ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024: ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Του Δημήτρη Βασιλείου

Στις 9 Ιουνίου του φετινού, 2024, χρόνου πρόκειται να διενεργηθούν οι καθιερωμένες, ανά πενταετία, εκλογές αντιπροσώπων των χωρών - μελών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι λεγόμενοι ευρωβουλευτές.

Ένα ευρωκοινοβούλιο χωρίς αποφασιστικές αρμοδιότητες για το ευρωπαϊκό «γίγνεσθαι», ένα ευρωκοινοβούλιο «φωλιά» σκανδάλων και μεσαζόντων, ένα ευρωκοινοβούλιο «παιδική χαρά» με κούνιες και τραμπάλες, αλλά με καλές χρηματικές αποζημιώσεις, οι οποίες τους επιτρέπουν να «παίζουν περήφανα» τους ρόλους που τους έχουν αναθέσει και να είναι ικανοποιημένοι οι ίδιοι και τα κόμματά τους.

Ένα Ευρωκοινοβούλιο - τσιράκι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μιας Επιτροπής -εγκάθετης, όπως και οι περισσότερες Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις, των οικονομικών κολοσσών, ευρωπαϊκών, αλλά κυρίως μη ευρωπαϊκών.

Μας ζητούν, μας νουθετούν, μας πιέζουν επικαλούμενοι την «δημοκρατική μας ευαισθησία», ακόμα και κομματικοί σχηματισμοί αντίθετοι (!) σ’ αυτήν την Ευρώπη, να συμμετάσχουμε στην διαδικασία των ευρωεκλογών.

Μας ζητούν δηλαδή να νομιμοποιήσουμε με την συμμετοχή μας στις επερχόμενες «δημοκρατικές και αδιάβλητες» ευρωεκλογές :

1. Τους πολέμους, στους οποίους έχει ενεργό ρόλο η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στον Καύκασο και όπου αλλού αποφασίσουν να μας σύρουν αύριο, για τα κέρδη και τα συμφέροντα των παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών.

2. Την απροσχημάτιστη υποστήριξη της Ε.Ε. στην βάρβαρη γενοκτονία του Παλαιστινιακού Λαού και των παιδιών του, στο όνομα των εμπορικών δρόμων και δικτύων, ώστε να «διευκολυνθούν» απρόσκοπτα οι δραστηριότητες των παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών, τα συμφέροντα των οποίων υπηρετούν με παρρησία.

3. Την απάνθρωπη αντιμεταναστευτική, αντιπροσφυγική πολιτική της Ε.Ε., που έχει γεμίσει πτώματα το Αιγαίο και ολόκληρη την Μεσόγειο και στρατόπεδα ψυχών και σωμάτων τις χώρες, κυρίως τις χώρες του νότου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

4. Την προσπάθεια καθολικής χειραγώγησης των ανθρώπων στην Ευρώπη και όχι μόνον, για να μπορούν ευκολότερα και με λιγότερες αντιστάσεις και απώλειες να υλοποιούν τις πολιτικές τους, πολιτικές «απόλυτης» συσσώρευσης του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, τα αποτελέσματα της οποίας είναι ήδη ορατά και απτά: συσσώρευση πλούτου στον πόλο του κεφαλαίου, συσσώρευση φτώχειας και εξαθλίωσης στον πόλο της εργασίας.

5. Τον αυταρχισμό και την ανελευθερία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής - πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό. Δεν είναι τυχαίο, ότι στις πρώτες διαβουλεύσεις για την δημιουργία της ΕΟΚ, το μακρινό 1955, συμμετείχε ο Γερμανός Καθηγητής Walter Hollstein, ο οποίος το 1938 ήταν επικεφαλής του Νομικού Γραφείου του Α. Χίτλερ! Το 1945 στη Νυρεμβέργη, ο Walter Hollstein καταδικάζεται σαν εγκληματίας πολέμου. Αποφυλακίζεται άμεσα με παρέμβαση Η.Π.Α. και πολυεθνικών και ... στη συνέχεια αναλαμβάνει Πρόεδρος της ΕΟΚ για δυό συνεχείς θητείες (1957-1966).

6. Την αποβιομηχάνιση της Ελλάδας, την καταστροφή της αγροτικής οικονομίας και συνολικά της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας και την «άκρατη τουριστικοποίησή» της! Την «υποδούλωσή» της, ουσιαστικά, μέσω των συνεχών Μνημονίων μέχρι το 2060 και ταυτόχρονα την «καταδίκη» των κατοίκων της στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Νομίζω, δεν βλέπω δηλαδή, να υπάρχει έστω και το παραμικρό περιθώριο νομιμοποίησης δια της συμμετοχής μου (μας) σ’ αυτές τις ευρωεκλογές, αυτού του πολιτικού, οικονομικού, πολιτιστικού εκτρώματος, που λέγεται, ακόμη, Ευρωπαϊκή Ένωση!

Βέβαια, όλο το πολιτικό - κομματικό φάσμα της χώρας, της Ελλάδας, με ελαχιστότατες και δυσδιάκριτες εξαιρέσεις, βρίσκεται σε προεκλογικό οργασμό, παρ’ όλο που το πολιτικό κλίμα στους δρόμους και τις πλατείες δεν θυμίζει και τόσο προεκλογική περίοδο!

Παρακολουθώντας την διάταξη και τις τοποθετήσεις των πολιτικών - κομματικών σχηματισμών - ψηφοδελτίων, που μας προτρέπουν να συμμετάσχουμε και να τους ψηφίσουμε στις επερχόμενες εκλογές για το Κοινοβούλιο αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που σκιαγράφησα παραπάνω, διακρίνω χοντρικά τα παρακάτω «ρεύματα», που καλό θα ήταν να μην μας παρασύρουν:

1. Αυτούς, που θεωρούν την Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδόν επίγειο παράδεισο για τους Ευρωπαίους πολίτες και επιθυμούν την περαιτέρω «ολοκλήρωσή» της με εμβάθυνση και διεύρυνση της ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, εμβαθύνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την εξάρτηση και υποβάθμιση της χώρας.

2. Αυτούς, που θεωρούν αυτήν την Ε.Ε. δεδομένη και αναγκαία, απλώς, λένε, χρειάζεται «ρεκτιφιέ» για να γίνει πραγματικότητα το όνειρο των ιδρυτών της (είδαμε παραπάνω ποιοι ήταν οι ιδρυτές της!), για μιαν «Ευρώπη των Λαών»! Προτείνουν μάλιστα και «συγκεκριμένα» μέτρα, όπως π.χ. «ενιαίο κατώτατο ευρωπαϊκό κοινωνικό μισθό», «φορολόγηση των μονοπωλίων» και άλλα ευτράπελα. Προσπαθώντας να ενταχθούν στο main stream της, υποταγμένης στους μονοπωλιακούς κολοσσούς, σύγχρονης ευρωπαϊκής πολιτικής, δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτογελειοποιούνται;

3. Αυτούς, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκφράζονται εναντίον αυτής της Ε.Ε. και των πολιτικών της και μας ζητούν, ντροπαλά και ένοχα θα έλεγα, να συμμετάσχουμε στις ευρωεκλογές, ψηφίζοντάς τους, για να αποτελέσουν μιαν «άλλη φωνή» στο άνευρο και χωρίς καμιά αποφασιστική αρμοδιότητα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για να ασκήσουν μια «ριζοσπαστική», «αριστερή», «πραγματική» αντιπολίτευση ή να ενισχύσουν την «αντίσταση», εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Το πολιτικό κρίμα της υπόθεσης έγκειται στο γεγονός ότι, όλοι αυτοί ενώ ξέρουν πολύ καλά πως αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε πορεία διάλυσης, οικονομικά είναι σε αποδομή και πολιτικά – αμυντικά εξαρτημένη από τους παγκόσμιους οικονομικούς κολοσσούς και τις Η.Π.Α., μας προτρέπουν να νομιμοποιήσουμε με την συμμετοχής μας σ’ αυτές τις ευρωεκλογές, αυτού του πολιτικού, οικονομικού, πολιτιστικού εκτρώματος, που λέγεται, ακόμη, Ευρωπαϊκή Ένωση!

Την ίδια στιγμή και στην χώρα μας, αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, υπάρχουν διάσπαρτες, μεμονωμένες φωνές και μικρές οργανωμένες δυνάμεις, οι οποίες αντιλαμβάνονται πολιτικά τα αδιέξοδα αυτής της Ε.Ε., καθώς και την αναγκαιότητα υπέρβασης του καπιταλισμού, ως συστήματος και όχι μόνον της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αυτός όμως ο χώρος της ανατρεπτικής, αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής πτέρυγας του πολιτικού τόξου στη χώρα μας και σ’ όλον τον κόσμο, βρίσκεται σε κατάσταση «τρικυμίας εν κρανίω», σε θεωρητική και πολιτική σύγχυση μετά τις συντριπτικές ήττες της τελευταίας τριακονταετίας.

Αντί για μια ενιαία, μετωπική προσπάθεια θεωρητικής, πολιτικής και οργανωτικής αναδόμησης, επιλέγεται η ναρκισσιστική και ηττοπαθής απομόνωση σε ξεχωριστά λαγούμια!

Και το χειρότερο, το χείριστο θα έλεγα, μα «συμβουλεύουν» να επιλέξουμε:

α) συμμετοχή στις ευρωεκλογές

β) ψήφο καθ’ επιλογήν σε κάποια «ριζοσπαστική», «αριστερή», «ανατρεπτική» πολιτική δύναμη που συμμετέχει στις εκλογές.

Τέτοια πολιτική ενάργεια και επαναστατική προοπτική!!!

Συμπερασματικά και για να δώσω την δική μου απάντηση στο ερώτημα του τίτλου αυτού του σημειώματος, «Ευρωεκλογές 2024: Τι να κάνουμε;»:

Δεν σκοπεύω να νομιμοποιήσω με την συμμετοχή μου στις επερχόμενες «δημοκρατικές και αδιάβλητες» ευρωεκλογές, αυτό το πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό έκτρωμα, που λέγεται, ακόμη, Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε όμως και τους, δια της συμμετοχής τους, «νομιμοποιητές» της!

Παράλληλα και αντ’ αυτού σκοπεύω να συμμετάσχω στην προσπάθεια θεωρητικής, πολιτικής και οργανωτικής αναδόμησης των κομμουνιστικών δυνάμεων, ώστε να αποκτήσει υπόσταση και προοπτική το όνειρο για μια κοινωνία χωρίς ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για μια κοινωνία δίκαιη και ελεύθερη!

Διότι όπως λέει κι ο Ποιητής:

Για μιαν ανάσταση να ζεις,

μην φοβηθείς, μην κουραστείς!

* Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν απόψεις των συντακτών τους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από τη σύνταξη της ιστοσελίδας

Ρωγμή στην ενημέρωση