Τα Χριστούγεννα που οι κομμουνιστές σχημάτισαν την «Κυβέρνηση του βουνού» ( Δεύτερο μέρος του άρθρου)

 Τέλη του 1947, το ΚΚΕ ήρθε σε πλήρη ρήξη με την επίσημη κυβέρνηση της Αθήνας και δημιούργησε δική του

Δημοσιεύουμε το δεύτερο και τελευταίο μέρος του άρθρου.

Το διάγγελμα προς τον λαό: «Στην Αθήνα δεν υπάρχει εθνική ελληνική κυβέρνηση»

Ο πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης

Αμέσως μετά την συγκρότησή της, η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση προχώρησε στην έκδοση διαγγέλματος προς τον ελληνικό λαό: «Μπροστά στην εκμηδένιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας από τον αμερικάνικο και αγγλικό ιμπεριαλισμό, μπροστά στην κατάργηση της δημοκρατίας από το μοναρχοφασισμό μαζί με το ψευτοδημοκρατικό Κέντρο, τα ύψιστα συμφέροντα της Ελλάδας και του ελληνικού λαού επέβαλαν την ανάγκη του σχηματισμού μιας δημοκρατικής κυβέρνησης. Στην Αθήνα, δεν υπάρχει εθνική ελληνική κυβέρνηση. Υπάρχουν οι Τσαλδάρης και Σοφούλης, που ξεπούλησαν στους ξένους ιμπεριαλιστές και στους ντόπιους πλουτοκράτες κάθε όσιο και ιερό, την τιμή και τη ζωή του λαού, την ίδια την Ελλάδα. Αυτή η κατάπτωση στην έσχατη προδοσία, μαζί με τον αγώνα του λαού και την πολεμική επίδοση του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας δημιούργησαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να πραγματοποιηθεί αυτό που επέβαλαν τα συμφέροντα της χώρας και που αποτελούσε πανελλήνια εθνική απαίτηση. Υπακούοντας στη φωνή της Ελλάδας, αναλάβαμε το σχηματισμό της πρώτης Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας».

Παράλληλα ξεκαθάριζε πως: «Πρώτος και κύριος σκοπός της Προσωρινής Κυβέρνησης είναι να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις του λαού για τη γρήγορη απελευθέρωση της χώρας από τους ξένους ιμπεριαλιστές και από τους ντόπιους γραικύλους, για την κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας, για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας από κάθε ξένη ιμπεριαλιστική επιβουλή και για τη νίκη της Δημοκρατίας».

Και κατέληγε: «Η διακυβέρνηση των ελεύθερων περιοχών πάνω σε λαϊκοδημοκρατικές βάσεις και η παραπέρα ανάπτυξη των θεσμών των λαϊκών συμβουλίων και της λαϊκής δικαιοσύνης, που αποτελούν την πρώτη βάση για τη δημοκρατική αναδημιουργία, θα είναι ένα από τα κύρια καθήκοντά μας. Το ίδιο η εθνικοποίηση των ξένων εταιριών, των μεγάλων τραπεζών και της βαριάς βιομηχανίας. Η εφαρμογή της αγροτικής μεταρρύθμισης, η αντιμετώπιση των επισιτιστικών αναγκών του λαού. Η αναδιοργάνωση της εθνικής οικονομίας και του κρατικού μηχανισμού πάνω σε λαϊκές δημοκρατικές βάσεις. Η σταθεροποίηση της συμφιλίωσης και ενότητας του λαού πάνω στη βάση της εξασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας και του σεβασμού των δημοκρατικών του δικαιωμάτων. Η αναγνώριση πλέριας ισοτιμίας στις εθνικές μειονότητες και του δικαιώματος της ελεύθερης εθνικής τους ανάπτυξης. Η δημιουργία γερού λαϊκού στρατού, στόλου και αεροπορίας, μιας ισχυρής Ελλάδας, ικανής να υπερασπίσει την εθνική της κυριαρχία, ανεξαρτησία και ακεραιότητα από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική επιβουλή, σε στενή αδελφική συνεργασία με όλους τους δημοκρατικούς λαούς της Ευρώπης».

Η ανεπιτυχής κατάληψη της Κόνιτσας

Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Εμπρός» της 6ης Ιανουαρίου 1948 για τη μάχη της Κόνιτσας

Λίγες μόλις ώρες μετά την ανακοίνωση συγκρότησης της «Κυβέρνησης των Βουνών», ξημερώματα Χριστουγέννων του 1947, ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας με δύναμη δύο ταξιαρχιών 2.000 – 2.500 ανδρών συνολικά, επιτίθεται κατά της Κόνιτσας χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά πυροβολικό. Ήταν ξεκάθαρο πως μετά την ανακήρυξη κυβέρνησης, αναζητούνταν τώρα και μια πόλη που θα εκτελούσε χρέη πρωτεύουσας. Το κράτος αντιδρά ακαριαία και αποφασιστικά. Αφού δηλώνει πως ο σχηματισμός ΠΔΚ ήταν «εν ακόμη στάδιον εις την εφαρμογήν προσεκτικώς καταρτισθέντος υπό της Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας και Αλβανίας σχεδίου διά την επιβολή εις την Ελλάδα κομμουνιστικού καθεστώτος, αντιθέτου προς τας θελήσεις της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού», στις 27 Δεκεμβρίου ψηφίζεται ο αναγκαστικός νόμος 509 «περί μέτρων ασφαλείας του κράτους και του κοινωνικού καθεστώτος» με τον οποίο το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και η οργάνωση Εθνική Αλληλεγγύη ετίθεντο εκτός νόμου και διαλύονταν. Ο δε κομμουνισμός θεωρούνταν κολάσιμο αδίκημα. Όσοι προπαγάνδιζαν γραπτώς ή προφορικώς κομμουνιστικές ιδέες τιμωρούνταν με ποινές από απλή φυλάκιση μέχρι θάνατο. Τα μέτρα εφαρμόζονται κατευθείαν και χιλιάδες κομμουνιστές εκτοπίζονται σε ξερονήσια.

Στο μεταξύ η μάχη της Κόνιτσας μαίνεται για τα καλά. Παρά τις προσδοκίες του Βαφειάδη οι κάτοικοι της κωμόπολης πήραν το μέρος των κυβερνητικών δυνάμεων που ενισχύθηκαν με την έλευση μονάδων του Λόχου Ορεινών Καταδρομών και ταγμάτων πεζικού. Συνολικά ο εθνικός στρατός θα παρατάξει δύναμη 200.000 ανδρών (8 μεραρχίες και 3 ανεξάρτητες ταξιαρχίες) με αεροσκάφη και αγγλοαμερικανική βοήθεια έναντι μόλις 6.000 ανταρτών. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Το μεσημέρι της 7ης Ιανουαρίου 1948 η βασίλισσα Φρειδερίκη έμπαινε στην πόλη προκειμένου να συγχαρεί τους διοικητές του στρατού σε μια συμβολική κίνηση. Οι απώλειες των δύο πλευρών ωστόσο αποτυπώνουν τη σφοδρότητα της σύγκρουσης. Ο ΔΣΕ είχε 458 νεκρούς και 217 τραυματίες, ενώ ο Εθνικός Στρατός 149 νεκρούς, 458 τραυματίες και 69 αγνοούμενους.

Η αποτυχία κατάληψης της  Κόνιτσας ανάγκασε την Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση να μην έχει έδρα, μετακινούμενη συνεχώς στους ορεινούς όγκους της βόρειας Πίνδου. Ο βίος της εν λόγω κυβέρνησης θα τερματιστεί τον Αύγουστο του 1949, μαζί με την οριστική στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στον Εμφύλιο Πόλεμο.

• Ο Γεώργιος Σαρρής είναι δημοσιογράφος – μέλος της ΕΣΗΕΑ, τιμηθείς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το Βραβείο Αθ. Μπότση για την αντικειμενική και με πληρότητα παρουσίαση ιστορικών πολιτικών θεμάτων.

.Οι απόψεις που αναφέρονται  στο άρθρο  είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση της Ρωγμή στην ενημέρωση.

ΠΗΓΗ:Βιβλιοθήκη Εθνική Αντίσταση

facebook.com/profile.php?id=100064737667592

                                                                                           Ρωγμή στην ενημέρωση