Στη ΜΝΗΜΗ του ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΝΙΑ (27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1939 - 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012)

  

     Του Γιώργου Αλεξατου*

Ο Γιώργος Αλεξάτος  σε ανάρτηση του αναφέρει για τον αγωνιστή Γιάννη Μπανιά

Γεννημένος στους Μελισσουργούς της Άρτας, ο Γιάννης Μπανιάς εντάχθηκε ως φοιτητής του Πολυτεχνείου του Γκρατς στο παράνομο ΚΚΕ και απελάθηκε από την Αυστρία λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας. Ηγετικό στέλεχος, κατόπιν, και γραμματέας της Σπουδάζουσας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, συμμετείχε ενεργά στο αντιδικτατορικό κίνημα και εξορίστηκε από τη Χούντα.

Έχοντας επιφυλάξεις σχετικά με τη φυσιογνωμία του ΚΚΕ εσωτερικού, παρέμεινε ανένταχτος στα 1968-75 και μετά το 1ο(9ο) Συνέδριο του 1976 εκλέχτηκε μέλος του Ε.Γ. της Κ.Ε.

Η εκλογή του στη θέση του γραμματέα του ΚΚΕ εσ., το 1982, σηματοδότησε την αριστερή στροφή του κόμματος, σε αντιπαράθεση με την τάση Κύρκου, η οποία τελικά επικράτησε, επιβάλλοντας τη διάλυσή του και την ίδρυση της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ).

Ο Μπανιάς, επικεφαλής της τάσης που υπερασπίστηκε την κομμουνιστική φυσιογνωμία του κόμματος, συνέχισε τον αγώνα ως γραμματέας του ΚΚΕ Εσ. / Ανανεωτική Αριστερά και της ΑΚΟΑ.

Συμμετέχοντας στον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου υπήρξε βουλευτής στα 2007-09, ουδέποτε εγκατέλειψε την αναφορά του στο κομμουνιστικό κίνημα και στην υπόθεση της εργατικής τάξης.

…..

Ο Γιάννης Μπανιάς γεννήθηκε το Σεπτέμβρη του 1939 στους Μελισσουργούς της Άρτας και ήταν γιος του καπετάνιου του ΕΛΑΣ καπετάν Γεροδήμου. Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια τα έζησε στον Πειραιά κι από μαθητής κιόλας μετέχει στους αγώνες για το Κυπριακό. Από το 1957 φοιτητής στο Πολυτεχνείο του Γκράτς στην Αυστρία εκλέγεται στο Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων φοιτητών και ταυτόχρονα γίνεται μέλος του παράνομου τότε ΚΚΕ και του Κ.Κ. Αυστρίας. Γι’ αυτή του τη δράση τού αφαιρείται από τις ελληνικές αρχές το διαβατήριο και απελαύνεται στην Ελλάδα, όπου συνεχίζει τις σπουδές του στο ΕΜΠ και παίρνει το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού.
Ως φοιτητής παίρνει ενεργά μέρος στους φοιτητικούς αγώνες με σύνθημα το 114 και το 15% για την Παιδεία. Εκλέγεται Γραμματέας της Σπουδάζουσας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και στο προεδρείο του Κεντρικού Συμβουλίου της.

Η δικτατορία θα τον βρει στο στρατό, όπου υφίσταται ταλαιπωρίες για τα φρονήματά του. Μετά την απόλυσή του αναπτύσσει έντονη αντιστασιακή δράση από τις γραμμές του «Ρήγα Φεραίου» και του ΠΑΜ. Γι’ αυτή του τη δράση συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο Παρθένι της Λέρου.
Μετά την πτώση της χούντας δραστηριοποιείται πολιτικά στο ΚΚΕ εσωτερικού. Ταυτόχρονα δραστηριοποιείται στο κίνημα των μηχανικών και του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΤΕΕ) και το 1974 εκλέγεται για τρία χρόνια πρόεδρος της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ.
Μέλος της Κ.Ε. και στη συνέχεια του Ε.Γ. του ΚΚΕ Εσωτερικού από το 1976 έως το 1981. Το 1982 εκλέγεται Γραμματέας του κόμματος και συμβάλλει στην Αριστερή στροφή και στην ανάκαμψή του. Ο Γιάννης Μπανιάς δεν δέχτηκε ν’ απαλειφθεί από τον τίτλο του κόμματος το «Κ» (κομμουνιστικό) και δεν συναίνεσε στην αποϊδεολογικοποίηση της Αριστεράς. Πίστευε πως ο κομμουνισμός –παρά τις στρεβλώσεις που είχε υποστεί αποτελεί το πιο δίκαιο και ευγενές όραμα.

Συνέχισε ν’ αγωνίζεται μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ Εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά και στη συνέχεια μέχρι το θάνατό του ως ηγέτης της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς (ΑΚΟΑ).
Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη και μέλος της Γραμματείας του Χώρου Διαλόγου και κοινής Δράσης της Αριστεράς, που αποτέλεσε τον προπομπό του ΣΥΡΙΖΑ, ενεργό μέλος στο κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης από τις γραμμές του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ και, ακόμα, μέλος της Γραμματείας της «Πρωτοβουλίας για τη συσπείρωση της Αριστεράς». Υπήρξε βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και συντονιστής της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γιάννης Μπανιάς σ’ όλη του τη ζωή πάλεψε αταλάντευτα με πίστη στις αξίες του Σοσιαλισμού όταν άλλοι στη χώρα μας και την Ευρώπη ανακάλυπταν το «τέλος της ιστορίας». Η πυξίδα του ήταν στραμμένη προς την Αριστερά, προς το όραμα μιας κοινωνίας με ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη και αυτοδιαχείριση. Ήταν στραμμένη στο όραμα μιας κοινωνίας στην οποία οι άνθρωποι θα ζουν χωρίς διακρίσεις, εκμετάλλευση, καταπίεση και πολέμους.
Πίστευε ότι ο Σοσιαλισμός δεν κατακτιέται μια κι έξω με την «έφοδο σε κάποια χειμερινά ανάκτορα» αλλά αποτελεί έναν επίπονο και συνεχή αγώνα με τον Λαό πάντα στο προσκήνιο, όπου η εξουσία θα ασκείται από αυτόν και όχι από κάποια «φωτισμένη» αυταρχική γραφειοκρατία.

 * Ο Γιώργος Αλεξάτος είναι ιστορικός, αγωνιστής της αριστεράς

                                                                             

                                                                                 Ρωγμή στην ενημέρωση