής. Σχετικά πρόσφατα επί δημοτικής αρχής Κατοπώδη φυτεύτηκαν -κάπως πιο μαζικά- λίγα δέντρα στην είσοδο της περιοχής από Ταταούλων, στο σημείο που επί δημαρχίας Χαρδαλιά εναπόθεταν μπάζα και πίσσα από ασφαλτοστρώσεις. 

Ό,τι δέντρο έχει εμφανιστεί στην περιοχή του λόφου Κοπανά εκτός νταμαριών, είναι αποτέλεσμα φυσικής αποκατάστασης και δεντροφύτευσης. Αυτή σταμάτησε σε κάποιες περιπτώσεις βίαια, όπως τον Αύγουστο του 2019 με τον εμπρησμό που κατέκαψε 26 περίπου στρέμματα στο λόφο πάνω από τα θέατρα βράχων και «τυχαία» κατέκαψε τις συστάδες από τα αυτοφυή δεντράκια που είχαν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια.

Παράλληλα οι δημοτικές αρχές ενώ γνώριζαν τις διεκδικήσεις των ιδιωτών, δεν διεκδίκησαν από τις κυβερνήσεις ο λόφος Κοπανά να περιέλθει στο δημόσιο. Εφησυχάστηκαν, επαναπαυτήκαν και δεν έθεσαν στην πολιτεία αυτή τη διεκδίκηση. Επιπλέον ποτέ δεν εργάστηκαν για να θέσουν στέρεα τις νομικές βάσεις αμφισβήτησης του αρχικού τουρκικού χρυσόβουλου / τίτλου και να προσβάλλουν όλες τις δοσοληψίες του δημοσίου με τους ιδιώτες διεκδικητές που βασίστηκαν σε αυτό. 

Έτσι ουσιαστικά φθάσαμε να είναι μονόδρομος η αποζημίωση των ιδιωτών διεκδικητών μέσω απαλλοτρίωσης για μία ουσιαστικά δημόσια έκταση. Επισημαίνουμε πως οι τελευταίοι ισχυρίζονται -όπως πλέον έγινε και δικαστικά αποδεκτό- ότι διαθέτουν νόμιμους τίτλους που προέρχονται από το 1860, βάσει αγοροπωλησίας, που έχει βασιστεί σε παλαιότερο τίτλο κτήσης (χρησικτησία) προερχόμενο από την οθωμανική περίοδο. 

Επαναπαυμένοι ωστόσο οι δημοτικοί άρχοντες πως με την ισχύ του κινήματος της μεταπολίτευσης είχαν επιβάλλει τη χρήση του χώρου, αμέλησαν την οριστική τακτοποίηση. 

Το 1998 το δημοτικό συμβούλιο επί δημαρχίας κ. Ρογκάκου και με πρόταση της δημοτικής αρχής (617/1998) αποφασίζει ότι αίρεται η απόφαση του 1977, περί απαλλοτρίωσης του χώρου των νταμαριών. Η βασική αιτιολόγηση της απόφασης αυτής είναι ότι ανήκει ουσιαστικά στο δημόσιο ο χώρος, δεν πρέπει να καταβληθούν χρήματα σε ιδιώτες καταπατητές για δημόσια έκταση και αφού έχει παρέλθει 20ετια από την απόφαση του 1977 και νομικά λήγει το περιθώριο εκτέλεσής της, αποφασίζει να μην την εκτελέσει. Νομικά αυτή η απόφαση της άρσης της απαλλοτρίωσης ανοίγει ουσιαστικά ορθάνοιχτα το δρόμο για τις επόμενες αγωγές περί ιδιοκτησίας του χώρου από τους ιδιώτες διεκδικητές, όπως και έγινε, το 2003 και το 2005.

Εκ των υστέρων και εκ του αποτελέσματος, αποδείχθηκε πως αυτή η απόφαση ήταν λάθος, ειδικά σε συνδυασμό με την απραξία που την ακολουθεί όσον αφορά τις ενέργειες καθορισμού του ιδιοκτησιακού καθεστώτος (ουσιαστικά δεν έγινε απολύτως τίποτα). Έτσι, πυροδότησε όλη τη δικαστική διαμάχη που οδήγησε στις αρνητικές εξελίξεις του σήμερα.

Προφανώς οι δημοτικές αρχές Βύρωνα και Υμηττού ήταν απρόθυμες να καταβάλλουν το οποιοδήποτε τίμημα καθώς ήθελαν να εξασφαλίσουν χρήματα για άλλους δικούς τους άμεσους και μικροπολιτικούς σκοπούς. Βρήκαν έτσι διάφορες δικαιολογίες ντυμένες με το απαραίτητο ιδεολογικό χρώμα για να μην ολοκληρώσουν την απαλλοτρίωση της περιοχής. Θα μπορούσε να έχει ουσιαστικό και μη υποκριτικό χαρακτήρα αυτή η κίνησή τους, αν είχε συνοδευτεί εγκαίρως από μία πίεση προς την κεντρική εξουσία να νομοθετήσει για να λύσει το πρόβλημα χωρίς άλλα παρελκόμενα. Τίποτα τέτοιο, όμως δεν έγινε.

Τα υπόλοιπα είναι λίγο - πολύ γνωστά.

Τα τελευταία χρόνια και ενώ οι 18 ιδιώτες, που διεκδικούν μέρος του χώρου, κέρδισαν στο Εφετείο τη βασική διεκδίκησή τους, ότι ο λόφος Κοπανά (104 στρέμματα από αυτόν) τους ανήκει, άρχισε να έρχεται εκ νέου το θέμα αυτό στην επικαιρότητα, να απασχολεί το δημοτικό συμβούλιο, μετά από παρεμβάσεις των παρατάξεων της αντιπολίτευσης και την πίεση από κινήσεις και πολίτες.

Δημιουργήθηκαν συλλογικότητες, πάρθηκαν διάφορες πρωτοβουλίες τόσο από τους δήμους όσο και από φορείς της πόλης και κατοίκους. Ασκήθηκε κριτική για τους χειρισμούς στη δημοτική αρχή Κατωπόδη. Συγκεντρωθήκαν υπογραφές υπεράσπισης του δημόσιου δασικού χαρακτήρα του λόφου Κοπανά. Έγιναν συναντήσεις των δημάρχων με τα πολιτικά κόμματα.

Τον Μάιο του 2022 κατατίθεται αίτηση αναίρεσης από το δημόσιο και τους δύο δήμους στον Άρειο Πάγο για την απόφαση του εφετείου.

Τον Μάιο του 2023 η επιτροπή του υπουργείου περιβάλλοντος που εξετάζει τις ενστάσεις φορέων και πολιτών για την κατάρτιση των δασικών χαρτών αποφαίνεται ότι ο λόφος Κοπανά είναι δασική έκταση στο σύνολό του. Σε αντίθεση με ό,τι έχει ισχυριστεί σε πρόσφατο δελτίο τύπου η δημοτική αρχή του Βύρωνα, ο χαρακτήρας της έκτασης δεν είναι τελεσίδικος. Υπάρχει δυνατότητα αμφισβήτησης από τους ιδιώτες στο ΣτΕ, το οποίο θα λάβει υπ’ όψη κάθε σχετική απόφαση και θα αποφανθεί τελικά -αν και εφ’ όσον προσφύγουν. Επίσης, ο χαρακτήρας της έκτασης δεν επηρεάζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς, όπως φάνηκε και από την πρόσφατη αρνητική απόφαση στον Άρειο Πάγο.

Τελευταία αρνητική εξέλιξη είναι η απόρριψη από τον Άρειο Πάγο της αίτησης αναίρεσης του δημοσίου και των δυο δήμων στις 22/6/2023, που ουσιαστικά βάζει σε πορεία εφαρμογής την απόφαση του εφετείου, δικαιώνει τους ιδιώτες και τους αναγνωρίζει την ιδιοκτησία του λόφου Κοπανά.

Με αυτή την απόφαση, αυτό το οποίο δεν αναδεικνύει κανένας, είναι πως οι ιδιώτες διεκδικητές μπορούν να διεκδικήσουν από τους δήμους για την παράνομη χρησικτησία της έκτασης σημαντικές χρηματικές αποζημιώσεις, οι οποίες θα επιβαρύνουν τους δήμους -και τελικά- τους δημότες. Στο παρελθόν μάλιστα έχουν ονομάσει τέτοιες διεκδικήσεις που εκκινούν από 1,5 εκ. ευρώ.

Επιπλέον, επισημαίνουμε πως, τις διεκδικήσεις αυτές μπορεί να ακολουθήσουν και άλλες ανάλογες από άλλους ιδιώτες, που αξιώνουν δικαιώματα στην υπόλοιπη έκταση του λόφου Κοπανά, όπως ακούστηκε ήδη στην πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Δάφνης-Υμηττού (Ιούνιος 2023), για πενήντα και πλέον στρέμματα.

Την Τρίτη 4 Ιουλίου ο δήμος Βύρωνα έχει συγκαλέσει δημοτικό συμβούλιο για το θέμα αυτό μετά από απαίτηση και των δημοτικών παρατάξεων.

Εκεί θα ειπωθούν πολλά. Προφανώς θα υπάρξουν προσπάθειες συγκάλυψης ευθυνών, προσπάθειες να επωφεληθούν μικροπολιτικά ορισμένοι -και εν όψη των δημοτικών εκλογών- καθώς και να δημιουργηθεί ένα κλίμα ικανοποίησης για αυτά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, όσον αφορά την πρόθεση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού να κλείσει οριστικά το θέμα αυτό. Δεν αποκλείεται να παρευρίσκεται και κάποιο κυβερνητικό στέλεχος στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, ώστε να προσδώσει επίσημο χαρακτήρα στα όσα έχουν λεχθεί τις τελευταίες ημέρες για το λόφο Κοπανά και την κυβερνητική πρόθεση.

Για την ιστορία να σημειώσουμε πως είναι τουλάχιστον ειρωνικό πως μετά από σχεδόν 30 χρόνια «σοσιαλιστικών κυβερνήσεων» του ΠΑΣΟΚ, και μίας «αριστερής» κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η οριστική νομοθετική λύση για τη διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα του χώρου, να ανακοινώνεται από τη δεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό καταδεικνύει πως όταν υπάρχει άμεση ανάγκη, κίνδυνος απώλειας σημαντικών υποδομών της πόλης και πλατιά κινητοποίηση των κατοίκων, μπορούν να επιβληθούν λύσεις.

Ωστόσο, επισημαίνουμε πως δεν χωρά κανένας εφησυχασμός. Είναι άλλο μία ανακοίνωση στο facebook και άλλο το να γίνει αυτή πράξη άμεσα και χωρίς κόστος και απώλειες για τους δημότες.

Ειδικά τη στιγμή που οι ιδιώτες διεκδικητές μετά την πρόσφατη δικαστική νίκη τους, μπορούν να προχωρήσουν σε διάφορες άμεσες ενέργειες. Αν υπάρξει η οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη στον χώρο θα πρέπει οι κάτοικοι μαζικά να περιφρουρήσουμε με την έμπρακτη παρουσία μας το δημόσιο χαρακτήρα του, απέναντι σε οποιαδήποτε επιβουλή, απέναντι σε οποιαδήποτε ανάλγητη και αντιλαϊκή δικαστική απόφαση.

Ως ενημερωτική ιστοσελίδα από την πρώτη στιγμή, που δημιουργήσαμε το ιστολόγιο αυτό, υποστηρίξαμε ότι όλος ο λόφος Κοπανά -και όχι μόνο τα θέατρα και οι αθλητικές εγκαταστάσεις- πρέπει με νομοθετική ρύθμιση να περάσουν στο δημόσιο και να διασφαλισθεί ο δασικός χαρακτήρας του χώρου. Οι ασύμβατες χρήσεις πρέπει να απομακρυνθούν και να υπάρξει αποκατάσταση και δεντροφύτευση της ευρύτερης έκτασης. Συγκεντρώθηκαν και υπογραφές από κατοίκους με παρόμοια αιτήματα που κατατέθηκαν στο δήμαρχο Βύρωνα.

Δημοσιεύσαμε διάφορα άρθρα προσπαθώντας να ενημερώσουμε ολόπλευρα τους αναγνώστες μας και να δώσουμε εφόδια σε όλους και όλες, όσους διεκδικούν την προστασία της δασικής έκτασης και το αίτημα πως ο λόφος Κοπανά πρέπει να περιέλθει στο δημόσιο μέσα από νομοθετική ρύθμιση.

Σήμερα, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα γεγονότα με διαχρονικές ευθύνες των δημοτικών αρχών -μετά και τις τελευταίες εξελίξεις- έχουμε τη γνώμη πως το δημοτικό συμβούλιο ομόφωνα πρέπει να ζητήσει άμεση νομοθετική ρύθμιση, η οποία να περιλαμβάνει ότι:

• Πρέπει να υπάρξει απαλλοτρίωση από την κυβέρνηση υπέρ του δημοσίου οριστικά και αμετάκλητα με άμεση ισχύ και χωρίς επιβάρυνση των δήμων και των δημοτών. Να διασφαλίζεται στην πράξη απαλλοτρίωσης πως το κράτος θα καλύψει κάθε οικονομικό κόστος, που τυχόν θα προκύψει από κάθε αναγκαστική νομική πράξη για τη χρησικτησία της περιοχής και δεν θα κληθούν οι δημότες να επιβαρυνθούν με «χαράτσια», που θα προκύψουν ως συνέπεια των νομικών ενεργειών.

• Πρέπει να κατοχυρώνεται πως η χρήση και μόνο -και όχι η ιδιοκτησία- για τις κοινωφελείς χρήσεις, τα υπάρχοντα θέατρα και τις αθλητικές εγκαταστάσεις θα παραχωρηθούν στους δύο δήμους και θα διασφαλίζεται οριστικά η μη δυνατότητα άλλων διεκδικήσεων από ιδιώτες.

• Πρέπει να διασφαλίζεται οριστικά και αμετάκλητα ο δασικός δημόσιος χαρακτήρας του χώρου και να υπάρξει σαφή δέσμευση των δήμων πως δεν θα υπάρξουν άλλες νέες εγκαταστάσεις οποιουδήποτε είδους στον χώρο.

• Πρέπει να διασφαλίζεται η απομάκρυνση κάθε ασύμβατης εγκατάστασης και η αποκατάσταση του φυσικού τοπίου και της χλωρίδας του χώρου και επιπλέον να λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης προστασίας και πυρκαγιών (πρόσβαση πυροσβεστικών, πυροφύλαξη, δημιουργία δεξαμενών για κατάσβεση).

Για το σκοπό αυτό ζητάμε άμεσα αντιπροσωπεία των δημοτικών συμβουλίων των δύο δήμων να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, ώστε να προχωρήσει η νομοθετική επίλυση του θέματος οριστικά και αμετάκλητα, άμεσα και με το παραπάνω περιεχόμενο.

Ο λαός και η νεολαία της περιοχής δεν θέλουν να παίζονται παιχνίδια στην πλάτη τους και μάλιστα με τρόπο που να απαξιώνεται η πολιτική ζωή. Η πρόταση αυτή, η οποία πρέπει να συζητηθεί και να παρθεί υπ’ όψη του δημοτικού συμβουλίου, είναι κατά την γνώμη μας η ενδεδειγμένη προς όφελος της κοινωνίας.

Διαβάστε ακόμη:

• ΦΑΚΕΛΟΣ ΚΟΠΑΝΑ Α΄ Μέρος Ιστορικό

• ΦΑΚΕΛΟΣ ΚΟΠΑΝΑ: Β Μέρος) Υποκριτικό και όψιμο ενδιαφέρον της ΔημοτικήςΑρχής για το λόφο Κοπανά

Ρωγμή στην Ενημέρωση