Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ - ΛΕΝΙΝ: 101 Χρόνια από το θάνατο του ηγέτη της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης

Ο ηγέτης της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, θεωρείται η μεγαλύτερη επαναστατική ιδιοφυία όλων των εποχών. Ένας από τους αποτελεσματικότερους πολιτικούς ηγέτες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Το πρωί της 21 Ιανουαρίου 1924 υπέστη ένα ακόμα εγκεφαλικό επεισόδιο και ο ασθενικός οργανισμός του δεν άντεξε.

Πέθανε το απόγευμα 21 Ιανουαρίου 1924 στο Γκόρκι, κοντά στη Μόσχα, σε ηλικία 53 ετών (1870 – 1924).

 

του Χρήστου Παναγιωτόπουλου

Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ - Λένιν, ο εμπνευστής και ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης, θεωρείται ένας από τους πιο αποτελεσματικούς πολιτικούς ηγέτες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Υπήρξε ο δημιουργός και ο πρώτος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και ο ιδρυτής της Γ’ Διεθνούς (γνωστή και ως Κόμιντερν), η οποία συσπείρωνε τα κομμουνιστικά κόμματα που ακολουθούσαν τις πολιτικές υποθήκες του.

Ο Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ - Λένιν, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1870 στο Σιμπίρσκ (νυν Ουλιάνοφσκ), μία πόλη 893 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας.

Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά μιας πολύ δεμένης και ευτυχισμένης οικογένειας, με γονείς υψηλής παιδείας και καλλιέργειας. Ο πατέρας του ήταν σχολικός επιθεωρητής και η μητέρα του κόρη γιατρού.

Ο νεαρός Βλαδίμηρος ήταν πολύ καλός μαθητής και τίποτε δεν προμήνυε ότι θα γινόταν επαναστάτης, εκτός ίσως από το ότι δήλωνε άθεος. Όλα τα παιδιά της οικογένειας Ουλιάνοφ στράφηκαν στο επαναστατικό κίνημα, όπως και άλλα μέλη της ρωσικής ιντελιγκέντσιας, από την οποία το τσαρικό σύστημα στερούσε δικαιώματα και ελευθερίες.

Δύο γεγονότα σημάδεψαν τη ζωή του νεαρού παιδιού: η απειλή απόλυσης του πατέρα του, λίγο πριν από τον πρόωρο θάνατό του, και η εκτέλεση του μεγαλύτερου αδερφού του, επειδή ανήκε σε επαναστατική οργάνωση που συνωμοτούσε κατά του τσάρου. Αίφνης, στην ηλικία των 17 ετών, ο Λένιν έγινε ο επικεφαλής της οικογένειάς του, η οποία έφερε πλέον το στίγμα ότι είχε αναθρέψει έναν «εγκληματία κατά του κράτους».

Το φθινόπωρο του 1887 άρχισε να σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο του Καζάν, αλλά τρεις μήνες μετά αποβλήθηκε από τη σχολή για επαναστατική δράση. Εξαναγκάστηκε από την τσαρική αστυνομία να ζήσει για δύο χρόνια υπό περιορισμό στην κατοικία του παππού του στο χωριό Κακούσκινο. Σε αυτό το διάστημα, ο Λένιν ήρθε σε επαφή με τους εξόριστους επαναστάτες και διάβασε το «Κεφάλαιο» του Μαρξ.

Με τα πολλά, το κράτος πείστηκε να τον αφήσει να τελειώσει τις σπουδές του και να του επιτρέψει να δικηγορήσει στην Αγία Πετρούπολη. Σύντομα, όμως, εξορίστηκε για τρία χρόνια στη Σιβηρία, λόγω της επαναστατικής δραστηριότητάς του. Εκεί πήρε το επαναστατικό ψευδώνυμο «Λένιν» (από την ονομασία του ποταμού Λένα) και νυμφεύθηκε τη συναγωνίστριά του Ναντέζντα Κρούπσκαγια. Μετά τη λήξη της εξορίας του το 1900 κατέφυγε στο Μόναχο, όπου εξέδιδε μαζί με άλλους το περιοδικό «Ίσκρα» («Σπίθα»). Ήρθε σε ρήξη με όσους πίστευαν ότι ο μαρξισμός δεν ήταν εφαρμόσιμος στην αγροτική Ρωσία, επειδή δεν υπήρχε προλεταριάτο, δηλαδή βιομηχανική εργατική τάξη, και με όσους θεωρούσαν ότι έπρεπε πρώτα να γίνει μία επανάσταση της μπουρζουαζίας (αστικής τάξης) και να ακολουθήσει η επανάσταση του προλεταριάτου.

Ο Λένιν υποστήριζε ότι η κατάσταση ήταν ώριμη για την εκδήλωση μιας σοσιαλιστικής επανάστασης, διότι στη Ρωσία υπάρχει καπιταλισμός, συνεπώς υπάρχει και η ρωσική εργατική τάξη, που είναι η κινητήρια δύναμη της επανάστασης. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα «κόμμα νέου τύπου», το οποίο πρέπει να είναι οργανωμένο γύρω από ένα πυρήνα πεπειραμένων επαγγελματιών επαναστατών και να διέπεται από τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» και την απόλυτη κομματική πειθαρχία.

«Δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία», διατυμπάνιζε ο Λένιν.

Όταν το 1898 ιδρύθηκε το Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (μετέπειτα Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης), η πλευρά του Λένιν αποκαλέστηκε «μπολσεβίκοι» (πλειοψηφούντες) και η άλλη «μενσεβίκοι» (μειοψηφούντες).

«Δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος τόσο απορροφημένος από την επανάσταση 24 ώρες το 24ωρο, που δεν σκεφτόταν άλλο από την επανάσταση και που ακόμη και στον ύπνο τον ονειρευόταν την επανάσταση».

Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1914, ο Λένιν προέτρεψε τους σοσιαλιστές να «μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο», λέγοντάς τους ότι ο εχθρός δεν ήταν ο εργάτης στο απέναντι χαράκωμα, αλλά οι καπιταλιστές συμπατριώτες τους.

Τον Μάρτιο του 1917 ο αποκαμωμένος από τον πόλεμο ρωσικός λαός ανέτρεψε τον τσάρο Νικόλαο Β’. Την εξουσία ανέλαβε μία προσωρινή κυβέρνηση, αποτελούμενη από φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς.

Ο Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία ένα μήνα αργότερα, χαρακτήρισε «ιμπεριαλιστική» τη νέα κυβέρνηση και απαίτησε να παραδώσει την εξουσία στα Σοβιέτ, τα συμβούλια εκπροσώπων των εργατών, στρατιωτών και αγροτών.

Οι ιδέες του περί επιβολής μιας «δικτατορίας του προλεταριάτου» είχαν όλο και μεγαλύτερη απήχηση.

Στις 26 Οκτωβρίου 1917 οι στρατιώτες, που είχαν συνταχθεί με τους Μπολσεβίκους του Λένιν, καταλαμβάνουν τα χειμερινά ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης και ανατρέπουν την προσωρινή κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Αλεξάντρ Κερένσκι (1881-1970). Η εξουσία περνά στα Σοβιέτ και ο Λένιν εκλέγεται πρόεδρος της επαναστατικής κυβέρνησης.

Ως ηγέτης, πλέον, της Ρωσίας, ο Λένιν αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες από τον αιματηρό εμφύλιο μεταξύ Κόκκινων (κομμουνιστών) και Λευκών (φιλοτσαρικών), που διάρκεσε σχεδόν τρία χρόνια.

Το 1918 κατόρθωσε, να ξεπεράσει, τις τεράστιες δυσκολίες της κατεστραμμένης οικονομία της αχανούς χώρας του, χάρη στις αναμφισβήτητες πολιτικές του ικανότητες. 

Το 1918 ο Λένιν γλίτωσε από μια δολοφονική απόπειρα, αλλά τραυματίστηκε σοβαρά και του έμειναν προβλήματα. Στις 30 Αυγούστου του 1918 ο Λένιν ολοκλήρωσε μια ομιλία του σε εργοστάσιο της σοβιετικής πρωτεύουσας. Τη στιγμή που ήταν έτοιμος να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο που θα τον μετέφερε πίσω στο Κρεμλίνο, μια μικροκαμωμένη γυναίκα τον πλησίασε και του ζήτησε το λόγο για τη διακυβέρνηση της χώρας και την επανάσταση. Πριν ο Λένιν προλάβει να της απαντήσει, η Φάνια Καπλάν σήκωσε το όπλο και τον πυροβόλησε τρεις φορές εξ επαφής.

Δύο από τις σφαίρες βρήκαν τον στόχο, η μία σφηνώθηκε στον πνεύμονα του Λένιν και η άλλη στον ώμο του. Η τρίτη τρύπησε το κασκέτο του χωρίς να αγγίξει κάποιο ζωτικό όργανο. Ο Λένιν βαριά τραυματισμένος μεταφέρθηκε αμέσως στο Κρεμλίνο. Οι γιατροί για λόγους ασφαλείας τον εγχείρησαν εκεί για να του αφαιρέσουν τις σφαίρες και όχι σε κάποιο νοσοκομείο. Τελικά από καθαρή τύχη επέζησε με βαριά τραύματα. 

Δράστης της απόπειρας δολοφονίας ήταν η Φάνια Καπλάν, μία 35χρονη εβραία από φτωχή πολυμελή οικογένεια. Συνελήφθη αμέσως και οδηγήθηκε στα κρατητήρια της ΤσεΚά, της πανίσχυρης μυστικής αστυνομίας των Μπολσεβίκων, προδρόμου της γνωστής μας Κα-Γκε-Μπε. Η Φάνια Καπλάν δεν ήταν μια τυχαία γυναίκα. Από μικρή στον αντιτσαρικό αγώνα κατηγορήθηκε το 1906 ως συνεργός στη δολοφονία ενός αξιωματούχου του καθεστώτος και καταδικάσθηκε σε ισόβια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία.

Η Καπλάν κατά τη διάρκεια της ανάκρισής της, ανέφερε χωρίς περιστροφές ότι πυροβόλησε τον Λένιν διότι τον θεωρούσε προδότη της επανάστασης. Η Καπλάν κατηγόρησε τον Λένιν επειδή είχε κλείσει την Καταστατική Συνέλευση στην οποία είχαν την πλειοψηφία οι Σοσιαλεπαναστάτες (Εσέρους), τους οποίους υποστήριζε η ίδια. Το Σοσιαλεπαναστατικό Κόμμα ήταν μία μη μαρξιστική σοσιαλδημοκρατική παράταξη, αντίπαλος των Μπολσεβίκων και με μεγάλη απήχηση στον αγροτικό κόσμο της χώρας.

Η Φάνια Καπλάν καταδικάσθηκε σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες και, εκτελέστηκε από τον ναύτη Πάβελ Μάλκοφ στις 3 Σεπτεμβρίου 1918.

Ο Λένιν, παρά τη σοβαρότητα των τραυμάτων του, επέζησε. Η υγεία του όμως, κλονίστηκε σημαντικά.

Το 1921 ο Λένιν άρχισε να συνειδητοποιεί ότι χωρίς την εισροή κεφαλαίων δεν ήταν δυνατή η πραγματοποίηση του εκβιομηχανισμού της χώρας κι επομένως η θεμελίωση του σοσιαλισμού.

 

Η «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ), που εισηγήθηκε τον Μάρτιο του 1921, είχε ευεργετικά αποτελέσματα στη σοβιετική οικονομία.

Το 1922 ο Λένιν αρρώστησε βαριά. 

Τον Μάρτιο του 1922 οι γιατροί του συνέστησαν ξεκούραση για να αντιμετωπίσει την υπερκόπωση και τους πονοκεφάλους που τον ταλαιπωρούσαν, τέσσερα χρόνια μετά, την απόπειρα δολοφονίας του. 

Τον Απρίλιο του 1922 ένας Γερμανός χειρουργός του αφαίρεσε τη δεύτερη σφαίρα.

Δύο μήνες αργότερα, αφότου είχε επιστρέψει στην Πετρούπολη, υπέστη το πρώτο από τα τρία εγκεφαλικά επεισόδια. Δεν μπορούσε να μιλήσει για εβδομάδες, ενώ είχε μεγάλη δυσκολία να κινήσει τη δεξιά πλευρά.

Τον Απρίλιο του 1922 ο Ιωσήφ Στάλιν εκλέχθηκε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης το 1922, ύστερα από ψηφοφορία των μελών του κόμματος στο 13ο συνέδριο.

Ο Λένιν αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική, αλλά στις 10 Μαρτίου του 1923 υπέστη το τρίτο εγκεφαλικό επεισόδιο. Το χτύπημα ήταν καθοριστικό, αφού του στέρησε την ομιλία και διέκοψε βίαια την πολιτική.

Ο Λένιν στην πολιτική «διαθήκη του», όπως αποκαλείται το κείμενο που υπαγόρευσε στη γραμματέα του στα τέλη του 1923 ή στις αρχές του 1924, εξέφρασε το φόβο του για τη σταθερότητα του κόμματος υπό την ηγεσία ισχυρών, αλλά ολότελα διαφορετικών προσωπικοτήτων, όπως ήταν ο Στάλιν και ο Τρότσκι. Ήταν απογοητευμένος με τον Στάλιν, τον γενικό γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο οποίος είχε αρχίσει να συσσωρεύει υπερεξουσίες.

Το πρωί της 21^ης Ιανουαρίου 1924 υπέστη ένα ακόμα εγκεφαλικό επεισόδιο και ο ασθενικός οργανισμός του δεν άντεξε.

Ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, Λένιν πέθανε στις 6 παρά 10 το απόγευμα της 21ης Ιανουαρίου 1924 σε ηλικία 53 ετών στο εξοχικό του στο Γκόρκι, το οποίο αργότερα ονομάστηκε «Gorki Leninskiye». 

Περισσότεροι από 900 χιλιάδες άνθρωποι τίμησαν τη σορό του στις τέσσερις ημέρες που τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα, αποχαιρετώντας τον ηγέτη της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του μπολσεβικικού κόμματος.

Βλαδίμηρος Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν χωρίς αμφιβολία υπήρξε μέγας επαναστάτης. Άκαμπτος, επίμονος, αλλά και προσαρμοστικός στις κρίσιμες στιγμές.

Κατείχε τις πιο πρωτοποριακές για την εποχή του φιλοσοφικές, οικονομικές και πολιτικές γνώσεις, και είχε πλήρη συνείδηση του επιστημονικά πρωτοποριακού χαρακτήρα της δράσης του.

Διαθέτοντας το σύνολο αυτών των αρετών ο Λένιν, τόλμησε και ηγήθηκε της πρώτης νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης, της μεγάλης Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία.

Το συγγραφικό του έργο ξεπερνά τους 55 τόμους και τον κατατάσσει στις σημαντικότερες προσωπικότητες της πολιτικής επιστήμης.

Δίκαια θεωρείται η σημαντικότερη προσωπικότητα του 20ου αιώνα και κατατάσσεται στους πρωτοπόρους της ανθρωπότητας.

Αυτός, ο μεγάλος επαναστάτης, τον οποίο ο Μαγιακόφσκι αποκάλεσε “ο ανθρωπινότερος άνθρωπος”, αυτός, που κίνησε τον τροχό της ιστορίας προς τα μπρος δείχνοντας ότι είναι μπορετό το ταξίδι του ανθρώπου από το βασίλειο της ανάγκης προς το βασίλειο της Ελευθερίας.

Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ο Σοσιαλιστικός- κομουνιστικός που στο κέντρο του θα έχει τον άνθρωπο και τις σύγχρονες ανάγκες !

Με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς διακρίσεις, νομενκλατούρα, εκμετάλλευση και πολέμους.

Πληροφορίες από dioti.gr, mixanitouxronou.gr, sansimera.gr

Ρωγμή στην Ενημέρωση