Οικονομία/Προϋπολογισμός 2026: Κάθε Δεκέμβρη οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι υποφέρουν/δυστυχούν

Φτώχεια και πολεμικές δαπάνες, φέρνει ο προϋπολογισμός             

  Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου

Κάθε Δεκέμβρη, το ίδιο τροπάριο. Στο Κοινοβούλιο, παρουσιάζεται ο Προϋπολογισμός για το επόμενο χρόνο. Αναφέρονται δισεκατομμύρια και ποσοστά, διανθισμένα με υποσχέσεις, θριαμβολογίες για «ανάπτυξη», «δημοσιονομική ισορροπία» και πολλά άλλα.

Ο Προϋπολογισμός όμως δεν είναι απλό λογιστικό έγγραφο.

Στηρίζει ένα πολιτικό οικονομικό σχέδιο μέσα από το οποίο αποτυπώνεται η πραγματική ζωή ης κοινωνίας.  Φαίνεται τι θέλουν να στηρίξουν και τι όχι.

• Και αυτός  ο προϋπολογισμός του 2026, όπως και οι προηγούμενοι, δεν σχεδιάστηκε για τον άνθρωπο και για να εξυπηρετήσει τις καθημερινές του ανάγκες. Είναι ένας προϋπολογισμός δισεκατομμυρίων σχεδιασμένος για τους κατέχοντες, για τα συμφέροντα των λίγων. Για την ενίσχυση του αστικού κράτους τους, των μηχανισμών του και της πολεμικής οικονομίας. Περιλαμβάνει και αυξάνει τις δαπάνες για τα πολεμικά σχέδια τους, για τις δυνάμεις καταστολής των εργατικών και λαϊκών αγώνων, του πολιτικού προσωπικού που στηρίζει το κατεστημένο. Θέτει δημοσιονομικούς στόχους και διαμορφώνει την οικονομική ταξικη πολιτική που θα επιβληθεί το επόμενο έτος.
•  Οι δαπάνες για υγεία, παιδεία, πρόνοια, πολιτισμό, νεολαία, τρίτη ηλικία, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ασφαλιστικό κοινωνικό σύστημα, υπολείπονται, δεν φτάνουν για να βελτιωθεί  η κατάσταση.  

Και αυτός ο προϋπολογισμός γράφτηκε και θα ψηφιστεί στη βουλή για να εξυπηρετεί τους λίγους και να θωρακίζει το καθεστώς της εκμετάλλευσης. Να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

«Τι έχεις Γιάννη, τι χα πάντα, μια από τα ίδια», λέει ο λαός μας. 

Και η ζωή συνεχίζεται, όλο και χειρότερα. Τραβά την ανηφόρα, για τα λαϊκά στρώματα, τους μη κατέχοντες και μη προνομιούχους, που τρέχουν κάθε μέρα για το μεροκάματο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η κατάσταση παραμένει ίδια και χειρότερη. 

Με τους περισσοτέρους συνταξιούχους να παίρνουν μια σύνταξη πείνας και να μην φτάνει για τα έξοδα του μήνα. Η ακρίβεια σε τρόφιμα, στέγη ενέργεια και η φοροληστεία  αποτελούν βραχνά για κάθε λαϊκή οικογένεια. 

Αρκεί να μπεις σε ένα σούπερ μάρκετ και βλέπεις ανθρώπους να κοιτάζουν τις τιμές στα ράφια και να μην τολμούν να γεμίσουν το καλάθι.

    

Στην λαϊκή αγορά πηγαίνουν όλο και πιο αργά, μήπως και πέσουν οι τιμές.

Ψάχνεις να νοικιάσεις σπίτι και τρελαίνεσαι. 50 τ.μ. κατασκευή του 1970, 500 ευρώ ενοίκιο και να παίρνεις 800 ευρώ μισθό και 600-900 σύνταξη. Και να  πρέπει να πληρώσεις για  φάρμακα 30 και 60 ευρώ το μήνα.

Να  παρακαλάς να μην βρεθείς στην ανάγκη να επισκεφτείς δημόσιο νοσοκομείο.

Να έρχονται οι λογαριασμοί ρεύματος και τηλεφώνου και να αντιλαμβάνεσαι ότι ο μισθός  και η σύνταξη εξανεμίζονται, δεν φτάνουν να πληρώσεις για να βγει ο μήνας.

Και τα ΜΜΕ να σε ζαλίζουν στα νούμερα με τα δις ευρώ του προϋπολογισμού! Με τα πλεονάσματα που ‘έχουν μαζέψει από το δικό σου υστέρημα.

Και εσύ να ξέρεις ότι πίσω από τις λέξεις «επενδύσεις», «ανάπτυξη», «ανταγωνιστικότητα», «μεταρρυθμίσεις», κρύβεται το ίδιο πράγμα: συρρίκνωση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των πολλών, για να θησαυρίζουν οι λίγοι. Και ο λαός να εξαντλείται οικονομικά, να μην βγάζει το μήνα.

 

Όμως υπάρχει ελπίδα, παρά τις ήττες μας!

Η κοινωνία μπορεί να γίνει καλύτερη, πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη. Υπάρχει συσσωρευμένος πλούτος, αναδιανομή χρειάζεται. Να φορολογηθούν τα πλούτη. Και αυτό μπορεί να επιβληθεί από τους κάτω.

 Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι, συλλογικότητες που βαδίζουν στον δρόμο της ανατροπής, της αντίστασης, του ανειρήνευτου ταξικού αγώνα, υπάρχει ελπίδα.

Γιατί όταν η αδικία γίνεται καθεστώς η αντίσταση είναι καθήκον. Και τότε οι πολιτικές που καταστρέφουν ζωές δεν θα μπορούν να κρύβονται πίσω από αριθμούς. Ούτε οι κυβερνήσεις  μπορούν να σταθούν! 

Η ζωή δεν προχωρά μπροστά με αδράνεια, συναίνεση και συμβιβασμό. Με αποσπασματικές και εθιμοτυπικές διαμαρτυρίες.

Η κοινωνία στραβά μπροστά με διαρκείς ταξικούς αγώνες, για την ανατροπή των βάρβαρων πολιτικών που συνθλίβουν τα όνειρα μας!         Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή.

 Για να αναπνεύσουμε χρειάζεται να ανατρέψουμε τους κυβερνώντες και την πολιτική τους.

                                                                 Ρωγμή στην ενημέρωση