Ποίηση: Γιάννα Κουκά "ΤΡΑΥΜΑ ΕΞΟΦΛΗΘΗΚΕ"

 

        Του  Γιώργου Τζανίνη

  Η φίλη μου η Μαρία, πριν μερικές μέρες μου έκανε δώρο μια ποιητική συλλογή της Γιάννας Κουκά με τον τίτλο "ΤΡΑΥΜΑ ΕΞΟΦΛΗΘΗΚΕ".

 Γενικά θα έλεγα ότι η Μαρία το συνηθίζει κάτι τέτοιο , δηλαδή να κάνει δώρα εκτός "σεζόν".  Να συμπληρώσω δε ότι οι εποχές που διαλέγει έχουν μια ξεχωριστή, κατά ένα περίεργο τρόπο σημειολογία. Πάνε γάντι με την τρέχουσα περίσταση, αν και δεν απέχουν και πολύ από το ''όλον". Νομίζω δε, ότι μια τέτοια προσέγγιση απορρέει από μια εσωτερική διάθεση που μόνο οι πολύπλαγκτοι ερέτες την διαθέτουν. Ίσως και αυτοί που το κουμπάσο της ζωής τους έχει από καιρό χάσει τη μοίρα.

Για να καταλάβετε, αν και μοιάζει λίγο δύσκολο, όταν έγραφα "Το αυτό" εν αγνοία της, μου έκανε δώρο το "ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ" του  Georgi  Gospodinov και λίγο ποιό πριν όταν στη Σεβαστουπόλεως παρέδιδα μαθήματα Κβαντικής Εντροπίας, για να στηρίζω το χέρι μου, είχα το "ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΟΡΝΟΓΕΡΟΥ" του Bukowski.

 

 Τώρα έχουμε το "ΤΡΑΥΜΑ ΕΞΟΦΛΗΘΗΚΕ". Για να σας πω την αλήθεια, δεν είμαι και τόσο σίγουρος για την εξόφληση. Θα ξέρουμε σύντομα, ωστόσο, έτσι λέει η άυλη...

   Η Γιάννα Κουκά εργάζεται στο χώρο του αθλητισμού. Στο παρελθόν απασχολήθηκε στο Κρατικό Θεραπευτήριο Λέρου και είναι υποστηρίκτρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

  Κριτικός βιβλίων δεν είμαι. Η σχέση μου με τις χάρτινες σελίδες είναι όπως ένα ταξίδι στις "γραμμές των οριζόντων". Αν ο περαματάρης είναι καλός και με πάρει μαζί του έχει καλώς, αλλιώς δεν βγάζω άχνα...περιμένω τη μανέτα του φλόγιστρου να προστάξει άπαρση  μέχρι ο Μαγγελάνος να δώσει το χέρι στο Βερίγγειο.

   Ε, να λοιπόν, εδώ κάτι σάλεψε μέσα μου. Η τρόπιδα στιλπνή και άτεγκτη, παλεύει με τους δικούς της δαίμονες, άλλοτε κερδίζει, άλλοτε χάνει μα πάντα ορθή αναζητά την δική της  Ιθάκη ...

  Σελ. 26 στροφή 30

Με το σεντόνι τύλιξέ με

φόρεσέ με σαν του Λόρκα μπολερό

ίδρωσέ με σαν οικοδόμου το κορμί

ανάσανέ με

τζούρα από τσιγάρο κάνε με

ρούφηξέ με

φύσα με τώρα -

μπας και έτσι μπορέσω

πάνω απ΄ στις πόλεις

σαν υφαντό να αιωρηθώ

κι ίσως έτσι

σ΄ ένα χαμόσπιτο

σαν Μοντιλιάνι

να τα πίνεις  να σε βρω

βρέχει

 

Σελ. 65 στροφή 85

Είχε σβήσει στα λεξικά το ουσιαστικό απελπισία.

Δεν ήθελε να θυμάται.

Δεν ήθελε κανένας να ζήσει τη λέξη.

Στη θέση της μουντζούρας

πήγαινε και έγραφε με διάφανους μαρκαδόρους

της φαντασίας της πολύχρωμα, αλληλέγγυα

γράμματα

Βάστα γερά.

Κράτα καλά.

 Θα έρθει η μέρα.

Η μέρα που απ΄ την τσακισμένη σάρκα σου

θα βγεις εσύ.

Βάστα, αδελφέ.

Βάστα καλά απελπισμένε μου.

Μ΄ ακούς;

Έχεις δίκιο. Το ξέρω.

Θα λυγίσεις, θα πικραθείς , θα χαθείς, θα σε βρεθείς ξανά.

Θα βγείς.

 

Όλες οι σελίδες  και οι στροφές  κάνουν τη τόξευση πορφυρή, κάποιες φορές μελάγχιμη, μα οι λέξεις πάντα όλβιες, θαρρείς  λαμπηδόνες σε σκοτεινό  τοπίο.    Αυτή η αντανάκλαση πρέπει να μείνει δω όμως.

 

"Το ταξίδι είναι μεγάλο" και τα ναύλα ασήμαντα...

 28.11.2023

                                                                           Ρωγμή στην ενημέρωση