ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΩΝ ΟΚΤΩ - στον Μάνο Ελευθερίου
Έφυγε το τρένο,
Μάνο,
έφυγε στις οχτώ!
Μα εμείς
αργήσαμε,
το χάσαμε το
τρένο των οχτώ!
Αφού το ξέρατε,
θα μου πεις,
γιατί αργήσατε;
Γιατί το χάσατε;
Το ’χαμε ρίξει στην κουβέντα,
δημιουργική,
σοβαρή συζήτηση, το είπαν κάποιοι.
Θα πάρουμε τρένο
ή να πάμε με τα
πόδια;
Θέλουν όλοι να
πάρουμε τρένο;
Κι αν πάρουμε
τρένο,
θα πάρουμε αυτό
των οχτώ
ή να βρούμε άλλην
ώρα;
Κι ο χρόνος
κυλούσε
χωρίς να μας
περιμένει!
Ποιοι θα μπούνε
στο τρένο
και ποιοι θα είναι
οδηγοί;
Περνούσε η ώρα,
μα τα ρολόγια των
οδηγών
ή ήταν
σταματημένα
ή πήγαιναν πίσω,
πολύ πίσω!
Άσε που κάποιοι
ήταν χωρίς ρολόγια!
Τα είχαν
παραδώσει,
κρυφά από μας,
σ’ αυτούς που δεν
θέλανε να πάρουμε το τρένο!
Κι ο χρόνος
κυλούσε
χωρίς να μας
περιμένει!
Μερικοί φώναξαν:
τρέξτε να
προλάβουμε το τρένο!
Όποιος θέλει και
μπορεί.
Τότε, κάποια
ρολόγια δούλεψαν
και βρήκαν τον
χρόνο,
αυτών των
μερικών,
λειψό!
Τους σκότωσαν!
Κι ο χρόνος
κυλούσε
χωρίς να μας
περιμένει!
Εμείς, οι πολλοί,
στεκόμασταν
ματωμένοι,
πεινασμένοι,
κουρασμένοι,
ορφανοί,
ανήμποροι ν’
αποφασίσουμε.
Και χάσαμε το
τρένο των οχτώ!
Τώρα, χωμένοι σε
τρύπες και ιδρύματα,
γι’ αυτούς που
έχασαν το τρένο,
αλυσοδεμένοι
και με σειρήνες
γύρω μας
κρατάμε την
καρδιά μας λεύτερη,
το μυαλό μας
ζωντανό
και μέσα μας,
βαθιά,
τη μνήμη και την
περηφάνια μας
κι αναπολούμε το
μέλλον,
κοντεύοντας την
ώρα του επόμενου τρένου!
Μόνο που δεν
δίνουμε, πλέον,
σημασία στην ώρα,
οχτώ … εννιά … δέκα …
Το τρένο, όμως,
να το βρούμε,
όλοι εμείς οι
πολλοί,
να βρούμε το τρένο
που να μας πάει
σε μιαν άλλη,
καινούργια,
καλύτερη κι
ελεύθερη ζωή!
20.06.2024, Αθήνα
Ρωγμή στην Ενημέρωση
Δεν υπάρχουν σχόλια