ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Στις 19 Ιουλίου 1979 το κίνημα των Σαντινίστας στην εξουσία της Νικαράγουα

 

Οι Σαντινίστας απελευθερώνουν τη Μανάγουα, με τον δικτάτορα Σομόσα να τρέπεται σε φυγή. Θα τον ανακαλύψουν μετά από ενάμισι χρόνο να κρύβεται στην Παραγουάη και θα τον εκτελέσουν επί τόπου.      

                  Οι Σαντινίστας νίκησαν με το όπλο στο χέρι.                                                                   

 

Σαν σήμερα, στις 19 Ιουλίου 1979, οι Σαντινίστας μετά απο πολυετή εμφύλιο στη Νικαράγουα, χώρα της Κεντρικής Αμερικής,  μπαίνουν νικηφόρα στην πρωτεύουσα Μανάγκουα, τερματίζοντας την επί μισό σχεδόν αιώνα δικτατορική δυναστεία των Σομόζα.

Το κίνημα των Σαντινίστας δημιουργήθηκε το 1961 με την ίδρυση του «Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης» από μαρξιστές αγωνιστές και νεαρούς χριστιανούς ριζοσπάστες, αριστερής ιδεολογίας και κατεύθυνσης.

 Βασικός ιδρυτής του κινήματος ήταν ο Κάρλος Φονσέκα Αμαδόρ που σκοτώθηκε σε μάχη το 1976.

Το κίνημα πήρε το όνομά του από τον Αουγκούστο Σέσαρ Σαντίνο, σύμβολο κατά του ιμπεριαλισμού και εθνικός ήρωας.

 Ο Σαντίνο είχε οργανώσει αντάρτικο στα βουνά του Βορρά όταν τη δεκαετία του ΄20 τα αμερικανικά στρατεύματα επέστρεψαν στη Νικαράγουα.

Ο Σαντίνο δολοφονήθηκε το 1934 με εντολή του αρχηγού της Εθνικής Φρουράς Αναστάζιο Τάτσο Σομόζα ο οποίος στη συνέχεια κατέλαβε την εξουσία για είκοσι χρόνια.

Οι Σαντινίστας στόχευαν στην ανατροπή του διδακτορικού καθεστώτος Σομόζα που είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ, στον εκδημοκρατισμό και την ανάπτυξη της Νικαράγουα.

Το 1979 το καθεστώς Σομόσα κατέρρευσε.

Το 1977 και το 1978 σημειώθηκαν στη Νικαράγουα μαζικές απεργίες και λαϊκές διαμαρτυρίες τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο, οι οποίες κορυφώθηκαν στις αρχές του 1979. 

Σε αυτές πρωταγωνιστούσαν τα λαϊκά στρώματα, τα οποία σταδιακά κέρδισαν την υποστήριξη της μεσαίας τάξης, της Καθολικής Εκκλησίας, ακόμα και ορισμένων μεγαλοαστών που πρόσκεινταν στη Συντηρητική παράταξη και είχαν δυσαρεστηθεί από το συγκεντρωτικό καθεστώς των Σομόσα και τον αποκλεισμό τους από το πολιτικό παιχνίδι.

Στα μάτια μεγάλου μέρους της νικαραγουανής κοινωνίας ο πολιτικός αγώνας νομιμοποίησε τους Σαντινίστας, οι οποίοι όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσαν να καθοδηγήσουν τις λαϊκές εξεγέρσεις προς μια συντονισμένη επανάσταση. 

        Οι Σαντινίστας έχουν εισέλθει στην πρωτεύουσα της Νικαράγουας Μανάγκουα. και ο λαός έχει βγει στους δρόμους για να πανηγυρίσει τη νίκη τους. Φωτ. ASSOCIATED PRESS 

Στις 19 Ιουλίου 1979 οι Σαντινίστας απελευθερώνουν τη Μανάγουα, με τον δικτάτορα Σομόσα να τρέπεται σε φυγή. 

Το Εθνικό Απελευθερωτικό  Μέτωπο (FSLN) αναλαμβάνει την εξουσία στη Νικαράγουα με επικεφαλής τον Ντανιέλ Ορτέγκα.

                           Ο ηγέτης των Σαντινίστας Ντανιέλ Ορτέγκα

Οι Σαντινίστας υποστήριζαν τη δημιουργία λαϊκής κυβέρνησης και προσδιόριζαν το κίνημά τους ως «αντι-ιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό και λαϊκό».

Η πενταμελής κυβερνητική Επιτροπή Εθνικής Ανασυγκρότησης που ανέλαβε την εξουσία, συμπεριλάμβανε εκπροσώπους από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που είχαν ανατρέψει τον Σομόσα, αλλά έφερε κυρίως τη σφραγίδα των Σαντινίστας: το πρόγραμμα της επιτροπής προέβλεπε δήμευση της περιουσίας των Σομόσα, αγροτική μεταρρύθμιση, προώθηση του λαϊκού αλφαβητισμού και της δημόσιας ιατρικής περίθαλψης καθώς και εθνικοποίηση βασικών τομέων της οικονομίας, στο πλαίσιο πάντως ενός συστήματος μεικτής οικονομίας. Κεντρική σημασία απέκτησε η δημιουργία ενός συστήματος αγροτικών συνεταιρισμών στη θέση των πρώην μεγάλων φυτειών καφέ. Γενικά, η ενίσχυση της παραγωγής καφέ υπήρξε προτεραιότητα της νέας επαναστατικής κυβέρνησης και συνοδεύτηκε από αυξημένο κρατικό έλεγχο σε θέματα παροχής δανείων, καθορισμού των τιμών και στρατολόγησης εργατικής δύναμης.

 Πραγματοποίηθηκαν σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα στην οικονομία, την εκπαίδευση, την υγεία και τον αγροτικό τομέα.

Η Κομουνιστική Νεολαία Ελλάδας (ΚΝΕ) οργανώνει μπριγάδες αλληλεγγύης στην Νικαράγουα, στηρίζοντας την επανάσταση των Σαντινίστας.

Ωστόσο, από τις αρχές του 1980 η νικαραγουανή επανάσταση ερχόταν αντιμέτωπη με τις εσωτερικές συγκρούσεις και αντιφάσεις της. Εκτός από την απομάκρυνση των αστικών δυνάμεων από τη νέα κυβερνητική συμμαχία ήδη από το 1981, σταδιακά η επαναστατική κυβέρνηση έχασε την υποστήριξη σημαντικού τμήματος των αγροτικών και ιθαγενών κοινοτήτων, όταν αυτές ήρθαν αντιμέτωπες με την πολιτική που εφάρμοζαν οι Σαντινίστας.

Την ίδια εποχή δημιουργήθηκε η δεξιά αντάρτικη οργάνωση  «Κόντρας» που οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τις ΗΠΑ, οι οποίες δεν ήταν διατεθειμένες να επιτρέψουν τη δημιουργία μιας δεύτερης Κούβας στην άμεση ζώνη επιρροής τους.

Οι "Κόντρας" κατηγορούσαν τον Ορτέγκα ότι κυβερνούσε δικτατορικά προκειμένου να επιβάλει τον κομμουνισμό. 

Οι Σαντινίστας ισχυρίζονταν πως επρόκειτο για επέμβαση των ΗΠΑ που στόχευε στην ανατροπή της σοσιαλιστικής κυβέρνησης.

Για πολλούς όμως, το καθεστώς είχε υιοθετήσει ένα μοντέλο χωρίς πολιτικό πλουραλισμό, με αυταρχικές τάσεις και έντονη λογοκρισία στον Τύπο.

Στα χρόνια που ακολούθησαν εμφανίστηκαν αντεπαναστατικά κινήματα, πολλά από τα οποία σχετίζονταν με πρώην μέλη της Εθνικής Φρουράς.

Οι ΗΠΑ που επιδίωκαν την ανατροπή του καθεστώτος των Σαντινίστας, χρηματοδοτούσαν αυτά τα αντεπαναστατικά κινήματα που είχαν πλέον αναπτύξει ένοπλη δράση.

Μετά από χρόνια εμφύλιου πολέμου, κυβέρνηση και αντιπολίτευση έκλεισαν τελικά πολιτική συμφωνία το 1989.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της επόμενης χρονιάς ήταν αναπάντεχο καθώς οι Σαντινίστας έχασαν την εξουσία στις 25 Φεβρουαρίου του 1990 από το κεντροδεξιό κόμμα της Βιολέτα Τσαμόρο. 

Ακολούθησαν πολιτικές δολοφονίες και ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα στους πρώην αντεπαναστάτες και τους Σαντινίστας.

Το απελευθερωτικό κίνημα των Σαντινίστας ηττήθηκε. 

                                                                    Ρωγμή στην ενημέρωση