Ευρωεκλογές: Η άποψη της ιστοσελίδας μας

• Σημαντικός κίνδυνος το επερχόμενο αποτέλεσμα να αποτελέσει επιβεβαίωση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής Μητσοτάκη

Μία εβδομάδα πριν τις κάλπες και είναι διάχυτο το ερώτημα σε πολλούς συμπολίτες "τί να ψηφίσουμε"...

Εκτός από τον πυρήνα των ψηφοφόρων των μεγάλων κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ), που τις τελευταίες ημέρες παρουσιάζει αξιοσημείωτη συσπείρωση, υπάρχει μία μεγάλη μερίδα συμπολιτών που αναρωτιέται και είναι μετέωρη.

Είναι αυτή η μερίδα της κοινωνίας που έχει θιγεί περισσότερο από τις πολιτικές των μνημονίων μετά το 2010 και παρακολουθεί ανίσχυρη την επέλαση των τομών που επιχειρεί στην πλάτη μας η κυβέρνηση Μητσοτάκη τις τελευταίες 2 τετραετίες.

Πρόκειται για εργαζόμενους "εξαρτημένους από το μισθό τους", για συνταξιούχους χωρίς άλλα εισοδήματα, για μικροεπαγγελματίες, που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στη χαμηλή κατανάλωση και στην άγρια φορολογία. Από κοντά είναι ένα μεγάλο κομμάτι νεολαίας, που αντιμετωπίζει μία ευρεία κοινωνική αδιαφορία, σε ένα σχολείο που έχει μετατραπεί σε εξεταστικό κέντρο και το πλήρες επαγγελματικό και οικονομικό αδιέξοδο για τις προοπτικές του.

Το παραπάνω φόντο συμπληρώνει η άγρια εργοδοτική αυθαιρεσία στους χώρους εργασίας και η ανυπαρξία ελέγχων, η άκρατη εκμετάλλευση ειδικά των νέων εργαζομένων, η διάχυτη αστυνομική βία, ο περιορισμός κοινωνικών υποδομών στις μετακινήσεις, στην υγεία και άλλα, που αναγκάζουν τον καθένα για οτιδήποτε χρειαστεί ή να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη ή να αφήνεται στην τύχη του.

Η ακρίβεια, η καθήλωση των μισθών, η ανεργία έχουν οδηγήσει μεγάλη μάζα ανθρώπων σε πρωτοφανή απώλεια εισοδήματος και αναγκάζουν μεγάλη μερίδα συμπολιτών να κινείται με δανεικά και δάνεια, που έχουν δημιουργήσει τεράστια επισφάλεια. Δεκάδες κατοικίες κατάσχονται κάθε μήνα λόγω αδυναμίας αποπληρωμής χρεών.

Οι θεσμοί της δικαιοσύνης είναι απλησίαστοι οικονομικά για τον φτωχό, τον άνεργο, τον εργαζόμενο αλλά και το έργο της δικαιοσύνης είναι πλέον αμφισβητήσιμο. Οι δικαστικές αποφάσεις πολλές φορές φαίνεται να προκαλούν το κοινωνικό αίσθημα με την προκλητική εύνοια στους ήδη ευνοημένους αυτής της κοινωνίας. Το γεγονός πως κατά 80% αυτό οφείλεται στην διατύπωση ενός αντιλαϊκού νομοθετικού πλαισίου, που έχει ισχυροποιηθεί σταδιακά την τελευταία 20ετία, τονίζει ακόμη πιο έντονα τις δικαστικές κρίσεις και ερμηνείες, που ακόμα και όταν έχουν νομικά περιθώρια, στρέφονται όλο και πιο συχνά ενάντια στους πιο αδύναμους αυτής της κοινωνίας.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βιώνουν την παραπάνω κατάσταση έχουν απωλέσει από το 2015 κάθε εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα, ως δυνατότητα αλλαγής. Είναι ένα κοινωνικό δυναμικό - δυναμίτης στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, που κάθε ημέρα διαπιστώνει πως πετάγεται με πολλούς τρόπους στο περιθώριο. Αυτή η μερίδα ανθρώπων πλέον γυρνά την πλάτη στις πολιτικές διαδικασίες και φαίνεται να προτιμά την αποχή, όλο και περισσότερο.

Όμως εκτός από την αποχή, τουλάχιστον σε αυτή την 10ετία, φαίνεται να προτιμά και τη σιωπή, την ιδιώτευση, την πλήρη απόσυρση από τα πολιτικά πράγματα.

Είναι κυρίως αυτή η στάση που δίνει στο χαρακτήρα της αποχής συντηρητικό και οπισθοδρομικό περιεχόμενο.

Η στάση του άκυρου και της αποχής θα μπορούσε να αποτελεί διέξοδο και να έχει νόημα, να είναι πολιτικά αποτελεσματική και μάχιμη, αν η κοινωνική πλειοψηφία, που την προτιμά, εύρισκε πολιτικά μάχιμη διέξοδο και έκφραση. Τότε θα ήταν πραγματικά επικίνδυνη για το σύστημα και τους εκπροσώπους του αλλά και τα εγχώρια αφεντικά τους: την ελίτ, που... χέζει πρωθυπουργούς, τους πλοιοκτήτες του Noor1, τον Άκτωρα, που κατασκεύασε τη συλλογική τραγωδία στα Τέμπη και τους επώνυμους ολιγάρχες συνολικά, που κρατούν τη διαχείριση του πλούτου στη χώρα μας.

Δυστυχώς για όλους εμάς η πρωτόγνωρή αποχή που δηλώνεται δεν συνοδεύεται από μία αντίστοιχη πολιτικά μάχιμη έκφραση. Χάνει έτσι κάθε πολιτική αποτελεσματικότητα. Ενσωματώνεται στις πολιτικές του συστήματος και τελικά επιβεβαιώνει τη ρήση απογοήτευσης "είτε ψηφίσετε, είτε όχι, αυτοί θα βγουν". 

Θα επισημάνουμε κάτι ακόμη: Βάσει του εκλογικού νόμου η αποχή και το άκυρο δεν εμποδίζουν ουσιαστικά το κόμμα της Ν.Δ. και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Aφού δεν προσμετρούνται και δεν μειώνουν τα εκλογικά ποσοστά, πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων και  βοηθούν ώστε να βγάζουν  πλαστά εικονικά ποσοστά τα κόμματα. Ουσιαστικά ενισχύουν το κόμμα που προηγείται. Σε αυτή τη συγκυρία δηλαδή ενισχύουν τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Για όλα τα παραπάνω δεν θεωρούμε πως η αποχή σε αυτή την πολιτική συγκυρία αποτελεί πολιτική λύση για όλους εμάς, που θιγόμαστε περισσότερο. Αντίθετα: πολιτικά αποτελεσματικό σε αυτή τη συγκυρία για τους από κάτω και τους ανίσχυρους της κοινωνίας θα ήταν να αποσταθεροποιηθεί το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την προσέλευση στις κάλπες, το μαύρισμα του κυβερνώντος κόμματος και τη στήριξη συνδυασμών της αριστεράς -κατά προτίμηση αυτής εκτός των κοινοβουλευτικών τοιχών και επάλξεων- της πολυδιασπασμένης, ανίσχυρης, αναποτελεσματικής αλλά -δυστυχώς- και της μόνης πολιτικής πλευράς που τολμά ακόμα να κατονομάζει τα πράγματα στη χώρα με το όνομά τους.

Ακόμη όμως και αν κάποιος δεν ταυτίζεται με τις πολιτικές εκφάνσεις της αριστεράς στη χώρα μας είναι σημαντικό να αποδοκιμαστεί το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Όσοι είμαστε λοιπόν στους από κάτω αυτής της χώρας, σε αυτούς που τις τελευταίες 10ετίες έχουν μόνο αδιέξοδα, οφείλουμε να πάμε να ψηφίσουμε την επόμενη Κυριακή και να δηλώσουμε πως η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο κύριος εκπρόσωπος της νεοφιλελεύθερης επέλασης, πρέπει να ηττηθεί. 

Όσο για το τί θα γίνει από εκεί και πέρα είναι και αυτό καθαρό: Καμία και κανένα διάδοχο κυβερνητικό σχήμα -ακόμα και αν κάνει ένα βήμα πίσω στα μέτρα άκρατης ιδιωτικοποίησης και αντεργατικών νόμων- δεν θα ανατρέψει την ισχύουσα πολιτική κατάσταση. Αυτό δεν θα γίνει αν οι εργαζόμενοι, ξεπερνώντας όλες τις παρούσες εκφάνσεις του σημερινού πολιτικού συστήματος, δεν αρχίσουν να οργανώνονται διεκδικώντας μερίδιο στην πολιτική εξουσία και σημαντικές κοινωνικές αλλαγές στήριξης του κόσμου της εργασίας. 

Ρωγμή στην Ενημέρωση