ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Αναγκαίο το Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς

        
 

       ΑΠΟΨΗ

    Συλλογικό κείμενο

 Μετά την μαζική ήττα της Αριστεράς και της εργατικής τάξης στις διπλές εκλογές του 2023 και ειδικότερα την στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ με την συνακόλουθη διάσπαση του μεγαλύτερου κόμματος της Αριστεράς στη χώρα, η κυριαρχία της Δεξιάς και η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και την Ευρώπη αλλάζουν άρδην τους κοινωνικούς συσχετισμούς προς το συντηρητικότερο, καθιστούν δυσμενέστερους τους όρους της ταξικής πάλης για τους εργαζόμενους/-ες, και θέτουν την Αριστερά σε δεινή θέση άμυνας. 

Ειδικότερα, πέρα από την ισχυροποίηση της δεξιάς/ακροδεξιάς και το πολύ υψηλό ποσοστό αποχής, το αποτύπωμα της τάσης συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας διαφαίνεται στην γενικότερη παθητική στάση που επιδεικνύει η πλειονότητά της. Παθητικοποίηση που είναι η άλλη όψη του νομίσματος της αστικής ιδεολογίας του αρχηγισμού/κυβερνητισμού/ανάθεσης, ο οποίος επικράτησε ιδίως μετά το 2015 με τον Α. Τσίπρα και συνεχίζεται με τον Σ. Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή την παθητικοποίηση των μαζών και την αποξένωση μεγάλου μέρους τους από την Αριστερά, αξιοποιεί σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ανακοινώνοντας εσπευσμένα νέο πρόγραμμα αντιμεταρρυθμίσεων σε βάρος των εργαζομένων.

 

Στις συνθήκες αυτές της δοκιμασίας, της ανοχής και αντοχής του κόσμου της εργασίας, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι η αναδίπλωση, η συσπείρωση και η επίδειξη ενότητας απέναντι στις κυβερνητικές επιθέσεις. Μία πρώτη πολιτική αντίδραση ήταν η απάντηση στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου στις υποψηφιότητες που συγκέντρωσαν την ενωτική διάθεση του κόσμου σημειώθηκαν επιτυχίες. Επίσης, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ εν δυνάμει αποδεσμεύει αριστερές δυνάμεις, οι οποίες βρίσκονται σε αναζήτηση πολιτικού προσανατολισμού, οι οποίες όμως οφείλουν, ταυτόχρονα, να αντιμετωπίσουν τις επιφυλάξεις και ενίοτε την εχθροπάθεια άλλων αριστερών οργανώσεων που τους χρεώνουν το σύνολο της μνημονιακής διαχείρισης ως ιδεολογικό εκφυλισμό και πολιτική αποτυχία. 

Όμως, στην αναγκαία αποτίμηση του παρελθόντος κανείς δεν δικαιούται να σταθεί με όρους αποκλεισμού, επιτρέποντας στις διαφορετικές εκτιμήσεις να αποτρέψουν την όποια συνεργασία ή και σύγκλιση. Γιατί τα καθήκοντα του δυσμενούς παρόντος και οι απαιτήσεις ενός δυσοίωνου μέλλοντος δεν χωρούν την πολυτέλεια μιας εμμονικής αγκίστρωσης στο παρελθόν (μακρινό ή κοντινό) για κανένα πολιτικό φορέα της Αριστεράς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει καταγραφεί ιστορικά.

Ο κοινός αντίπαλος της Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας ακόμη σήμερα είναι η αστική ολιγαρχία, η κρατική καταστολή και ο φασισμός. Μπροστά σε αυτόν τον αντίπαλο το μόνο ανάχωμα που μπορεί να υπάρξει είναι η ενοποίηση της εργατικής τάξης, που μόνον η ενότητα της Αριστεράς μπορεί να πετύχει. Ουτοπικό αίτημα, θα πει κανείς, κρίνοντας από την ρητορική αδιαλλαξία των σημερινών ηγετών όλων των αριστερών οργανώσεων και των αλληλοκατηγοριών τους για αριστερισμό/σεχταρισμό ή ρεφορμισμό/ενδοτισμό. Ρεαλιστικό, απαντάμε, εφόσον υιοθετηθεί και προωθηθεί η πολιτική του Ενιαίου Μετώπου τόσο από τα πάνω όσο και από τα κάτω. Η πολιτική αυτή η οποία βασίζεται στην αρχή «προχωράμε ξεχωριστά, χτυπάμε μαζί τον κοινό αντίπαλο», προϋποθέτει τη συμφωνία των κομμάτων της Αριστεράς πάνω σε συγκεκριμένα προγραμματικά ή έστω πρακτικά ζητήματα υπεράσπισης των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας.

Έτσι, αν για παράδειγμα, οι ηγεμονικές/αρχηγικές τάσεις των ηγεσιών εμποδίζουν μία συγκεκριμένη κατάληξη επί σειράς προγραμματικών πολιτικών θέσεων, αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως ο διάλογος αυτός δεν πρέπει να ξεκινήσει σε όσα σημεία κρίνονται αμοιβαίως αποδεκτά και πολύ περισσότερο δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να ξεκινήσει η συνεργασία στην πράξη από τις βάσεις των κομμάτων, μέσω μιας Οριζόντιας Διασύνδεσης. Γιατί είναι αυτή η συνεργασία, στην βάση και στην πράξη, που θα φέρει πλησιέστερα αυτούς τους συντρόφους/-ισσες, καθώς επίσης ο έμπρακτος αγώνας, ο συγχρωτισμός και η γνωριμία τους, που θα σπάσει τα στεγανά και θα διώξει τις συχνά ηγετικά καλλιεργούμενες προκαταλήψεις. 

Τέτοια πεδία έμπρακτης ενεργοποίησης και κοινού αγώνα είναι η ακρίβεια, οι εργατικές απεργιακές διεκδικήσεις, ο φασισμός, ο πόλεμος, τα δικαιώματα και το περιβάλλον, για να αναφέρουμε μερικά. 

Η συγκρότηση Τοπικών Συμβουλίων και Επιτροπών Πρωτοβουλίας για ανάληψη δράσης με οργάνωση πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, διαλέξεων ή κινητοποιήσεων συμπαράστασης σε αυθόρμητα κινήματα και απεργίες είναι μερικά από τα μέσα έκφρασης της πολιτικής του Ενιαίου Μετώπου. Όπως κάθε οικοδόμημα, για να είναι στέρεο, κτίζεται από κάτω προς τα πάνω, έτσι και το Ενιαίο Μέτωπο χρειάζεται τις πρωτοβουλίες της βάσης των κομμάτων για να φθάσει στο σημείο να υπάρξει και προγραμματική σύγκλιση σε κορυφαίο επίπεδο. 

Εννοείται, δε, πως η απεύθυνση για Ενιαίο Μέτωπο, δεν μπορεί να είναι επιλεκτική, αλλά οφείλει να περιλάβει όλες τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της Νέας Αριστεράς, του ΜΕΡΑ25, και του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένων, οι οποίες θα συμφωνήσουν να αγωνιστούν για την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων, που ταλανίζουν την κοινωνία.  

Όσοι/-ες υπογράφουμε το παρακάτω κείμενο, προερχόμαστε από διάφορες οργανώσεις της Αριστεράς ή είμαστε ανένταχτοι/-ες, και το βασικό σημείο που μας συνδέει, από το οποίο προκύπτει κι αυτή η Οριζόντια Διασύνδεση, είναι η κοινή μας στάση για το Ενιαίο Μέτωπο και η Ενότητα στη Δράση, στη βάση των υπαρκτών κοινωνικών προβλημάτων, όσων πολιτικών φορέων αναφέρονται στον κόσμο της εργασίας.

 Ακολουθούν οι πρώτες υπογραφές: 

Αργυράκου Σιμόν
Βερβέρης Γιώργος
Γεωργαντά Κατερίνα
Καλλωνιάτης Κώστας
Καραϊσκος Θοδωρής
Καρίγιαννης Λεωνίδας
Κατσορίδας Δημήτρης
Κολλιάς Γιώργος
Λυμπέρης Κυριάκος
Μακρής Παντελής
Μανουσαρίδης Οδυσσέας
Μηταφίδης Τριαντάφυλλος
Νιάκας Σπύρος
Νικάκης Δημήτρης
Παντελάκης Νίκος
Παπαδημητρόπουλος Διονύσης
Πολυδώρου Δώρος
Σπαθής Μάκης
Τσιντώνης Παναγιώτης
Τσιχλάκης Δημήτρης
Χαρχάλου Κέρκυρα

 

                                                Ρωγμή στην ενημέρωση