8 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Δε γιορτάζουμε, διεκδικούμε!

Συμμετέχουμε στις κινητοποιησεις για την παγκόσμια μέρα της γυναίκας.

Παρασκευή 8 Μάρτη 2024, 12 το μεσημέρι, Πλατεία Κλαυθμώνος  

  8 Μαρτίου, μέρα μνήμης για τους αγώνες του γυναικείου κινήματος, αλλά ταυτόχρονα και μια ημέρα αφιερωμένη στην ανάδειξη των προβλημάτων  καθώς και των δικαιωμάτων των γυναικών παγκοσμίως.

Απο τα μέσα της δεκαετίας του 1850 καταγράφονται οι αγώνες των γυναικών για τα δικαιωματα τους.

8 Mάρτη, Μέρα της Γυναίκας: Δε γιορτάζουμε, διεκδικούμε!

 Της Γιώτας Δημάκη, μέλους της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό»

Στη σημερινή κοινωνία που συνήθως το ατομικό συμφέρον μπαίνει πάνω από το συλλογικό και το προσωπικό όφελος επικρατεί του κοινωνικού, τείνουμε να ξεχάσουμε πολλούς σημαντικούς αγώνες του παρελθόντος…

Σαν να τους έχου­με θάψει βαθιά μέσα μας κι έχου­με συμ­βι­βα­στεί σε μια κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα που έχει κάνει εμάς τις γυ­ναί­κες, ιδιαί­τε­ρα τις γυ­ναί­κες της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των, μα­ριο­νέ­τες του ίδιου μας του εαυ­τού.

Μας έχει κάνει να ξε­χά­σου­με πως πριν από μας υπήρ­ξαν γυ­ναί­κες που πά­λε­ψαν όχι μόνο για τους εαυ­τούς τους αλλά και για όλες τις επό­με­νες γε­νιές γυ­ναι­κών.

 Ας θυ­μη­θού­με λίγα πράγ­μα­τα από την ιστο­ρία…

 Στις 8 Μάρτη 1857 οι ερ­γά­τριες της κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γί­ας και του ιμα­τι­σμού κα­τέ­βη­καν σε μια μα­ζι­κή δια­δή­λω­ση στους δρό­μους της Νέας Υόρ­κης, απαι­τώ­ντας κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας και ίσες αμοι­βές με τους άντρες.

 Αυτή η εξέ­γερ­ση ήταν μια από τις κο­ρυ­φαί­ες στιγ­μές του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, θέ­το­ντας επί τα τά­πη­τος την πάλη κατά της εκ­με­τάλ­λευ­σης και των δια­κρί­σε­ων με βάση το φύλο. Λίγα χρό­νια αρ­γό­τε­ρα στην Αγ­γλία ένα νέο γυ­ναι­κείο κί­νη­μα δη­μιουρ­γή­θη­κε που οι δη­μο­σιο­γρά­φοι το ονό­μα­σαν «σου­φρα­ζέ­τες». Οι σου­φρα­ζέ­τες προ­έρ­χο­νταν συ­νή­θως από τα τμή­μα­τα της με­σαί­ας τάξης με επι­σφα­λή κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση, οι οποί­ες επι­θυ­μού­σαν να βελ­τιώ­σουν τις ζωές τους. Ο αγώ­νας για κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή, σε συν­δυα­σμό με το έργο υπέρ­μα­χων των δι­καιω­μά­των των γυ­ναι­κών όπως ο Τζον Στιού­αρτ Μιλ , προ­ε­τοί­μα­σαν την εμ­φά­νι­ση ενός κι­νή­μα­τος, στο οποίο συ­σπει­ρώ­θη­καν μα­ζι­κά γυ­ναί­κες που διεκ­δι­κού­σαν το δι­καί­ω­μα ψήφου.

 Ο Μιλ ει­σή­γα­γε πρώτη φορά την ιδέα του δι­καιώ­μα­τος ψήφου στις γυ­ναί­κες σε σχε­τι­κή προ­κή­ρυ­ξη που πα­ρου­σί­α­σε στο βρε­τα­νι­κό εκλο­γι­κό σώμα το 1865. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Μί­λι­σεντ Φόσετ ηγή­θη­κε του γυ­ναι­κεί­ου κι­νή­μα­τος με έκ­δο­ση φυλ­λα­δί­ων, ορ­γά­νω­ση συ­να­ντή­σε­ων και πα­ρου­σί­α­ση αι­τη­μά­των. Ωστό­σο, η εκ­στρα­τεία αυτή δεν απέ­δω­σε και πολλά.

Το 1903 η Έμε­λιν Πάνκ­χερστ ίδρυ­σε μια νέα ορ­γά­νω­ση, πιο ρι­ζο­σπα­στι­κή και αγω­νι­στι­κή. Το 1912 οι σου­φρα­ζέ­τες γί­νο­νται πιο «επι­θε­τι­κές» : αλυ­σο­δέ­νο­νται σε κι­γκλι­δώ­μα­τα, βά­ζουν φωτιά σε γραμ­μα­το­κι­βώ­τια, σπάνε πα­ρά­θυ­ρα και σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις το­πο­θε­τούν εκρη­κτι­κούς μη­χα­νι­σμούς. Ο τότε πρω­θυ­πουρ­γός, Χ. Χ. Άσκουιθ ήταν έτοι­μος να υπο­γρά­ψει ένα νο­μο­σχέ­διο που εκ­χω­ρού­σε δι­καί­ω­μα ψήφου στις γυ­ναί­κες άνω των 30, με τον όρο να είναι πα­ντρε­μέ­νες με σύ­ζυ­γο που είχε πε­ριου­σια­κά στοι­χεία ή να έχουν οι ίδιες πε­ριου­σια­κά στοι­χεία. Όμως έκανε πίσω την τε­λευ­ταία στιγ­μή, ανη­συ­χώ­ντας πως οι γυ­ναί­κες θα τον κα­τα­ψή­φι­ζαν στις επό­με­νες γε­νι­κές εκλο­γές και θα εμπό­δι­ζαν το κόμμα του να μπει στη Βουλή.

 Στις 5 Ιου­λί­ου 1913 σκο­τώ­νε­ται μια σου­φρα­ζέ­τα στην προ­σπά­θειά της να πε­τά­ξει ένα πανό πάνω στο άλογο του βα­σι­λιά. Σε εκεί­νη την κι­νη­το­ποί­η­ση πολ­λές από τις συ­ντρό­φισ­σές της συ­νε­λή­φθη­σαν και έκα­ναν απερ­γία πεί­νας, σε μια προ­σπά­θεια να ασκή­σουν πίεση προς την κυ­βέρ­νη­ση.

Η κυ­βέρ­νη­ση αντέ­δρα­σε με τη Νο­μο­θε­τι­κή Πράξη «της Γάτας και του Πο­ντι­κιού»: επι­τρε­πό­ταν λοι­πόν πλέον στις κρα­τού­με­νες να προ­χω­ρούν σε απερ­γία πεί­νας, χωρίς να τους πα­ρέ­χε­ται τροφή διά της βίας, αλλά αφή­νο­νταν ελεύ­θε­ρες όταν η κα­τά­στα­ση της υγεί­ας τους κρι­νό­ταν κρί­σι­μη. Ωστό­σο, λίγο καιρό μετά συλ­λαμ­βά­νο­νταν εκ νέου για ασή­μα­ντους λό­γους. Παρ’ όλα αυτά οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες συ­νε­χί­στη­καν.Η «Εθνι­κή Ένωση των Εται­ρειών του Δι­καιώ­μα­τος Ψήφου στις Γυ­ναί­κες» συ­νέ­χι­σε την εκ­στρα­τεία την πε­ρί­ο­δο του Πρώ­του Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, και κα­τά­φε­ρε να έρθει σε συμ­φω­νία με την κυ­βέρ­νη­ση συ­να­σπι­σμού.

Στις 6 Φε­βρουα­ρί­ου 1918, πέ­ρα­σε η Νο­μο­θε­τι­κή Πράξη της Εκ­προ­σώ­πη­σης των Πο­λι­τών, η οποία εκ­χω­ρού­σε δι­καί­ω­μα ψήφου σε γυ­ναί­κες άνω των 30 που πλη­ρού­σαν τα ελά­χι­στα κρι­τή­ρια πε­ριου­σί­ας. 8,4 εκατ. γυ­ναί­κες απέ­κτη­σαν δι­καί­ω­μα ψήφου. Την ίδια χρο­νιά στις 8 Νο­εμ­βρί­ου, πάλι με Νο­μο­θε­τι­κή Πράξη εκ­χω­ρή­θη­κε στις γυ­ναί­κες το δι­καί­ω­μα της εκλο­γής τους στη Βουλή. Το 1928 επε­κτεί­νε­ται το δι­καί­ω­μα ψήφου στις γυ­ναί­κες άνω των 21, κι εξι­σώ­νε­ται ορι­στι­κά το δι­καί­ω­μα ψήφου ανά­με­σα σε άντρες και γυ­ναί­κες.

Στις ΗΠΑ στις 8 Μάρτη του 1909, 15000 γυ­ναί­κες δια­δή­λω­σαν στη Νέα Υόρκη, απαι­τώ­ντας λι­γό­τε­ρες ώρες ερ­γα­σί­ας, κα­λύ­τε­ρο μισθό, δι­καί­ω­μα ψήφου και να στα­μα­τή­σουν να απα­σχο­λούν παι­διά σαν ερ­γά­τες. Υιο­θέ­τη­σαν το σύν­θη­μα «Ψωμί και Τρια­ντά­φυλ­λα», με το ψωμί να συμ­βο­λί­ζει την οι­κο­νο­μι­κή ασφά­λεια και τα τρια­ντά­φυλ­λα μια κα­λύ­τε­ρη ποιό­τη­τα ζωής. Δυο χρό­νια μετά υιο­θε­τή­θη­κε ο εορ­τα­σμός αυτής της μέρας από τη Β’ Διε­θνή. Στην Ουά­σινγ­κτον η Άλις Πολ και η Λούσι Μπερνς ηγή­θη­καν μιας σει­ράς δια­μαρ­τυ­ριών κατά της κυ­βέρ­νη­σης Γουίλ­σον, ορ­γα­νώ­νο­ντας το 1913 τη μα­ζι­κό­τε­ρη δια­δή­λω­ση που είχε γίνει ως τότε στις ΗΠΑ .

Η Νέα Ζη­λαν­δία ήταν η πρώτη αυ­το­διοι­κού­με­νη χώρα που εκ­χώ­ρη­σε ψήφο στις γυ­ναί­κες. Το 1893 επι­τρά­πη­κε σε όλες τις γυ­ναί­κες άνω των 21 να ψη­φί­σουν στις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές. Αξί­ζει να θυ­μί­ζου­με, ότι ο πιο ου­σια­στι­κός γιορ­τα­σμός της μέρας της Γυ­ναί­κας έγινε το 1917 στη Pωσία, όταν οι δια­δη­λώ­σεις των γυ­ναι­κών ση­μα­το­δό­τη­σαν την επα­νά­στα­ση του Φλε­βά­ρη.

Εκεί­νη τη μέρα, στις 8 του Mάρτη (23 Φλε­βά­ρη με το παλιό ημε­ρο­λό­γιο), οι γυ­ναί­κες της Πε­τρού­πο­λης κα­τέ­βη­καν σε απερ­γία στις βιο­τε­χνί­ες της κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γί­ας, διεκ­δι­κώ­ντας «ψωμί και ει­ρή­νη» και βελ­τί­ω­ση της ζωής των γυ­ναι­κών. Μετά τη νίκη της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης στη Ρωσία (1917), με τις γυ­ναί­κες ερ­γά­τριες να παί­ζουν κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο, η ημέρα της Γυ­ναί­κας κα­θιε­ρώ­θη­κε για πρώτη φορά ως αργία, θε­σμός που επε­κτά­θη­κε αρ­γό­τε­ρα και στις υπό­λοι­πες χώρες του πρώην Ανα­το­λι­κού μπλοκ. Με τη δύ­να­μη της επα­νά­στα­σης όλη η παλιά νο­μο­θε­σία που είχε χρη­σι­μεύ­σει για την κα­τα­πί­ε­ση των γυ­ναι­κών ανα­τρά­πη­κε. Οι ίσες αμοι­βές κα­θιε­ρώ­θη­καν με νόμο. 

Kα­τα­κτή­θη­κε το δι­καί­ω­μα να εκλέ­γουν ΚΑΙ να εκλέ­γο­νται, κα­ταρ­γή­θη­κε η πα­τρι­κή και αν­δρι­κή εξου­σία, ανα­γνω­ρί­στη­κε το αυ­τό­μα­το δια­ζύ­γιο, οι εκτρώ­σεις έγι­ναν ελεύ­θε­ρες και δω­ρε­άν, η πα­ρο­χή αντι­σύλ­λη­ψης ήταν δω­ρε­άν. Ταυ­τό­χρο­να απο­ποι­νι­κο­ποι­ή­θη­κε η ομο­φυ­λο­φι­λία όπως και κάθε σε­ξουα­λι­κή προ­τί­μη­ση ή πρα­κτι­κή –«εφό­σον δεν βλά­πτο­νταν κα­νέ­νας». Ορ­γα­νώ­θη­καν κοι­νο­τι­κά εστια­τό­ρια, παι­δι­κοί σταθ­μοί, πλυ­ντή­ρια για να μειω­θεί η εξάρ­τη­ση των γυ­ναι­κών από τις «οι­κο­γε­νεια­κές δου­λειές» που τις κα­θη­λώ­νουν στο σπίτι. Μέσα σε μήνες πάρ­θη­καν μέτρα και ανα­γνω­ρί­στη­καν δι­καιώ­μα­τα και αι­τή­μα­τα, που για δε­κά­δες χρό­νια ο κα­πι­τα­λι­σμός αρ­νεί­ται –ακόμα και σή­με­ρα- στις γυ­ναί­κες.

 Αυτές οι κα­τα­κτή­σεις έδι­ναν τη δυ­να­τό­τη­τα στη γυ­ναί­κα της ερ­γα­τι­κής τάξης να απο­βά­λει τα βάρη του νοι­κο­κυ­ριού και να «μπο­ρεί να κυ­βερ­νά» μέσα από τη συμ­με­το­χή της στα ερ­γα­τι­κά συμ­βού­λια. Tο ζή­τη­μα πια για τις γυ­ναί­κες δεν ήταν η κα­τά­κτη­ση της ψήφου σε μια αστι­κή κοι­νω­νία, αλλά ήταν η απε­λευ­θέ­ρω­σή τους σε μια νέα κοι­νω­νία χωρίς κα­τα­πί­ε­ση.

Σύμ­φω­να με τον Βρε­τα­νό συγ­γρα­φέα Κόλιν Γουίλ­σον, «οι αγρό­τισ­σες τρα­γου­δού­σαν τρα­γού­δια που μι­λού­σαν για το πώς θα χώ­ρι­ζαν τους συ­ζύ­γους τους αν  τις χτυ­πού­σαν». Το πιο ση­μα­ντι­κό, το 1919 ιδρύ­θη­κε ει­δι­κό γυ­ναι­κείο τμήμα, το Τσέ­νοτ­ντελ, τη με­γα­λύ­τε­ρη γυ­ναι­κεία ορ­γά­νω­ση στην ιστο­ρία, που απλώ­θη­κε σε όλη τη χώρα με σκοπό να ορ­γα­νώ­σει και να πο­λι­τι­κο­ποι­ή­σει τις γυ­ναί­κες και να σπά­σει τις ίδιες τις προ­κα­τα­λή­ψεις και τις συ­νή­θειές τους. Το έργο αυτής της ορ­γά­νω­σης, ήταν να κάνει πράξη τους νό­μους που είχαν ψη­φι­στεί από την επα­να­στα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση αλλά δυ­σκο­λεύ­ο­νταν στην εφαρ­μο­γή τους λόγω των ιδε­ο­λη­ψιών και των συ­ντη­ρη­τι­κών αρχών του λαού, αντρών και γυ­ναι­κών, την εποχή εκεί­νη: νό­μους για πλήρη ισό­τη­τα, για ψυ­χα­γω­γία, για την απαλ­λα­γή από τον φόρτο του νοι­κο­κυ­ριού, για την ενερ­γή συμ­με­το­χή τους στην πο­λι­τι­κή ζωή σε όλα τα επί­πε­δα. Δεί­χνο­ντας πως η πραγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή, ακόμα και η εφαρ­μο­γή ψη­φι­σμέ­νων νόμων, δεν έρ­χε­ται με τους «θε­σμούς», με την ψήφο , με την ανά­θε­ση στην καλή θέ­λη­ση κά­ποιων τρί­των, αλλά με την επα­νά­στα­ση, την κί­νη­ση, με την ίδια την κα­θη­με­ρι­νή συμ­με­το­χή και την ορ­γά­νω­σή μας. Όταν παύ­ου­με να πι­στεύ­ου­με στων τυ­ράν­νων μας τη δύ­να­μη και πά­ρου­με οι ίδιοι και οι ίδιες την ζωή μας και την κοι­νω­νία στα χέρια μας…

Στην Ελ­λά­δα ήταν το 1887 η χρο­νιά που για πρώτη φορά ακού­στη­κε στην Ελ­λά­δα το σύν­θη­μα «Ψήφος στη Γυ­ναί­κα» και η πρώτη απερ­γία γυ­ναι­κών έγινε στις 14 Απρί­λη 1892 στη κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γία των αδελ­φών Ρε­τσί­να στον Πει­ραιά. Οι γυ­ναί­κες ήταν βα­σι­κό κομ­μά­τι της επι­τυ­χί­ας του αντι­φα­σι­στι­κού-αντι­κα­το­χι­κού αγώνα (1940-44) και ψή­φι­σαν πρώτη φορά το 1944 στην αντάρ­τι­κη «Κυ­βέρ­νη­ση του Βου­νού». Το ελ­λη­νι­κό κρά­τος έμ­με­σα ανα­γνώ­ρι­σε τον πο­λι­τι­κά κα­θο­ρι­στι­κό τους ρόλο στη ζωή της χώρας, παύ­ο­ντας επι­τέ­λους να τις αντι­με­τω­πί­ζει ως «πρό­βα­τα» και δίνει πρώτη φορά δι­καί­ω­μα ψήφου στις Ελ­λη­νί­δες το 1952.

Η άνο­δος του φε­μι­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος στη Δύση τη δε­κα­ε­τία του ’60 ανα­ζω­ο­γό­νη­σε την Ημέρα της Γυ­ναί­κας, που από το 1975 διε­ξά­γε­ται υπό την αι­γί­δα του ΟΗΕ, με σκοπό την ανά­δει­ξη των γυ­ναι­κεί­ων προ­βλη­μά­των και δι­καιω­μά­των. Σε πολ­λές δυ­τι­κές χώρες, μετά το διε­θνές κί­νη­μα του «Μάη του 68» με τους αγώ­νες των ερ­γα­τών, της νε­ο­λαί­ας, των γυ­ναι­κών και των μαύ­ρων, τη δε­κα­ε­τία του ’70 -’80 κα­τα­κτή­θη­καν ση­μα­ντι­κά πράγ­μα­τα από το γυ­ναι­κείο κί­νη­μα, και έγινε εφι­κτό να μειω­θούν ση­μα­ντι­κά (χωρίς βε­βαί­ως ποτέ να εξα­λει­φθούν) οι ανι­σό­τη­τες , φτά­νο­ντας στα επί­πε­δα που γνω­ρί­σα­με πριν μπει η κρίση του 2008 στη ζωή μας.

Και σή­με­ρα; Έχει νόημα η 8 Μάρτη;

Τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες κυ­ριάρ­χη­σε μια επα­νά­παυ­ση , ατό­νη­σαν οι αγώ­νες για τα γυ­ναι­κεία δι­καιώ­μα­τα και την ισό­τη­τα των δυο φύλων και πα­ράλ­λη­λα η πο­λι­τι­κή και ιστο­ρι­κή ση­μα­σία του εορ­τα­σμού ξε­θώ­ρια­σε και έγινε απλά μια ημέρα με προ­σφο­ρά λου­λου­διών και δώρων από τις γυ­ναί­κες στους άντρες. Τα προ­τάγ­μα­τα όμως των γυ­ναι­κών της Νέας Υόρ­κης 160 χρό­νια μετά είναι ξανά επί­και­ρα, προ­σαρ­μο­σμέ­να βέ­βαια στις σύγ­χρο­νες ανά­γκες. Σε πολλά μέρη της γης ακόμα και σή­με­ρα οι γυ­ναί­κες και τα κο­ρί­τσια δέ­χο­νται σκλη­ρή κα­τα­πί­ε­ση και στέ­ρη­ση βα­σι­κών αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των, της εκ­παί­δευ­σης, της φρο­ντί­δας για τη μη­τρό­τη­τα και την υγεία, εξα­να­γκά­ζο­νται σε σκλη­ρή ερ­γα­σία που δεν αμεί­βε­ται. Ακόμα και στις πιο σύγ­χρο­νες κοι­νω­νί­ες, υπάρ­χει οι κα­τα­πιε­στι­κοί κώ­δι­κες εμ­φά­νι­σης και συ­μπε­ρι­φο­ράς «μόνο για γυ­ναί­κες», η σε­ξουα­λι­κή κα­τα­πί­ε­ση και πα­ρε­νό­χλη­ση, ο εξα­να­γκα­σμός στην πορ­νεία και το “εμπό­ριο σαρ­κός”, η ερ­γα­λειο­ποί­η­ση του γυ­ναι­κεί­ου σώ­μα­τος για εμπο­ρι­κούς σκο­πούς , φαι­νό­με­να που δεν γνω­ρί­ζουν σύ­νο­ρα.

Στην Ελ­λά­δα των μνη­μο­νί­ων, η ανερ­γία στις γυ­ναί­κες έφτα­σε σε πολύ πιο υψηλά πο­σο­στά από ό,τι στους άν­δρες. Πα­ράλ­λη­λα εξα­σθέ­νι­σαν τα μέτρα προ­στα­σί­ας της μη­τρό­τη­τας.

Οι ερ­γα­ζό­με­νες γυ­ναί­κες στην Ελ­λά­δα της λι­τό­τη­τας πλήτ­το­νται διπλά καθώς, πέρα από την επι­δεί­νω­ση των ερ­γα­σια­κών συν­θη­κών, επι­βα­ρύ­νο­νται με τη διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους. Έτσι το επι­πλέ­ον βάρος που συ­νή­θως πέ­φτει όλο πάνω στις πλά­τες τους (δου­λειές του σπι­τιού, ανα­τρο­φή και φρο­ντί­δα παι­διών και ηλι­κιω­μέ­νων, ψυ­χο­λο­γι­κή υπο­στή­ρι­ξη όλης της οι­κο­γέ­νειας) γί­νε­ται ακόμα πιο δυ­σβά­στα­χτο.

 Η 8 Μάρτη είναι μια ημέρα με με­γά­λη ση­μα­σία για τις γυ­ναί­κες όλης της υφη­λί­ου, για ισό­τη­τα, αξιο­πρέ­πεια, σε­βα­σμό στη δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα και την ελευ­θε­ρία. Γι αυτό σή­με­ρα είναι πιο επι­τα­κτι­κή η ανά­γκη να στα­μα­τή­σου­με να τη δε­χό­μα­στε σαν μια ημέρα προ­σφο­ράς δώρων και λου­λου­διών και να επι­στρέ­ψου­με στο πραγ­μα­τι­κό νόημά της, αρ­χί­ζο­ντας να διεκ­δι­κού­με πάλι τα δι­καιώ­μα­τά μας όπως έκα­ναν πριν από εμάς όλες εκεί­νες οι γυ­ναί­κες. Πρέ­πει να ξα­να­βγού­με στους δρό­μους και να διεκ­δι­κή­σου­με αυτά που δι­καιω­μα­τι­κά μας ανή­κουν, αυτά που οι «από πάνω» μας κλέ­βουν μέρα με τη μέρα . Μαζί με όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους, φτω­χούς και κα­τα­πιε­σμέ­νους απέ­να­ντι στους κοι­νούς εκ­με­ταλ­λευ­τές και κα­τα­πιε­στές μας, αλλά και με το γυ­ναι­κείο κί­νη­μα και τα ιδιαί­τε­ρα δικά μας αι­τή­μα­τα. Μόνο έτσι, με σκλη­ρούς αγώ­νες, μπο­ρού­με να αλ­λά­ξου­με τα πράγ­μα­τα στο παρόν και στο μέλ­λον, να βελ­τιώ­σου­με τον κόσμο και τη θέση των γυ­ναι­κών σε αυτόν.

 ΠΗΓΗ: kar.org.gr

                                          *****************                                                                      

Τιμώντας την ημέρα  της Γυναίκας,  το Αρχείο της ΕΡΤ προτείνει ένα τεκμήριο που φωτίζει μια σπουδαία στιγμή στην ιστορία των γυναικών στη χώρα μας-τη συμμετοχή των γυναικών στην Εθνική Αντίσταση. 

Το ντοκιμαντέρ της σειράς «Γεννήθηκα γυναίκα» με τίτλο «Η γυναίκα στην Αντίσταση» φωτίζει την πολύτιμη προσφορά των Ελληνίδων στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα εναντίον των κατακτητών, μέσα από τις μαρτυρίες αγωνιστριών του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ.

ΔΕΤΕ ΕΔΩ: https://www.ert.gr/ert-arxeio/pagkosmia-imera-tis-gynaikas-8-martioy-6/

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

 Σειρά εκπομπών με θέμα το γυναικείο ζήτημα ως ιστορικό κοινωνικό φαινόμενο, η οποία ξεκίνησε να προβάλλεται στις 6 Αυγούστου 1982.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Το συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς «Γεννήθηκα γυναίκα» είναι αφιερωμένο στις γυναίκες που έλαβαν μέρος στην Αντίσταση. Αγωνίστριες του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ περιγράφουν την εμπειρία της συμμετοχής τους στον αντιστασιακό αγώνα κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Μιλούν για την απόφασή τους να λάβουν μέρος σε νεαρή ηλικία στην Αντίσταση και περιγράφουν τη δράση τους-κάνοντας αναφορά σε συγκεκριμένα προσωπικά βιώματα, περιστατικά που τις σημάδεψαν, αλλά και τα συναισθήματα που βίωσαν.

Μέσα από τις μαρτυρίες των αγωνιστριών, γίνεται λόγος για τη μαζική συμμετοχή αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο των γυναικών στην Αντίσταση, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, την μεγάλη προσφορά τους σε όλα τα μέτωπα του αγώνα, αλλά και τα όσα κέρδισαν από τη συμμετοχή τους στην Αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής μιλούν οι αγωνίστριες: Ελένη Κυβέλου-Καμουλάκου, Μαρία Μπέϊκου, Κατίνα Βασιληά-Σαπουντζή, Μαίρη Μπίκια-Αρώνη, Ζωή Κουλουπτάνη-Λιναρδάτου, Αλίκη Σχοινά, Τούλα Μάρα-Μιχαλακέα, Βαγγελιώ Γεωργαντά-Φραντζεσκάκη, ενώ παράλληλα προβάλλεται φωτογραφικό υλικό που καταγράφει τη δράση τους, καθώς και φωτογραφίες γυναικών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του αντιστασιακού αγώνα.

Έτος παραγωγής: 1982
Σκηνοθεσία: Άννα Κεσίσογλου
Δημοσιογραφική έρευνα: Πέλλη Κεφαλά, Αθηνά Ραπίτου
Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης

 ΑΔΕΔΥ

Παρασκευή 8 Μάρτη 2024, 12 το μεσημέρι, Πλατεία Κλαυθμώνος

                                                                                Ρωγμή στην ενημέρωση