Νέοι και παραβατικότητα
Άποψη
Επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με την έρευνα ( κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί
λειτουργοί, εγκληματολόγοι, ψυχολόγοι κ.α.), που αφορά στην εξέλιξη των λαών,
έχουν ξοδέψει τόνους χαρτιού, στην καταγραφή συμπερασμάτων ανθρωπίνων
συμπεριφορών και στάσης ζωής. Η
νεολαία ήταν και είναι ένα σημαντικό
κεφάλαιο διερεύνησης, του κατά πόσον έχει συμβάλει στην ανέλιξη της κοινωνίας
ενός τόπου ή όχι. Για την ιστορία του θέματος, τα νιάτα του δικού μας τόπου, η
ελληνική νεολαία, πρωτοστάτησε σε αγώνες επιβίωσης στα δύσκολα χρόνια για να
σταθούν στα πόδια τους τα νοικοκυριά, δουλεύοντας από νεαρή ηλικία,
φοιτώντας παράλληλα στα νυχτερινά
σχολεία.
Πρώτοι οι νεολαίοι αντιστέκονταν στα κατά καιρούς αυταρχικά καθεστώτα.
Οι νεολαίοι πρώτοι ύψωναν το ανάστημα τους για να αποκτήσουν πολιτική σκέψη
, κοινωνική και συλλογική συνείδηση για αρχές, αξίες και ηθική, στην απαξίωση
που εισέπρατταν από το εκάστοτε
σκληροπυρηνικό σύστημα.
Ακόμα – ακόμα , πόσα ελληνόπουλα έχουν χάσει τη ζωή τους για να
υπερασπίσουν την πατρίδα στους ανορθόδοξους πολέμους των λαών;
Πόσα ελληνόπουλα μας έχουν κάνει περήφανους στο εξωτερικό ως επιστήμονες,
ως καλλιτέχνες κ.ά. ;
Πάμε όμως στο σήμερα!
Καθημερινά βαλλόμαστε από τα media για την παραβατικότητα των νέων σ’ όλη την Ελλάδα ( Γλυφάδα, Κρήτη,
Αλεξανδρούπολη, Πτολεμαϊδα κ.α.).
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά γίνονται τιμωροί και αυτόκλητοι
εισαγγελείς. Αψηφώντας το γεγονός του “ μιμητισμού “ και της επιρροής που έχει
η ηρωποίηση μικρών ομάδων στο γενικότερο
σύνολο.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανεξέλεγκτα προβάλλουν συχνά, πρότυπα
συγκεκριμένων μουσικών που μιλούν για
βία, πορνεία, όπλα, ναρκωτικά, που δυναμώνουν σε κάποια παιδιά τα ένστικτα της
εφηβείας , για προβολή δύναμης εξουσίας και ενίοτε βίας.
Οι περισσότερες οικογένειες, σκληρά
εργαζόμενες για να τα βγάλουν πέρα στις σκληρά
ανερχόμενες οικονομικές ανάγκες, όλο και λιγότερο ποιοτικό χρόνο
αφιερώνουν στα παιδιά μας. ‘Όχι βέβαια όλες.
Το κράτος από την άλλη, μετά τις 9.000 συλλήψεις που έγιναν από τον Γενάρη
μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2024 και αντιλαμβανόμενο την δυσαρέσκεια του κόσμου,
προέβη σε αυστηροποίηση των ποινών. Δεν υποστηρίζουμε βέβαια την ατιμωρησία,
όμως είναι αυτό μόνο η λύση; Αδύναμο να
αντιμετωπίσει τα προβλήματα στο εκπαιδευτικό σύστημα, με συγχωνεύσεις τμημάτων στα σχολεία,
ελλείψεις στους εκπαιδευτικούς, κακή εικόνα στις κτιριακές εγκαταστάσεις,
ελλιπείς κοινωνικές υπηρεσίες στους
δήμους και στα σχολεία, ελλείψεις στήριξης των γονεϊκών ομάδων και των παιδιών.
Στην συνέχεια λίγες σκέψεις.
Κατ’ αρχήν, η βία σαν συναίσθημα, υπήρχε,
υπάρχει και θα υπάρχει σαν σύμπτωμα συνθηκών και καταστάσεων πολλών παραγόντων.
Τα παιδιά του 2024, ας μη ξεχνάμε, ότι είναι οι έφηβοι της δεκαετούς
οικονομικής κρίσης, είναι η γενιά που εγκλωβίστηκε στα σπίτια της λόγω της
πανδημίας του covid,
που μεγαλώνει χωρίς διαπαιδαγώγηση και με ένα δυσδιάκριτο και αβέβαιο
μέλλον.
Πώς θα ήταν λοιπόν, αν ακόμη από το Νηπιαγωγείο , με προβολή “καρτούν”, να
εκπαιδεύονται τα παιδιά για τις αιτίες και τα αποτελέσματα της βίας;
Πώς θα ήταν αν η διαπαιδαγώγηση των παιδιών από ειδικούς στα σχολεία,
αποτελούσε μέρος της εκπαίδευσης τους;
Πώς θα ήταν αν οι δήμοι ανέπτυσσαν και λειτουργούσαν κέντρα οικογενειακού
προγραμματισμού, ομάδες γονέων και δράσεις υποκατάστασης της βίας, με ανάπτυξη
της ψυχικής υγείας με το κατάλληλο
προσωπικό και δωρεάν αθλητικές δραστηριότητες και όχι μόνο;
Πώς θα ήταν άραγε, οι αποφάσεις του
επιτελικού κράτους για αυστηροποίηση ποινών, εμπνεόταν από επιτροπές ειδικών,
που σε κάθε γωνιά του τόπου μας στηνόταν η ιδέα
¨περισσότερα σχολεία, λιγότερες φυλακές¨, περισσότερη αγάπη στα παιδιά
μας και μια τεράστια αγκαλιά στα παιδιά που είναι θυμωμένα, γιατί κάποιος δεν
τους έδειξε το δρόμο!
Την ώρα μάλιστα που υπάρχουν παιδιά στα δημόσια σχολεία που κερδίζουν
τρόπαια στην Ευρώπη στην ρομποτική και πρωτοστατούν στην μαθηματική σκέψη και
τα ιδανικά της γνώσης, των αξιών και των αρχών για την δημιουργία……..
Σημαίνουσα θέση τέλος, εκτιμάται ότι είναι: «πίσω από κάθε παιδί υπάρχει
μια οικογένεια». Αυτό από μόνο του ας μας προβληματίσει, για τον ρόλο και τη
θέση που έχουμε σαν γονείς μέσα στο σύστημα και ας κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Είναι σίγουρο όμως ότι, αν δώσουμε στα παιδιά μας αγάπη , με όρια, τότε εκείνα
και ξέρουν και μπορούν να αναζητήσουν
τις αξίες , τις αρχές τους και τι δρόμο θα ακολουθήσουν…..
Κοινωνική Λειτουργός, Ψυχοθεραπεύτρια
τ. Προϊσταμένη Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Βύρωνα
Ρωγμή στην ενημέρωση
Δεν υπάρχουν σχόλια