10 χρόνια μετά! Τι απέγιναν οι πλατείες με τους «αγανακτισμένους».
Τι απέγιναν οι πλατείες; Θυμάται κανείς/καμία τους «αγανακτισμένους».
Τι σημαίνουν σήμερα τα
αιτήματα, τα λόγια και οι πράξεις τους, που είχαν τόση βεβαιότητα και
αποφασιστικότητα:
«Το δίκιο είναι με το μέρος μας. Διεκδικούμε το αυτονόητο: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Πίστη στις δυνάμεις μας. Ή εμείς ή αυτοί! Είμαστε
καταδικασμένοι να νικήσουμε»
Λαϊκή Συνέλευση της
πλατείας Συντάγματος, 26 Ιουνίου 2011
Για τις
πλατείες πολλά ακούστηκαν, και πολλά λέγονται μέχρι σήμερα.
Οι ισχυροί έτρεξαν να μας ενημερώνουν ότι οι πλατείες δεν είχαν λογική, ότι ήταν απλά μια έκφραση της κρίσης αντιπροσώπευσης που έβαλε «τη χώρα σε περιπέτειες», ότι ήταν η νίκη του ανεύθυνου λαϊκισμού, ακόμα και ότι ενίσχυσε την ακροδεξιά. Η εξουσία επιτίθεται στη μνήμη των πλατειών γιατί αμφισβητήθηκε η ηγεμονία της. Γιατί τις φοβάται και ξορκίζει το ενδεχόμενο επανάληψής τους. Γιατί θέλει θωρακιστεί ενάντια στον «εχθρό λαό».
Οι «απέναντι» αντιλαμβάνονται, κάποιες φορές καλύτερα από εμάς,
ότι το εξεργεσιακό κλίμα των πλατειών και του αγωνιστικού κύματος του 2010-2015
μπορεί να ηττήθηκε, διαψεύστηκε, αλλά ήταν κάτι απολύτως πραγματικό και
επικίνδυνο. Οι μάζες μπήκαν αμήχανα αλλά ορμητικά στο προσκήνιο της ιστορίας
και της πολιτικής ζωής. Συναντήθηκαν και διεκδίκησαν άμεσα αιτήματα (όπως η
ακύρωση των μνημονιακών νόμων και του Μεσοπρόθεσμου) αλλά και την ελευθερία, τη
δημοκρατία, την κυριαρχία πάνω στις ζωές τους.
Μετά τον πυκνό Ιούνη του 2011 οι πλατείες άρχισαν να αδειάζουν.
Γέμισαν σε μεγάλες στιγμές, όπως τον Φλεβάρη του 2012, εμφανίστηκαν ξανά στη
μάχη του ΟΧΙ του 2015. Αλλά παρέμειναν άδειες στη συνέχεια.
Μήπως δεν ήταν κάτι παραπάνω από έναν αποτυχημένο ξέσπασμα που
επέδρασε στις πολιτικές εξελίξεις, αλλά δεν άφησε τίποτα; Το σίγουρο είναι πως
το καλοκαίρι του 2011 έδωσε ώθηση σε συνελεύσεις, πρωτοβουλίες, στέκια
αλληλεγγύης σε γειτονιές κ.α. Όμως το πιο σημαντικό είναι πως έθεσε το ζήτημα
της ανατροπής «από τα κάτω» στην ημερήσια διάταξη, κατοχύρωσε τη ρηξιακή
δυνατότητα του κινήματος. Και αυτή η κληρονομιά, όσο και αν τη διεκδικούν
πολιτικοί κληρονόμοι, ανήκει στο ίδιο το λαϊκό κίνημα και είναι ανεκτίμητη.
10 χρόνια μετά, επιλέγουμε να γυρίσουμε στις πλατείες σε μία
άλλη συγκυρία και εποχή, για να τις ανασυνθέσουμε. Για να διεκδικήσουμε
την μνήμη από τον αντίπαλο, για να την φέρουμε πιο κοντά στους πολλούς/ες. Για
να σκεφτούμε αν μπορεί ο λαϊκός παράγοντας να ορίσει και πάλι εξελίξεις
διαφορετικές από την υγειονομική και οικονομική κρίση, τον αυταρχισμό και την
κλιματική καταστροφή. Για να διερευνήσουμε δρόμους προάσπισης και διεύρυνσης
της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων.
Για να αναρωτηθούμε:
Πέρα από την αγανάκτηση, το φόβο και την ρουτίνα, υπάρχει
σήμερα χώρος για μία νέα ριζοσπαστική ελπίδα; Σας καλούμε να
προσπαθήσουμε να το απαντήσουμε από κοινού.
Εκδήλωση- Θεωρητική Συνέλευση 17 Ιουλίου, 18.00- 22.00:
10 Χρόνια από «τις πλατείες»
Υπάρχει
ακόμα χώρος για μια νέα ριζοσπαστική ελπίδα;
Εισαγωγική Τοποθέτηση: Μαρικαίτη Στασινού
Συντονίζει η Μάνια Σωτηροπούλου
Α
Κύκλος: Η «εισβολή» του κινήματος στο προσκήνιο. Ανάμνηση του παρελθόντος,
εικόνα από το μέλλον (;)
Συνομιλούν:
o
Τόνια Κατερίνη
o
Γιώργος Μανιάτης
o
Σεραφείμ Σεφεριάδης
o
Άρης Χατζηστεφάνου
o
Σοφία Αδάμ
Β.
Κύκλος: Οι «αγανακτισμένοι» και οι πολλαπλές προσλήψεις τους. Τι φοβάται το
ακραίο κέντρο; Τι σημαίνουν για την Αριστερά;
Συνομιλούν:
o
Αλέκος Ζαχιώτης
o
Θανάσης Καμπαγιάννης
o
Ελευθερία Κουμάντου
o
Στάθης Κουβελάκης
o
Λουκία Κοτρωνάκη
o
Αλέξανδρος Μινωτάκης
Θα
ακολουθήσει live με το μουσικό σχήμα Γκιντίκι.
Το ύφος του σχήματος είναι ιδιαίτερο καθώς μέσα από τα
παραδοσιακά όργανα, όπως είναι το λαούτο, το κλαρίνο, το βιολί, τα κρουστά,
γίνεται μια πιο σύγχρονη προσέγγιση του παραδοσιακού μέσω του ρυθμικού και του
ερμηνευτικού κομματιού.
Η εκδήλωση και το Live θα πραγματοποιηθούν στο Πάντειο
Πανεπιστήμιο
Δεν υπάρχουν σχόλια