«50 χρόνια από την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας» εκδήλωση στον ιστορικό χώρο του πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ, από το ΣΦΕΑ
- ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 9 ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΔΣ ΤΟΥ ΣΦΕΑ 1967 - 1974
Ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974 για τα «50 χρόνια αγώνων για δημοκρατία και κοινωνική προκοπή» κυκλοφόρησε ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ, ενώ σήμερα Τρίτη 23 Ιουλίου 2024 στις 8: 00 μ. μ πραγματοποιεί εκδήλωση μνήμης στον ιστορικό χώρο του πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ, στο Πάρκο Ελευθερίας.
Ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών
(ΣΦΕΑ) 1967-1974 για τα «50 χρόνια αγώνων για δημοκρατία
και κοινωνική προκοπή» κυκλοφόρησε την παρακάτω ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
«Μισό
αιώνα πριν, στις 23/7/1974, κατέρρεε η επτάχρονη δικτατορία ως αποτέλεσμα της
προδοσίας της Κύπρου, του αντιδικτατορικού αγώνα και υπό το βάρος των
εγκλημάτων που είχε διαπράξει.
Αποτίουμε
φόρο τιμής στην ιερή μνήμη των αγωνιστών και αγωνιστριών της αντιδικτατορικής
αντίστασης που έπεσαν στο δίκαιο αγώνα, σε όσουςκαι όσεςχάσαμε πρόωρα από τα
ανεπούλωτα τραύματα και τις κακουχίες της φυλακής και της εξορίας, αλλά και
πρόσφατα, σε άνιση μάχη κι αγώνα με ανήκεστα νοσήματα.
Παρά τους
κομπασμούς των πραξικοπηματιών ότι η δήθεν ‘επανάστασή΄ τους ήταν ‘αναίμακτος΄,
υπάρχουν 247 διακριβωμένες περιπτώσεις θανάτων με φυσικό ή ηθικό αυτουργό τη
χούντα. Εκφράζουμε τα βαθιά συλλυπητήριά μας προς τις οικογένειες των θυμάτων
της χούντας για την απώλεια των προσφιλών τους προσώπων.
Η
δικτατορία δεν ήταν ‘κεραυνός εν αιθρία’ ή απλώς ‘η ανταρσία μιας ομάδας
επίορκων αξιωματικών’. Αντίθετα, το μετεμφυλιακό καθεστώς και το ‘βαθύ κράτος’
(Παλάτι - Στρατός - Σώματα Ασφαλείας) ζέσταιναν στον κόρφο τους το ‘αυγό του φιδιού’
και λειτούργησαν, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή της Χούντας.
Το ‘πράσινο
φως’ για το πραξικόπημα άναψε στην Ουάσιγκτον το Φλεβάρη του 1967. ΄Θυσιάσαμε
την ελληνική δημοκρατία στον ‘Ψυχρό Πόλεμο’, είχε ομολογήσει κυνικά ο τέως
πρόεδρος Μπιλ Κλίντον κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1999.
Οι τότε κυβερνήσεις των ΗΠΑ δεν τηρούσαν απλώς ‘μια στάση ανοχής προς τους
δικτάτορες’ ή ότι τάχα ‘αιφνιδιάστηκαν’ από το πραξικόπημα, όπως
εξακολουθούν να γράφουν τα σχολικά βιβλία. Αντίθετα, συνέβαλαν με κάθε τρόπο
στην επιβίωση του τυραννικού καθεστώτος.
Η
δικτατορία ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει λαϊκή βάση, γιατί ήταν ένα βάρβαρο,
καταπιεστικό καθεστώς. Ήδη είχε αρχίσει η ανοιχτή αμφισβήτησή της με την
κατάληψη της Νομικής τον Φλεβάρη-Μάρτη του 1973 και το Κίνημα του Ναυτικού, με
την ανταρσία του αντιτορπιλικού «Βέλος» τον Μάιο του 1973, που αποτέλεσε
σημαντικό πλήγμα για το δικτατορικό καθεστώς, σηματοδοτώντας την αρχή του
τέλους του.
Εκεί, όπου
είχαν 'σκάψει' οι αντιδικτατορικές οργανώσεις, βλάστησε ένα ανατρεπτικό
νεολαιίστικο κίνημα, που ενσωμάτωνε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του
λαού μας και εμπνεόταν από το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης των νέων. Ήταν η
γενιά της εξέγερσης του ΕΜΠ Πολυτεχνείου και των φοιτητικών καταλήψεων στο ΑΠΘ,
τα Ιωάννινα, την Πάτρα. Πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση, η Χούντα δεν απέφυγε
το μοιραίο. Αντίθετα επιτάχυνε την πτώση της με την ανατροπή του προέδρου
Μακάριου, που οδήγησε στην κατοχή και διχοτόμηση της Κύπρου.
Η μετάβαση
από τη δικτατορία στον κοινοβουλευτικό πολίτευμα, που καθιερώθηκε ως
'Μεταπολίτευση', άφησε στο απυρόβλητο πολλούς υπηρέτες της Χούντας, ώστε να
παριστάνουν ακόμη και σήμερα τους 'εθνοσωτήρες', γιατί στηρίχτηκε στις
παρασκηνιακές συναλλαγές των αμερικανο-ΝΑΤΟικών ηγετικών κύκλων με τις
συντηρητικές προδικτατορικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, γεγονός που δεν
ικανοποιούσε τη λαϊκή απαίτηση για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές
αλλαγές: για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη - πάγια
αιτήματα του λαϊκού κινήματος.
Αλλά η
δυναμική της αντιδικτατορικής αντίστασης, το πληγωμένο εθνικό συναίσθημα από
την προδοσία της Κύπρου, η λαϊκή απαίτηση για την τιμωρία των πραξικοπηματιών
και για πραγματική αποχουντοποίηση – 'δώστε τη χούντα στο λαό' - κατέβασαν
τον κόσμο στους δρόμους και οδήγησαν στην κατάργηση των ανελεύθερων νόμων, των
έκτακτων μέτρων, των ιδεολογικών-πολιτικών διακρίσεων της αναιμικής
μετεμφυλιακής 'βασιλευομένης Δημοκρατίας'.
Οι
μεταδικτατορικές δημοκρατικές – κοινωνικές κατακτήσεις δεν αποτελούν
παραχωρήσεις των κυβερνήσεων της 'Μεταπολίτευσης', αλλά είναι καρπός
παρατεταμένων κοινωνικών αγώνων. Σήμερα αυτές οι κοινωνικές κατακτήσεις
της Μεταπολίτευσης απειλούνται ή καταργούνται καθημερινά, γιατί θεωρούνται
‘βαρίδια’ στον ανταγωνισμό από τους θιασώτες του αγοραίου νεοφιλελευθερισμού.
Είναι ο
κακοφανισμένος ‘δικαιωματισμός’, όπως απαξιωτικά τον ονομάζουν οι σημερινοί
κυβερνώντες. Είναι η Δημόσια Δωρεάν Υγεία και Παιδεία, που καθιερώθηκε πριν
ακριβώς 60 χρόνια, χάρη στους αγώνες του ΄114΄ και του ‘15% για την
Παιδεία΄, το οκτάωρο και η πενθήμερη εργασία. ‘Λεφτόδεντρα’
υπάρχουν μόνο για να ‘ανήκουμε στον σκληρό πυρήνα’ των πολεμικών
δαπανών του ΝΑΤΟ, ως ‘δεδομένοι και πρόθυμοι σύμμαχοι’, κατά τον κ. Μητσοτάκη!
Πενήντα
χρόνια μετά, τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών επιβεβαίωσαν την δεξιά, αυταρχική
στροφή στην Ευρώπη, που ήδη είχε δρομολογήσει η Ε.Ε. με την ΝΑΤΟποίηση =
στρατιωτικοποίηση της Ένωσης, την σκληρή ατζέντα στη μετανάστευση, την ολική
επαναφορά του δόγματος της λιτότητας.
Όλες αυτές
οι αντιδραστικές εξελίξεις έστρεψαν σημαντικό μέρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας
προς την ακροδεξιά και δυνάμωσαν την αποστροφή προς την πολιτική, με ελπιδοφόρα
εξαίρεση τη Γαλλία. Στη χώρα μας, η αποχή ρεκόρ του 58% του εκλογικού σώματος
από τις Ευρωεκλογές κρούει τον κώδωνα του κινδύνου όχι μόνο για την κρίση των
θεσμών εκπροσώπησης αλλά και για την απαξίωση γενικότερα της κοινοβουλευτικής
Δημοκρατίας.
Χαιρετίζουμε
τους αγώνες των εργαζομένων και των νέων για αξιοπρεπή εργασία, για Δημόσια
Δωρεάν Υγεία και Παιδεία.
Aπαιτούμε να
αναδειχθεί η Γύαρος σε επισκέψιμο τόπο ιστορικής μνήμης, με τη
διάσωση και αποκατάσταση των κτηρίων-φυλακών, που το 1947 έχτισαν οι τότε
πολιτικοί κρατούμενοι και όπου υπεράσπισαν τις ιδέες και τους αγώνες τους
εξόριστοι δεσμώτες της χούντας.
Απαιτούμε
να κηρυχθεί σε τόπο ιστορικής μνήμης ο Χώρος Μνήμης Αντιδικτατορικής Αντίστασης
στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
Καλούμε
την κυβέρνηση να αναγνωρίσει το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να έχει το
δικό του κράτος, όπως αποφάσισε ομόφωνα η ολομέλεια της Βουλής στις 22
Δεκεμβρίου 2015.
Ο
Αντιδικτατορικός Αγώνας ανέδειξε σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας την αντίσταση
στην καταπίεση και την αγωνιστική στάση ζωής, αξίες που συμπυκνώνονται και στην
ακροτελεύτια, 120, διάταξη του Συντάγματος, κληρονόμο του ιστορικού ‘114’ :
«H τήρηση
του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και
υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να
το καταλύσει με τη βία.»
ΣΦΕΑ. Αθήνα
16-7-2024
- ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
9 ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΔΣ ΤΟΥ ΣΦΕΑ 1967 - 1974
Σε
ανακοίνωσή τους, για τα 50 χρόνια από την κατάρρευση της στρατιωτικής
δικτατορίας, 9 μέλη του ΔΣ του ΣΦΕΑ 1967 - 1974, αναφέρουν τα εξής:
«Πέρασαν
50 χρόνια από την ημέρα που οι τελευταίοι πολιτικοί κρατούμενοι γύρισαν απ΄ τη
Γυάρο ή αποφυλακίστηκαν από τον Κορυδαλλό και τα άλλα κάτεργα κράτησης τους.
Παρά την
άκρως δικαιολογημένη χαρά τους αλλά και την συγκρατημένη προσμονή και ελπίδα
για μια πιο δίκαιη κοινωνία, το 1974 έγινε συμβιβασμός ανάμεσα στην χούντα και
τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, με την διαμεσολάβηση των ΗΠΑ. Γεγονός που δεν
άφηνε περιθώρια για αυταπάτες και πανηγυρισμούς ότι έρχονται καλύτερες μέρες
για το λαό και τη νεολαία.
Η
δικτατορία ήταν γέννημα θρέμμα του μεταπολεμικού και μετεμφυλιοπολεμικού
καθεστώτος στην Ελλάδα. Έδωσε λύση στην κρίση του πολιτικού συστήματος,
χρησιμοποιώντας πιο έντονη αντικομμουνιστική κρατική καταστολή και μέσω του
στρατού. Και προετοίμασε την επάνοδο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας
μέσα και από την κατάργηση του βασιλικού θεσμού.
Από την
πλευρά τους, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις έβλεπαν την απομάκρυνση της
δικτατορίας ως αποτέλεσμα μιας συμφωνίας κορυφών και σε συνεννόηση με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.
Γι' αυτό ελάχιστα συμμετείχαν στην αντιδικτατορική πάλη. Ανησυχούσαν για την
αντιδικτατορική δράση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων και σε ορισμένες
περιπτώσεις την καταδίκασαν, όπως έγινε με τα αγωνιστικά συνθήματα του
ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου.
Στις νέες
συνθήκες που δημιουργήθηκαν με την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής
δημοκρατίας, ο λαός μας βρέθηκε από την πρώτη στιγμή αντιμέτωπος με νέα
προβλήματα και προκλήσεις.
Οι όποιες
κατακτήσεις αποσπάστηκαν κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος σταδιακά
αναιρέθηκαν, ιδιαίτερα την εποχή της κρίσης και των μνημονίων για να
εξασφαλιστούν η "βιωσιμότητα" των τραπεζών και η κερδοφορία των
επιχειρηματικών ομίλων. Πρωτοστάτησαν σε αυτό οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ,
ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ-ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που η κάθε μια συνέχιζε την
αντιλαϊκή επίθεση από εκεί που η προηγούμενη είχε σταματήσει.
Όλοι αυτοί
προβάλλοντας γενικόλογα τα περί "κοινοβουλευτικής δημοκρατίας",
"δημοκρατικό τόξο", "κράτος δικαίου" κ.λπ. χρησιμοποιούν
τις επετείους για να συγκαλύψουν τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του σημερινού
αντιδραστικού συστήματος και τα αδιέξοδά του. Εξελίσσεται ραγδαία η
αντιδραστικοποίηση σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στη συρρίκνωση των
εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά και με την εμπλοκή όλο και
περισσότερο της Ελλάδας με τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων της
πλουτοκρατίας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα ακροδεξιά σε ιμπεριαλιστικούς
ανταγωνισμούς και πολέμους.
Γι'αυτό
και 50 χρόνια αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, οι αστικές δυνάμεις,
κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ, κ.λπ. μιλούν για τη καλύτερη δημοκρατία που είχε ο
τόπος, ισχυριζόμενοι πως ο αγώνας ενάντια στη δικτατορία δικαιώθηκε ή
δικαιώνεται και καλούν σε ενότητα τον λαό μας.
Διοργανώνουν
πανηγυρικές φιέστες για να περάσουν το δικό τους πολιτικό μήνυμα, ένα μήνυμα
ραμμένο στα μέτρα των επιδιώξεών τους, πλασάροντας ως προοπτική, άλλοι την
επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και άλλοι την αναδιάρθρωση της
εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας. Το ανατρεπτικό μήνυμα του Αντιδικτατορικού αγώνα,
δεν έχει θέση στις αναφορές τους.
Αποτελεί
ύβρη στο πρόσωπο των πολιτικών κρατουμένων,που ήταν πρώτα απ' όλα κομμουνιστές,
(ο αντικομμουνισμός ήταν η αιχμή του δόρατος της χούντας) και άλλοι αγωνιστές
στις μεταπολεμικές δεκαετίες, όταν σε πρόσφατο κείμενο αναθεωρητών της
ιστορίας, αναφέρονται ως "άνθρωποι", "πολίτες",
"αντιφρονούντες". Ο όρος αγωνιστές δεν υπάρχει, παρ' ότι αυτοί ανήκαν
σε πολιτικά κόμματα και μετωπικές αντιδικτατορικές οργανώσεις με ιδεολογική,
πολιτική και οργανωτική συγκρότηση.
Οι νέοι
και οι νέες, οι εργαζόμενοι, που δεν γνώρισαν δικτατορία, ξέρουν πως το
καθεστώς που την διαδέχτηκε είναι εχθρικό στα όνειρά τους, στις επιθυμίες τους.
Ζουν στο πετσί τους, τις διακρίσεις στη ζωή και τη μόρφωση, την ακρίβεια, την
ανεργία, την αστυνομοκρατία, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τη διάλυση του
δημόσιου συστήματος υγείας. Αγανακτούν, αγωνίζονται, ξεσηκώνονται.
Ο
αντιδικτατορικός αγώνας τους διδάσκει πως τίποτα δε είναι ακατόρθωτο. Με
συσπείρωση, οργάνωση και σωστό ταξικό προσανατολισμό.
Άλλωστε η
επιδίωξη ανατροπής της χούντας με τον οργανωμένο αγώνα του εργατικού - λαϊκού
κινήματος με όλες τις μορφές πάλης και όχι με το λεγόμενο "φιλελευθερισμό
της" ήταν που έβαλε τη σφραγίδα του φτάνοντας ως στον ξεσηκωμό του
Πολυτεχνείου. Τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, μαζί βεβαίως με αυτά των φοιτητών
ως πεδίο δράσης ήταν που τροφοδότησαν αγώνες οι οποίοι εξελίσσονταν σε μαζικές
πολιτικές εκδηλώσεις κατά της χούντας.
Οι
πρόσφατες μεγάλες κινητοποιήσεις, συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους, στους
απεργούς της ΛΑΡΚΟ και σε όλες τις μεγάλες πανεργατικές απεργίες, στα μπλόκα
των αγροτών και στους αγώνες των αυτοαπασχολουμένων ενάντια στη φοροληστεία
τους, στους αγώνες των φοιτητών, στον αγώνα να μην ξεχαστεί το έγκλημα στα
Τέμπη, στην κοινή δράση τους ενάντια στην πολιτική που τους τσακίζει αλλά και
στον κοινό αντίπαλο την πλουτοκρατία, δείχνει τον δρόμο.
Τα μέλη
του ΔΣ του ΣΦΕΑ:
Δούρος
Βασίλης - Κούκου Κωνσταντίνα - Παπαμιχαλάκης Γιάννης - Σαχίνης Αγάπιος -
Σεφέρης Κώστας - Σκουρτόπουλος Σταύρος - Τζιατζής Θεόδωρος - Τριανταφύλλου
Νίκος - Χαλβατζής Σπύρος».
Ρωγμή στην
ενημέρωση
Δεν υπάρχουν σχόλια