Γιώτα Γιάννα: Kαλλιτέχνιδα που δεν υπηρέτησε το σύστημα

 Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 95 ετών. Δεξιοτέχνης της φυσαρμόνικας με μεγάλη πορεία στο τραγούδι.

 

Η τραγουδίστρια με τη φυσαρμόνικα, έγραψε τη δική της ιστορία στην ελληνική μουσική. 

   Η ζωή της

Η Παναγιώτα Γιαννέλου (1928 – 05 Ιουλίου 2023), γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Γιώτα Γιάννα, ήταν  τραγουδίστρια και δεξιοτέχνης της φυσαρμόνικας.

Γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα, στους Αμπελόκηπους, όπου και κατοικούσε μέχρι σήμερα. Ο πατέρας της είχε καταγωγή από τα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Η μάνα της ήταν Μικρασιάτισσα και πέθανε σε νεαρή ηλικία και η Γιάννα μεγάλωσε με τον πατέρα της, ο οποίος ήταν ταξιτζής και τη μητριά της.

Ο ένας από τους δύο αδελφούς της, ο Δημήτρης, σκοτώθηκε το 1974 κατά τη διάρκεια της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο, το '74 σε ηλικία 19 ετών.

Η πορεία της

Είχε παρουσία στα ελληνικά μουσικά δρώμενα περισσότερο από εξήντα χρόνια.

Ξεκίνησε παίζοντας φυσαρμόνικα δίπλα στη Σοφία Βέμπο, συνοδεύοντάς την στο περίφημο τραγούδι «Ο άνθρωπός μου» στο θέατρο Κυβέλης.

Έχει πλούσια δισκογραφία, καθώς ηχογράφησε πολλούς δίσκους 45 στροφών στα χρόνια του ’60, αλλά έγινε πολύ γνωστή, κυρίως στο Αθηναϊκό κοινό, και από τις εμφανίσεις της σε νυχτερινά κέντρα της Πλάκας και της Εθνικής οδού.

Τραγούδησε σε κέντρα της Αθήνας ερμηνεύοντας κομμάτια που έγιναν γνωστά από άλλους μεγάλους Έλληνες τραγουδιστές, όπως η Μαρινέλλα, ο Πουλόπουλος, ο Νταλάρας, η Δούκισσα, ο Βοσκόπουλος. Είχε συνεργαστεί με μεγάλους καλλιτέχνες όπως με τους Σοφία Βέμπο, Βασίλη Τσιτσάνη, Απόστολο Καλδάρα, Ρίτα Σακελλαρίου, Άννα Βίσση, Καίτη Γκρέϋ, Γιώτα Λύδια, Μπέμπα Μπλανς και πολλούς άλλους.

Την χαρακτήρισαν «η Ελληνίδα Τζάνις Τζόπλιν», «η Πασιονάρια της Λαϊκής Πίστας» (κατά τον Μάνο Χατζιδάκι και όχι της «Εθνικής Οδού» όπως λανθασμένα έχει γραφτεί), ερμηνεύτρια που «αρπάζει το τραγούδι απʼ τα μαλλιά και το κάνει ολοδικό της» (σύμφωνα με τη Λένα Πλάτωνος).

Ο ποιητής Γιώργος Χρονάς την αναφέρει ως μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου. Μάλιστα την έκανε μία από τις εφτά ηρωίδες του στο βιβλίο «Το μονόπρακτο της Σεβάς Χανούμ», δίνοντας στο δικό της κεφάλαιο τον τίτλο «Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα».

Ο δίσκος της «Τα μάτια της Γιώτας Γιάννα» κυκλοφόρησε το 2013.

Από το 2017, ξεκίνησε τις εμφανίσεις στην μπουάτ Απανεμιά, σε εβδομαδιαία βάση. Το 2019 συνεργάστηκε με την Άννα Βίσση σε ένα τραγούδι καθώς και στην καλοκαιρινή περιοδεία της τραγουδίστριας. Το 2020, συνέχισε τις εμφανίσεις της στην Απανεμιά.

Στη Γιώτα Γιαννέλου δεν ταίριαξε ποτέ ο χρυσός. Ίσως γιατί εκείνη διάλεγε το χαλκό, όπως είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή της στη δημόσια τηλεόραση. «Ο χαλκός έχει πιο σκληρό κράμα», είχε τονίσει με νόημα. Η λέξη καριέρα δεν την εξέφραζε. Για 'κείνη υπήρχε μόνο η λέξη πορεία ή διαδρομή.

Την ενδιέφερε μόνο να τη γνωρίζουν ως η «τραγουδίστρια με την φυσαρμόνικα» και να την κοιτούν με θαυμασμό στα μάτια. Δημιούργησε ένα δικό της στιλ μουσικής με τη φυσαρμόνικα, το οποίο ήταν πρωτοποριακό για τα δεδομένα της χώρας τη δεκαετία του '60 με '70 και μέχρι σήμερα παραμένει μοναδική στο είδος της.

Με αυτή τη φυσαρμόνικα χαιρέτησε την Αρλέτα στο πρώτο νεκροταφείο παίζοντας  το «Πόσο λυπάμαι» που πρώτη ερμήνευσε η Βέμπο. 

Χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσεις της, κυρίως το ποδήλατο, αλλά και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ενώ δεν έτρωγε κρέας παρά μόνο σαλάτες, λαδερά και τυρί, όπως η ιδία έλεγε.

Επιμέλεια Χ.Π.

ΠΗΓΗ: Διαδίκτυο

                                                                                Ρωγμή στην ενημέρωση