Εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον εκπαιδευτικό Τάσο Σταυρόπουλο

                            Τετάρτη 22 Μάη 2024 και ώρα 6.30 μ.μ. στην ΕΣΗΕΑ 

  Ήταν Πρωτομαγιά του 2023 που η είδηση του θανάτου του Τάσου Σταυρόπουλου,

προέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών (ΠΕΣΕΚ) από την

ημέρα της συγκρότησής της, ήρθε να συγκλονίσει το εργατικό, συνδικαλιστικό και

συνταξιουχικό κίνημα, βρισκόταν στους δρόμους εκείνη την ημέρα, στον

ανειρήνευτο ταξικό αγώνα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα για αυξήσεις στους

μισθούς και στις συντάξεις, για ζωή και εργασία με αξιοπρέπεια, τιμώντας τους

νεκρούς και τους αγώνες της τάξης μας.

Με αφορμή τον ένα χρόνο από το θανάτο του, η ΠΕΣΕΚ και η Ε ΕΛΜΕ Ανατολικής

Αττικής πραγματοποιούν « Εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον Τάσο

Σταυρόπουλο » την Τετάρτη 22 Μάη 2024 και ώρα 6.30μμ., στην αίθουσα «Γ.

Καραντζάς» της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, 1ος όροφος).

 

Ο Τάσος μέσα από τα μάτια των συναδέλφων του

Δε θα ήταν υπερβολική η σκέψη ότι «διάλεξε» να φύγει συμβολικά την ημέρα

Εργατικής Πρωτομαγιάς ο ίδιος ο Τάσος. Την ημέρα δηλαδή που τίμησε από τα

νεανικά του χρόνια με την πορεία του και τους αγώνες του για τα οράματα και τις

ιδέες της Αριστεράς. Της Αριστεράς που δε συμβιβάζεται με το μικρότερο κακό. Της

Αριστεράς που υπερασπίζεται με συνέπεια τις αρχές και τις αξίες της χωρίς να κάνει

εκπτώσεις.

Από τα χωριά της ορεινής Ηλείας μέχρι τα σχολεία της δευτεροβάθμιας

εκπαίδευσης, την Ε’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής και την ΠΕΣΕΚ, στις οποίες διετέλεσε

πρόεδρος. Για περίπου 25 χρόνια οργώνει όλα τα σχολεία της περιοχής του,

βρίσκεται δίπλα ανά πάσα στιγμή σε κάθε συνάδελφο και συναδέλφισσα,

οργανώνει την αντίσταση της ΕΛΜΕ στον αυταρχισμό και τις αυθαιρεσίες της

διοίκησης και του Υπουργείου, πρωτοστατεί στο χτίσιμο του Μετώπου Παιδείας με

τους γονείς και μαθητές. Μετά τη συνταξιοδότησή του συνεχίζει να παλεύει για τα

εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων και συναδελφισσών, καθώς και τα

μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών.

Ευγενικός, σεμνός, ατίθασος, μαχητικός και πρωτοπόρος αγωνιστής καθ΄ όλη τη

διάρκεια της πολιτικής και συνδικαλιστικής του πορείας, ταγμένος με ανιδιοτέλεια

και αυταπάρνηση στην υπόθεση της ταξικής πάλης. Πίστευε ακράδαντα στην

ανάγκη της οργανωμένης και ενωτικής δράσης των εργαζόμενων, των συνταξιούχων

και ολόκληρου του λαού για το δίκιο τους, για μια άλλη κοινωνία.

Την τελευταία δεκαετία «αναδείχθηκε σε κύριο εκφραστή της αγωνιστικής στάσης

μέσα στο κίνημα των συνταξιούχων και ειδικά των συνταξιούχων εκπαιδευτικών

πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης», τόνιζε το διοικητικό συμβούλιο

της ΠΕΣΕΚ στην ανακοίνωση του θανάτου του Τάσου. «Στάθηκε ακλόνητος μέσα

στις γραμμές του εργατικού και εκπαιδευτικού κινήματος, Χιλιάδες οι συνάδελφοι

που δέχτηκαν τη συμβουλή του, την υποστήριξή του, τη βοήθειά του για να

αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ζωής και της επιβίωσής», συμπλήρωνε και

υπογράμμισε: «Δε ζήτησε τίποτε για τον εαυτό του».

«Ήταν η προσωποποίηση της συνέπειας λόγων και έργων, την ανιδιοτέλειας, της

αγωνιστικότητας, της ανυπότακτης στάσης, της ευγένειας, της ακάματης προσφοράς

σε κάθε μαθητή του και μαθήτρια, σε κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη, σε κάθε

συνταξιούχο», σημείωνε ο νυν πρόεδρος της ΠΕΣΕΚ, Γρηγόρης Καλομοίρης, στον

αποχαιρετισμό του στον Τάσο Σταυρόπουλο, την ημέρα της πολιτικής του κηδείας.

«Ανήκει στην κάστα εκείνων των ανθρώπων που σε κάνουν να πιστεύεις ότι

πράγματι αξίζει να ασχολείσαι με το συνδικαλισμό και να συμμετέχεις ενεργά στους

εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες», συμπλήρωνε.

Τα παραπάνω, άλλωστε, για τον «ακέραιο, ακούραστο και αφοσιωμένο μπροστάρη

στον αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων

εκπαιδευτικών», «την ψυχή της ΠΕΣΕΚ», τον Τάσο Σταυρόπουλο, επικύρωνε και η

Επιτροπή Πολιστικών Δράσεων της ΠΕΣΕΚ: «Οι ιδέες του ήταν τρόπος ζωής του»,

σημείωνε στην ανακοίνωσή της .

Ήταν «πρωτοπόρος, με πολλές πρωτοβουλίες για το κίνημα και την ενότητα

συνταξιούχων και εργαζόμενων, κι ακόμα, μέχρι το τέλος, με την προσπάθεια και

τον καημό για την ενότητα στη δράση των προοδευτικών δυνάμεων», αναφέρει από

την πλευρά της Μάρω Δημάκου, μέλος του Δ.Σ. της ΠΕΣΕΚ, για τον «πολύ

ανθρώπινο» Τάσο Σταυρόπουλο. «Αταλάντευτος σε αυτό που πίστευες, συχνά

σκληρός στην κριτική σου, όμως πολύ ευαίσθητος στις ανθρώπινες σχέσεις, στα

προβλήματα του καθενός μας, και στα πιο μικρά ακόμα. Πάντα ρωτούσες -την

ένιωθα την έννοια σου - τι λένε οι συνάδελφοι, πώς έκριναν τη στάση σου στο τάδε

ζήτημα, αν παραπονέθηκαν για κάτι, και καταλάβαινα πως σου στοίχιζε πολύ και η

παραμικρή δυσαρέσκεια. Κι όμως είχες την αναμφισβήτητη εκτίμηση όλων μας»,

συμπληρώνει.

Για το «θιασώτη της επιθετικής πολιτικής απέναντι στην εξουσία, την οποία

θεωρούσε καταπιεστική για το συνάδελφο, τον εργάτη, τον υπάλληλο, τον πολίτη»,

που «έβλεπε τις ταξικές σχέσεις μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία και πάντα οι

στοχεύσεις του ήταν να στηρίξει τον αδικημένο, τους πολλούς έναντι των ολίγων»,

για τον Τάσο Σταυρόπουλο, μιλά σε κείμενό του και ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός,

Δημήτρης Αναγνώστου. Όπως, μάλιστα, επισημαίνει, ήταν πάντα «μπροστά στις

διαδηλώσεις κουβαλώντας το πανό ή κρατώντας το ανοιγμένο με τα πετυχημένα και

εύστοχα συνθήματα που ήταν τα περισσότερα δικής του έμπνευσης. Και στον ώμο

του κρεμασμένο το σακίδιό του απ’ όπου έβγαζε και πρόσφερε στους γύρω του

διάφορα “καλούδια”. Στις συγκρούσεις έψαχνε τα γυαλιά του που του έπεφταν

προσπαθώντας να αποφύγει τα “βεγγαλικά” τις αστυνομίας τα οποία συνόδευαν

στις κινητοποιήσεις και δεν άντεχε καθόλου καθώς μας έκοβαν την ανάσα».

                                                                                                Ρωγμή στην ενημέρωση