Συναυλία για Τέμπη / Η οργή λαού στο Καλλιμάρμαρο

 

Επί 5 ώρες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στο Καλλιμάρμαρο και εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα ένωσαν τις φωνές τους ζητώντας δικαίωση για τα θύματα στα Τέμπη

Συγκλονιστικές στιγμές εκτυλίχθηκαν επί πάνω από πέντε ώρες στο Καλλιμάρμαρο, στη μεγάλη συναυλία μνήμης για τα Τέμπη, καθώς δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, με υψωμένες γροθιές, τραγούδησαν για τα θύματα, ζητώντας δικαιοσύνη για το έγκλημα.

Οι φωνές τους ακούστηκαν στον ουρανό της Αθήνας, της Ελλάδας ολόκληρης μέσω του live streaming, ενώ το βροντερό μήνυμα έφτασε φυσικά και λίγο πιο δίπλα, στο Μαξίμου.

Χαρακτηριστικά ήταν τα πανό και τα πλακάτ που εμφανίστηκαν στη συναυλία για τα Τέμπη το βράδυ της Παρασκευής. «Τι θα έλεγαν αν στο τρένο μέσα ήταν τα παιδιά τους;», «ΔΙΚΑΙΟΣΗΝΗ για του 57 νεκρούς» «Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας»,«Όλων των νεκρών είμαστε η φωνή».

Για τα θύματα των Τεμπών ανέβηκαν στη σκηνή του Καλλιμάρμαρου και τραγούδησαν (με σειρά εμφάνισης) οι: Λουδοβίκος των Ανωγείων, Κοινοί Θνητοί, Δημήτρης Μυστακίδης, Φοίβος Δεληβοριάς, Τάνια Τσανακλίδου, Σωκράτης Μάλαμας, Ιουλία Καραπατάκη, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μάρθα Φριντζήλα, Γιάννης Λίταινας, Αλέξανδρος Κτιστάκης.

 

Η βραδιά ξεκίνησε στις 19.00, με τους διοργανωτές της μεγάλης συναυλίας να τονίζουν:

«Μακάρι να μην χρειαζόταν να είμαστε εδώ απόψε, να βρισκόμασταν με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, όλοι ζωντανοί. Μνημονεύουμε τους ανθρώπους που άδικα έφυγαν τόσο νωρίς. Ας ζήσουμε μια βραδιά ένωση και οι φωνές μας να φτάσουν στα άστρα»

Την αυλαία της συγκινητικής αυτής βραδιάς μνήμης άνοιξε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων με ένα τραγούδι που έγραψε ο ίδιος την επόμενη μέρα των Τεμπών. Τίτλος του «Το πικραμύγδαλο του Μάρτη».

«Όρκο βαρύ σου δίνουμε να ακούσουν οι ουρανοί πως θα δικαιωθούμε ό,τι και να γενεί…» είπε ο Λουδοβίκος και άνοιξε τη βραδιά.

Το τραγούδι Ανδρομέδας του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το οποίο αρκετές φορές ο ίδιος έχει αφιερώσει σε όσους αγαπημένους μας δεν βρίσκονται πια μαζί μας, έγινε ύμνος στα στόματα και στις καρδιές του κοινού με την ελπίδα οι φωνές όλων μας να φτάσουν μέχρι τον αστερισμό με τον οποίο αυτό το μουσικό διαμάντι μοιράζεται το όνομά του.

Η τελευταία στροφή της Ανδρομέδας είναι ανατριχιαστική και σε αυτούς τους στίχους συνήθως δεν τραγουδάμε με τη φωνή αλλά με την ψυχή μας:

“Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος
άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
άιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουν
άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν”.

Από τη βραδιά αυτή δεν έλειψε το

 «Πες στους δικούς μου /Ότι θ’ αργήσω απόψε/ Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς / Το τελευταίο εισιτήριο κόψε», που ακούστηκε σε όλες τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την τραγωδία στα Τέμπη.

                                                                     

                                                                           Ρωγμή στην ενημέρωση